Nýja öldin - 06.08.1898, Blaðsíða 2

238
KTÝJA. OLmM
kemr út hvern Laugardag
(og oft endrarnær, alls 72 tölhl. um árið).
Kostar innanlands 3 kr. 50 au. árg. — 90 au.
ársfjftrð. (3 mán.). — Erlendis 4 kr. 50 au. —
5 sh. — döll. 1.25 — árgangrinn.
Aðal-umboðsmaðr blaðsins, SlgurOr Krlst-
jánsson böksali, annast söluog átsending,—
AfgreiOslustwfa uppi yflr Landsbankanum.
Ábyrgðarmaður:
Jón Ólafsson,
Laugavegi 10.
Prentuð 1 Félagsprentsmiðjunni.
síðan sungið þetta kvæði eftir Nestor
vorra núlifandi skúlda, Benedikt
Grröndal:
Þú fagra, gamla fósturláð,
vér færum þér nú kvæði,
og þér sé einlæg elska tjáð
og alls kyns lán og gæði!
í>ú stendur enn og stöðugt ert
í stímabraki drauma,
þó margt á þér sé blátt og bert
og brim við harða strauma.
Hvað oft var þér ei þulið lof
um þínar æfistundir!
þó sumum þætti sagt um of
og syngi lastið undir;
þeir sáu ekkert utan snjó
og ótal drauga-hræður,
en gleymdu því sem góður bjó
sá guð sem öllu ræður.
Yér unnum þér þó ei þú sórt
í ánauð hverja tekin,
þó fossinn ei við bjargið bert
í búnaðinn sé rekinn;
í frelsi skal hann falla æ,
á fornar stundir minna
og syngja undir sumarblæ
um syndir barna þinna.
Hann minni okkur altaf á
að ei vór séum hálfir,
og hvetji oss úr gljúfra gjá
að gera eitthvað sjálfir,
og líta ekki ait af út
né alt af liggja’ á grúfu,
svo hér só ekki heift né sút
og Hrapp’r á hverri þúfu.
Vér flýjum þig ei, fagra land,
þótt fátækt sért og hrakið;
þér verður búið betra stand
og betur fjörið vakið;
og þér sé einlæg elska tjáð
og alls kyns lán og gæði,
þú fagra, gamla fósturláð,
sem færð nú þetta kvæði.
Næst mælti Guðmundur læknir
Björnsson fyrir minni Reykj avíkur,
málaði fögrum litum framtíð höfuð-
borgar landsins, og vakti djarfmann-
lega og dáðríka drauma í brjósti
áheyrenda. Sagðist honum mætavel.
Var þá húrrað fýrir Reykjavík og
sungið þetta kvæði eftir yngsta skáld
landsins, Guðmund Cruðmundsson
stud. med. & chir., undir nýju lagi
eftir Helga Helgason:
Reykjavík, maklega má
þín minnast á fagnaðarstundu,
löngum þó fremur en lof
last hafi’ um þig verið sagt!
Satt er það, sárt er það víst
hvað sárfáir erum og snauðir.
—- Kvíðum ei komandi tíð :
kemur með þekkingu vald.
Aldrei því útbyrðis skal
oss örbirgðin kasta, því betur
aflvöðvar stælast við stríð,
— stríðið, það eykur vort þrek.
Satt er að hér eru holt
og hrjóstrugt, en þó er hér fagurt,
brosir við blágrýti rós,
blasa við ljómandi tún.
Aldrei ég sólarlag sá
um sumarkvöld fegurra’ en hérna,
þegar í lognblíðu lék
ljómi’ yfir vogum og hlíð.
Sett hefir sólgyðjan tjöld
i sumar á Skarðsheiðar-tindum,
Esjuna hýrbrosa hún
hjúpar í purpuralin.
Þaðan um loft, yfir lög
hún léttfleygu geislana sendir,
til þess að vekja í Vík
vonirnar góðu hjá oss.
Úti við Aruarhól slær,
á öldunum ljósbláu, kviku,
hörpuna hafmær og skært
hljóma þar ljóðin í dag.
Leika sér ljósálfar glatt
og léttstígir dansa og hlaupa
niður við tjörn, yfir tún
til þess að glæða vort líf.
Vaki þá Víkverjar nú! —
til vor er nú geislunum snúið.
Strengjum þess hugglaðir heit
heill þína að efla, vor bær.
Vor er þín framtíð og vor
er vegur þinn, aldrei því gleymum:
þér ef að búum vér böl,
búum vér oss það um leið!
Reykjavík, rísi þin frægð
við röðulskin komandi tíma!
Mentun og manndáð og vit
merki þitt beri sem hæst!
Þá talaði Einar ritstjóri Hjörleifs-
son fyrir minni íslendinga erlendis,
og þótti þá mörguin, að þessi væri
þó ræðan mælskust allra. Var þá
enn húrrað, og sungið kvæðið: „Já,
vér elskum ísafoldu11 (undir sama
lagi sem við þjóðsöng Norðmanna).
Kvæðið er gamalt (1890), en hefir
aldrei verið prentað hér á landi
fyrri, nema afskræmt (í prentvillu-
útgáfunnni 1895 af Ljóðmælum J.
Ó.). Það er þannig:
Já, vér elskum ísafoldu’,
er áa vorra bein
geymir djúpt i dimri moldu’,
en dís í hverjum stein,
sorgar-tár þar stríðast streymir,
stærst er gleði-nægð,
sem í skauti sínu geymir
sögu vora’ og frægð -—
sem í skauti sínu :|: geymir :|:
sögu vora og frægð.
Já, vér elskum Isafoldu
eins og hún er nú;
dýpst í hennar dimmu moldu
dafni von og trú.
Trú á guð og trú á eiginn
traustan þrótt er sterk;
þvílik trú á mátt og megin
megnar kraftavark —
þvílík trú á mátt og megin
megnað getur kraftaverk.
Grufðu’ ei, fósturfoldin hvíta,
fornaldar við glam,
samtíðar á líf skalt líta,
lít þú upp og fram!
Þá, þótt megi missa frá sér
margan nýtan son,
viti menn, að ísland á sér
endurreisnar von —
viti menn, að ísland :|: á sér :j:
endurreisnar von!
Eómætur er fornöld sjóður
framtakssömum lýð:
að eins frækorn fyrir gróður
fyrir nýja tíð.
Já, vér elskum ísafoldu
eins og verður hún,
er það fræ rís upp úr moldu
árdags móti brún —
er það fræ rís upp úr moldu,
árdags ris upp móti brún.
Börn, sem fjarst þér aldur ala,
unna þér ei minst;
unaðs-bergmál bernsku-dala
í brjósti lifir inst.
Enginn frónska fjallasali,
fossa, hólma’ og sker,
enginn maður ísiands dali
elskar svo sem vér —
enginn maður Islands dali
:|: elskar :|: svo sem vér.
Já, vér elskum ísafoldu
alla heimsins tíð,
alt, sem þar er ofar moldu,
alt þitt lán og stríð.
Heim til þín æ huga vendum;
hjarta með og sál
handan yfir hafið sendum
hlýjast sona mál —
handan yfir hafið :|: sendum :|:
hlýjast sona mál!
D. Thomsom konsúll talaði næst
fyrir Danmerkur minni (á dönsku)
og lýsti hlýjn þeli og þökktil bróður-
þjóðar vorrar. Var en kveðið „húrra“