Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 45

Bókmentir vorar.
45
væi'i þó auðsjáanlega ekki tilgangui’ Þorsteins. En að
ritdómarinn skuli setja sig sjálfan á skilningsstig ein-
feldninganna, það er torskildara um jafn-skíran manrx sem
séra Fr. Þá er séra Lárus ólíkt. sanngjarnari í dómi
sínum um Þorstein. — Ekki er séra Fr. réttlátari við
Guðm. Friðjónsson. Hann byi’jar á að hneykslast á
nafninu á kveri hans („Einir") og segir: „Porst. Erlings-
soir kom með Þyrna. Bjarni Jónsson er á ferðinni með
Baldursbrá. Næst koma líklega einhvei’jir með skolla-
fingur og maríustakk." — Þyrnar var þó auðskilið og
vel valið nafn á kvæðasafni, sem ætlað var til að stinga,
hneyksla. Og þá veit séra Fr. víst, til hvers einir er
einkum notaður á íslandi; til að bræla burt ódaun, fýlu,
og hreinsa loftið. Bæði þessi nöfn eru einkar-vel valin.
Skollafingur og maríustakkur hafa enga slíka jai’teiknar-
þýðing. Það er því engin fyndni í ummælum séra Frið-
riks, bara skilningsleysi. — Og svo segir hann, að „stóra
bókin" hans Bjarna heiti „Baldursbrá‘‘; en misminnir
ekki px-estinn hér? Bókin heitir víst „Bergmálið" — nema
það séum vér, sem misminnir. En fari gráskjótt sem
vér nennum að standa upp xxr stólnum til að gæta að,
hvoi' okkar það er, sem hefir í’étt. Ein af aðfinningum
séra Fr. við Guðm. Friðjónsson er að þessu: „svita-
döggin sprakk xxt xír herðum og andliti". En þetta er
auðsjáanleg prentvilla: „spraklc" fyrir „spratt" (sbr. „hán-
um spratt sveiti í enni“, Njála). Ekki skiljum vér, hvað
honum þykir að því, að G. F. lætur sólina „teygja gull-
rauða geislapi’jónana". Hver sem hefir tekið eftir, hvei’ix-
ig prjórxa-endar standa út, þegar þeim er stungið t. d. í
sokk eða vettling, alveg eins og geislar, hlýtur að finna
að orðtakið er málandi.
Eitt verðunr vér að taka hér fram. Séra Fr. segir:
„Enda hefir hann (G. Fr.) verið að bei’jast með oddi og
egg fyrir þeirri fagurfi’æðilegu villukenning, að ekkert