Nýja öldin - 01.03.1899, Blaðsíða 48

48
Nýja Öldin.
á slíkum leikaraskap að halda til að snerta mannleg
hjörtu.
Nokkuð einkennilegt er það, að ritstj. Aldam. vill
láta prest messa hvern Sunnudag, þótt hann geti ekki
fengið meira en „tvo eða þrjá með sér“, til að hlýða á
sig. Oss sýnist, að prestur, sem getur ekki „fengið með
sér“, ekki einu sinni af heimilisfólkinu á kyrlcjustaðnum,
meira en „tvo eða þrjá“ menn, sem vilja leggja það á
sig fyrir sálusor'garann sinn að lilýða á bullið úr honum,
ætti sem allra fyrst að fara úr hempunni og ráða sig í
skiprúm eða til að sitja hjá ám. Því að til prestskapar
er hann sýnilega óhæfur. — Og það merkilegasta er, að
þó að svo dauflega gangi, sem skýrslur sýna, að fá fólk
til að hlýða á suma presta á Sunnudögum, þá heldur
ritstj. Aldamóta, að hann muni bæta úr þessu með því,
að fara að láta klerkana halda guðsþjónustur oftar í
viku!
Svo að endingu enn eitt. Ritstj. Aldamótanna viil
láta söfnuðina fara að þylja upp trúarjálninguna við hverja
messugerð. Hann fer þó ekki fram á nema þá „postul-
legu.“ „En trúarjátningin á að vera borin fram eftirguð-
spjalli, sem svar safnaðarins upp á náðarboðskapinn,
meðan prestur stendur fyrir altari; gerir söfnuður það
annaðhvort syngjandi eða með vanalegum málrórn." En
rétt á undan segir hann þessi gullsönnu orð: „Oss er
farið að þykja minkun að .öllum trúarjátningum, og fáir
þykjast eiginlega bundnir við neina trúarjátning. “ Og
þó að söfnuðinum þyki rninkun að öllum trúarjátning-
um, og þó að fáir þykist. við neina trúarjátning bundnir,
vill höf. þó, að allur söfnuðurinn fari að tóna játningu,
sem honum þykir minkun að og fáir þykjast bundnir við.
Hvort mundi það verða kristindómurinn eða hræsnin, sem
meira mundi eflast við slíka athöfn?
Yér erum orðnir helzt til langorðir urn þetta tíma-