Ísland - 15.10.1898, Blaðsíða 4

160
í SL AND.
hver á svo mikinn andans mátt
og eld í sál?
Það mundi vera Matthías,
svo mætavel hann kvað!
Hans hróður ætíð hrærði oss
í hjartastað.
Klemens Jónsson sýlumaður Eyfirðinga
sigldi í haust með konu sinni til Hafnar
og dvelja þau þar um tíma.
Hannes Hafstein sýslumaður ísfirðinga
ætlar að sigla í haust með konu sinni og
vera ytra í vetur. Á meðan gegnir Ma-
rino Hafstein bróðir hans sýslumannsstörfum
í ísafjarð-arsýslu.
Merkileg tilviljun.
í haust viltist unglingsmaður, Kristinn
Jónsson, frá Tjörnum í Eyjafirði, úr göngum
og suður til óbygða. Gekk hann lengi iengi
og vissi ekki hvar hann fór, og svo liðu
15 dægur að hvergi hitti hann fyrir sér
menn eða mannabygðir. Hafði hann þá
gengið sundur sokka og skó og var illatil
reika, því að heiman hafði hann lagt á
stað nestislaus og létt klæddur. Yar hann
því nær yfirkomin af kulda og sulti og svo
máttfarinn að hann treystíst ekki að ganga
lengra. Hann var, þegar hér segir frá,
staddur í þéttu skógarkjarri og þekti hann
ekkert hvar hann var staddur, en ætlaði
að láta þar fyrirberast og bíða dauða síns.
Fer nú tvennum sögum um það, hvernig
hann bjargaðist. Segir önnur svo frá:
friðjudaginn 4. okt. fór Eiríkur Ólafsson
bóndi á Minni-Mástungu í Gnúpverjahrepp
skógarför til Búrfells, en það er 2—3
stunda lestaferð frá efstu bæjum í Gnúp-
verjahreppi. Þegar hann hafði viðað svo
sem hann ætlaði og búið upp á hesta sína
og var að halda á stað aftur heimleiðis,
sér hann að baggamunur er á eínumhest-
inum og hleypur út úr götunni tíl að ná
í ábagga. Sér hann þá Kristinn, þar sem
hann situr og rís upp við olboga undir
skógarrunni þar skamt frá.
En hin sagan segir svo frá, að þar sem
Kristinn lá í skóginum sá hann álengdar
hest á beit og var reiðingur á og beisli
brugðið um hálsinn. Dróst hann þá með
veikum burðum í áttina til hestsins og náði
honum loks og hugsaði sér að fylgja hon-
um þar til hans yrði vitjað. En ekki var
hann svo hress að hann gæti komist á
bak hestinum eða svipast nokkuð í kring
eftir eigandanum. Þetta var einn af við-
arhestum Eiríks bónda í Mmni-Mástungu
og hitti hann Kristinn þegar hann vitjaði
heStsins.
Eiríkur gaf Kristni mat, og léði honum
föt af sér og flutti niður að Ásólfsstöðum,
efsta bænum í Hreppunum. Þar var hann
þegar siðast fréttist og var farinn að hress-
ast vel. Þó var hann töluvert skemdur á
höndum og fótum.
Eftir að sett var það, sem hér að ofan
er sagt um villu Kristins Jónssonar frá
Tjörnum í Eyjafirði, hefur „ísiandi" verið
skrifað um þetta atvik austan úr Gnúp-
verjahreppi og segir þar meðal annars svo:
„Eftir hans (Kristins) frásögn að dæma,
hefir hann farið þann bezta veg, sem hægt
var að fá úr því var komið suður yfir
Sprengisand. Upp á austurhornið á Hofs-
jökli hefir hann gengið, eftir þvi sem hann
segir frá, en ekki komist áfram fyrir sprung.
um; snúið þá aftur og gengið fram með jökl-
inum og vaðið allar Pjórsárkvíslarnar þar
upp við jökulinn. Yestur í jökulkrikann
hefur hann komist, eftir þvi sem hann
lýsir og vaðið þar Miklukvísl, enda mun
hún hvergi vera væð nema þar; dýpst óð
hann liðugiega í mitti. Úr því hann kom
suður á fjórðungssand fór hann að halda;
sig með Þjórsá. í kofa lá hann eina nótt,
þá frusu skórnir á fótunum á honum.
