Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 28

28
Nýja Öldin.
og lirmim þeirra, sem eru á þessum vagni eða þeim sem
hann rekst á, er bráður voði búinn. Nú eru fastar
reglur fyrir, hvernig vagnar, sem mætast, eigi að víkja
úr vegi hvor fyrir öðrum, að sínu leyti eins og reglurn-
ar um það, hvernig skip eigi að vikja undan á sjð.
Brjóti annarhvor þessa reglu, er voði búinn. — Ég hefi
séð huglesa, sem harðbundið var fyrir augun á, hafa
taumhaldið og stýra vagni á fjölförnu stræti. Hann bað
að eins einhvern, sem vildi reyna, að standa fyrir aftan
sig í vagninum og styðja fingri á öxl sér. Og þetta
tókst alt vel og slysalaust.
Þetta verður alt á eðlilegan hátt, og játa það merk-
ustu huglesar eins og Cumberiand. En aðailega mun
skýringin sú, að sá sem styður á arm eða bak huglesa,
getur ekki að því gert, að taugar hans vaida því ósjálf-
rátt, að stuðningurinn eða þrýstingin verði honum óvitandi
meira í þá áttina, sem hugiesi á að hreyfa sig. En hér
er þess að gæta, að huglesar eru fáir. En hinsvegar
margreynt, að einstök skilningarvit geta við langan vana
skerpst alveg ótrúlega. Merki þess má sjá á blindum
mönnum, sem kent er að lesa upphækkað letur. Til-
finning góma þeirra verður margfalt næmari en alment
gerist. Yiltra manna þeffæri verða svo næm, að undr-
um sætir, af því að þeir þurfa á því að halda, og sér-
lega næm verða og yfir höfuð þeffæri þeirra manna, er
lifa mest af undir berum himni. Friðþjófur Nansen seg-
ir þannig frá því í ferðabók sinni, að þegar hann fann
Jackson og þá félaga, þá fann hann af þeim sápulykt
langt áleiðis, af því að þeir höfðu þvegið sér um inorg-
uninn. Og þegar hann kom að tjaldi þeirra, fann hann
svo næmt lyktina af öllu, sem inni var, að hann sagðist
hefði getað talið upp áður en hann kom inn flest, sem
þar væri inni. Éessi þefnæmleiki fylgdi þeim félögum
fyrst eftir að þeir komu aftur til manna; en eftir fáa