Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 4

4
Nýja Öldin.
Og það er ekki að kynja, því að það er maniíkyns-
ins hjartnæmasta velferðarmál. Það er spurningin um
framtíð sálna vorra.
En einmitt það, hve sú spurning er oss hugðnæm,
það veldur og því, að oss verður hugðnæm hin spurn-
ingin, sem þessari er náskyld — sú spurning: Er nokk-
ur áreiðanleg staðreynd fyrir því, að sál vor, hér í þessu
lífi, geti verkað út fyrir sig á aðra, á annan hátt en í
gegn um likamann?
Það er auðsætt, að ef sannað verður að svo sé, þá
er þar með sannað að nokkru leyti sjálfstæði sálarinnar,
— að hún geti verið óháð líkamanum. Og verði það
sannað, þá er þar með sannaður möguleiki áframhalds
sáiarlífsins eftir dauða líkamans.
Þetta er það án efa, sem gerir mörgum svo hugð-
næm þvílík efni sem dýrsegulmagn, dáleiðslu og andatrú,
og gerir marga svo auðtrúa á, að hér sé eitthvað „yíir-
náttúrlegt" á seiði.
En hér verð ég að minna. menn á að varast eina
ályktun, sem er mjög algeng hjá mönnum, sem ekki
hafa hugsunarfræðilega mentun. Ef það verður niður-
staðan, að reynslan hafi til þessa dags ekki sannað neitt
um sjálfstæða tilveru eða verkunarafl sálarinnar fyrir ut-
an líkamann, þá er þar með alls ekki saunað, að þetta
geti ekki átt sér stað, og því só enginn ódauðieiki til.
Ef Páll er kærður fyrir morð og sýknaður, af því að
engar fullnægjandi sannanir hafa komið fram fyrir því,
að hann hafi drýgt morðið, þá er ekki þar með sönnuð
sýkna hans. Til þess þarf meira,. Til þess þarf að sanna,
að hann hafi ekki getað drýgt það. Það er alveg sitt
hvað, að vér verðum að játa, að eitthvað só ósannað
— og enda óliklegt — eða hitt, að það verði gagnsannað.