Hvar annarsstaðar sem hann hefði gefist
upp fyrir ofan bygð hefði hann enga
hjálp getað fongið. í Búrfelli er skógur
og sækja Hreppamenn þangað á haustin.
Maðurinn er mjög bólginn á höndum og
fótum. Yetlingana varð að rista af hönd-
unum á honum; þeir höfðu verið litlir, en
hann ekki athugað að taka þá nógu fljótt
af sér áður en hendurnar fóru að þrútna
undan þeim. Ekkert hefur honum orðið
iit af því, sem hann hefur borðað. Maður-
inn hlýtur að vera meira en meðalmaður,
að þola þenna hrakning í 15 dægur og
vera þó ekki full harðnaður, 22 ára að
aidri.“
26. f. m. fórst bátur úr Hrappsey á
Breiðafirði og druknuðu þar 2 menn,
Einar Sveinsson og Páll Ólafsson vinnu-
menn úr Hrappsey, en 3. manninum sem
á bátnum var varð bjargað.
Veður hefur verið gott undanfarandi,
nokkuð kalt, en þurt og hreint loft.
Lovisa Danmerkurdrotning
dó 29. f. m. Hún hafði tvo um áttrætt,
fædd 7. seft. 1817. 1842 giftist hún
Kristjáni prinz af Glúcksborg, sem verið
hefur Danakonungur síðan 1863, og hefur
hún því verið Danmerkurdrotning í 35 ár.
JEYES FLUID
án efa
BEZTA BAÐLYFIÐ.
Einkasölu hér á landi hefur
Ásgeir Sigurðsson
Reykjavík.
Afsláttur jþegar mikið er keyft.
Kaupendur fá ókeypis leiðarvísi, hvernig
nota skuli baðið, samin af hr. Magnúsi
Einarssyni dýralækni.
Karlmannsyfirfrakki, lítið brúkaður,
er til sölu fyrir mjðg lágt verð. Ritstj.
vísar á.
Harrisons heimsfrægu prjónavélar
fást að eins hjá undirskrifuðum 25% af-
siáttur frá verksmiðjuverðinu veitfst kaup-
endum.
flsgeir Sigurðsson,
Reykjavík.
KARTÖFLUR
til sölu hjá
C. Zimsen.
HESTHÚS
óskast tii leigu. Menn snúi sér til rit-
stjórans.
f’eir, sem vilja halda blöð og lesa, eiga
líka að borga þau, því ef enginn borgaði
neitt, gæti ekkert blað komið út.
Sérstaklega eru nærsveitamenn, sem
daglega, eða því sem næst, eiga leið
hingað til bæjarins mintir á að borga
„ísland“.
Hafníirðíllgar eru framvegis beðnir að
vitja „íslands" í búð Jóns Þórðarsonar í
Bankastræti.
Mosfellingar eru beðnir að vitja „ís-
lands" í búð Jóns Þórðarsonar.
Suðurnesjamenn eru beðnir að vitja
„íslands" í búð Jóns Þórðarsonar.
Akurnesingar vitja „íslands“hjá Andr-
ési Andréssyni verzlunarmanni hjá Bryde.
Iíjalnesingar vitja „íslands“ í búð
Helga kaupm. Helgasonar.
93
94
95
96
að þruma um heimsins víða veldi
og vekja fólk með drottins eldi.
Lýgi. Sú fórn mín féll á jörð,
því fánýt varð sú ráðagjörð,
mig vakti Agnes úr þeim draumi,
að inna sama fjærri glaumi.
(horfir út eftir veginum).
