Lögfræðingur - 01.01.1900, Blaðsíða 142
142
Klemens Jönsson.
taka það fram sem honum þykir athugavert, t. a. m. að
stefnufresturinn sje of naumur, að stefnubirtingin sje eigi
lögleg o. sv. frv., því annars er álitið, að hann hafi fallið
frá þeim, og satna er að segja, ef hann snýr sjer strax að
aðalefni málsins, án þess að minnast á formhlið þess, og
verða þá metnir að engu þeir formgallar, sem á kunna að
vera, en þó er dómaranum skyit í embættisnafni að vísa
máli frá dómi vegna vissra formgalla, er aðaliega snerta
sáttaumleitunina. Verði þessi mótbára verjanda um form-
hlið málsins tekin til greina, er málinu vísað frá einsog
það er kallað, og er verjanda þá um leið dæmdur nkostur
og tæring« ef hann krefst þess.
Verjandi getur tekið fvrir eingöngu formhlið málsins,
og krafist úrskurðar dómarans um hana; verði mótbára
lians tekin til greina er málið þar með búið; verði henni
hrundið fær hann frest til að svara í aðalefni þess. Verj-
anda er líka heimilt að taka fyrir bæði formhlið og aðal-
efni málsins í einu, en þá verður krafa hans í aðalmálinu
einungis til vara (venjulega sýknunarkrafa), þetta síðasta
gjöra menn vanalega, ef það þykir vafasamt, að frávísun-
ar krafan verði tekin til greina.
Hvað aðalefni málsins snertir, þá skal það strax tek-
ið fram, að játi verjandi kröfunni, þá verður liann nátt-
úrlega dæmaur samkvæmt henni, en neiti hann kröfunni,
þá kemur fyrst til þess að sanna hana; það er svo sem
auðvitað, að hinn stefndi má ekki neita kröfunni gegn
betri vitund, en þegar hann neitar henni eða mótmælir
henni, þá verður hann að gjöra það afdráttarlaust; svari
hann á huldu eða eigi nægilega, er svo skoðað, sem hann
játi kröfunni. Kannist hinn stefndi við, að krafa liafi að
vísu verið til, en hún sje nú horfin, af því hún sje borg-