Sú ógnar-töf og eftirþrá,
að iðrist hún og gjöri bót,
svo sektarinnar rifni rót
og rætist alveg grunni frá.
Hver fer þar ? Hvað þá ? Fógetinn ?
Jú, feitur, kátur, hýr á kinn
og hendur ber í báðum vösum
sem bogasveig á hverri hlið.
Fógetinn
(gegnum hliðið)
Heilir! Þó sjaldan sjáumst við; —
en naum er tiðin nú að mösum.
Brandur
Kom hingað nær.
Fógetinn
Nei, hér er gott
og fái’ ég áheyrn fer ég brott
með fullri vissu’, að þessum stað
og báðum okkur bezt sé það, —
Brandur
Þér meinið — hvað?
Fógetinn
Hún móðir yðar
er mjög svo þjáð og víst án biðar —
það angrar mig.
Brandur
Ég efa, ei það.
Fógetinn
Já, einkar mikið. Nú, en hvað?
Háöldruð konan, — hvað segi ég?
Skal hver og einn ei sama veg ?
Og þar mín leið hér lá um hlað,
mér leizt ei vert að geyma það, —
ég heyri líka fólk því fleygja
að fæð —• og — livað ég vildi segja ?
að einhver fæð frá eldri tíð
með ykkur sé, og fjármisklíð.
Brandur
Hvað, fæð ?
Fógetinn
Og löngum heyrist hitt,
og hún vill, skepnan, eiga sitt.
Að yður gremst, ég allvel trúi,
sitt eigið gagn hver stunda þarf,
í óskiftu er hún enn þá búi
með yðar heila föðurarf.
Brandur
í óskiftu, — þér ætlið að — ?
Fógetinn
Að örfum sjaldan geðjist það.
Og nú þar ég hef orsök til
að ætla, þó hún hvildi sig,
þér sigrið létt þann sorgar byl,
þá sýndist mér þér heyrðuð til,
ef stundin væri ei til ama,
sem ég hef valið.
Brandue
Mér er sama
hvort sé það nú eða’ síðar meir.
Fógetinn
Ég sný þá strax að efni. Heyr,
óðara’ en hún er héðan liðin
og hold er lagt í grafarfriðinn,
sem verður brátt, — þér verðið ríkir, —
Brandur
Þér haldið — ?
Fógetinn
Ekki held,ég veit.
Hún á hér lönd í allri sveit
sem eigt þér getið lengst í kíkir;
flugríkir!
Brandur
Þó að rýrni bú
við réttarhaldið ?
Fógetinn
Bitti nú !
nei, skiftaréttar rugls ei þarf,
hvar reikna þarf ei sundur arf.
Brandur
En ef nú samt á móti mér
meðarfi skyldi finnast hér
sem segir: Ég á arf með Brandi!
Fógetinn
Þá er það víst hinn gamli fjandi!
Já, fjandinn! Hvessið augun eigi,
ég ætti’ að vita, hvað ég segi;
og mér má trúa þó ég þegi.
Nú finst mér manni, fjáðum, ríkum,
ei fært að una’ á stöðvum slíkum, —
ef ekkert heldur yður band,
en opið stendur gjörvalt land.
Brandur
Ég vildi, herra, hafa spurt,
er hugsunin ekki: Farðu burt ?
Fógctinn
Því nær. Ég ætla öllum það
sé einna bezt, því hyggið að
hver þjóð það er, sem eigið þér
að aga, kenna’ og siða hér;
þið fremur saman eigið ei
en úlfurinn og sauðar-grey. —
Nei, gætið að, þér gáfur liafið
til gagns og yndis víðri jörð,
en ógagns hér, þar alt er grafið
í eymd og neyð og jöklum kafið
við skuggabjörg og fanna-fjörð
Brandur
En ættbygð manns ég ætla sé
hans eðlisstöð sem rótin tré,
og finnist ekki þar hans þörf
þá þýða sjaldan neitt hans störf.