Freyja - 01.03.1898, Blaðsíða 6

6
FREYJA. MARS 1898.
DORA THORNE.
Eftir
BERTHA M.CLAY.
Framhald frá fyrsta númori.
hver hjnt honnm á að hyrja með fví að
skifta eignum sínum meðal fátækra, er
ekki óliklegt að hann hefði vaknað af
vonar draumum sínum. Og faðir hans
vonaði að áhrif hins fágaða félags lífs
aðalsins mundi lækna hann, og setti
sig þessvegna ekki alveg á móti skoð.
unum lians, far eð slík mótspyrna var
líklegri til að æsa hanu en spekja.
En þýngri og afleiðinga verri en öll
öunur vonbrygði harónsins var sú, að
Ronald skyldi verða ástfar.ginn í al-
múga 'túlku.
EarLcourt vareitt af hinum yndisleg-
ustu stó. heimilum kyrláta Euglands,
gróðursett á miðpunkti hinna gróður-
sælu miðlands-sveita.
Kastalim var umgirtur stórum listí—
garði þars dýrin léku að vild, undir hin-
um greinóttu stórtrjám; hólar ogdældir
al-etta. marglitu hlómgresi, gleðja auga
listamansin-, og lækur svo djúpur og
hreiður að vel inætti á kallast, líður
hæ A og si.ðandi gegnum skóginn.
Earlscourt var nafntogað fyrir hin æfa
göniln afarstóru Cedrus tré sem stóðu í
miðjum gaiðiimm, hin grann vöxnu
Aspen, hinn línnlrga Elm og Eik, sem
umfeðmingurinn tvinnaði sig svo ástúð-
loga utanum
Listin hafði gjört mikið, en náttúran
meira, til aðprýða heimili Earls ættar-
iuuar. Ljómandi skemtigarðar voru
mældirút með hinni mestu snild, silfur
tæit vatn, half huldi sig inn á milli
trjánna, meðan vafnii.gs viðir, Liljur og
annað blómgresi, spegluðu sig í hinu
tæra djúpi þess.
Kastalinn sjálfur varafar stórkostlegr
öðrumeginn mændu hinir gráu gömlu
tnrnar; hinummegin hinar risavöxnu
tízkulegu hyggingar; djúpir gotneskir
gluggar, og hinir stóru sakr, sýndu
rausn hinna liðnu kvnslóða, ogtizku og
þægindi yfir standanði tímans. Gang-
stéttin meðfram einni hlið kastalans,
var eitt af því marga sem prýddi stað-
inn, þaðan sást á vatnið í skóginum
ylmurinn frá kjarr-ruiinunum fylti loft-
ið, oghið væra svæfandi hljóð gosbrunn •
anna, er straumar þeirra glitruðn í sól-
skininu er þeir risu i.g fellu, og hlómin
vögguðu sér letilega í hinni þægilegu
golu Lávarðuriun elskaði heimili for-
feðra sinna, og sprrað ekkerttilað við-
halda og auka tign þess.
Þ>ó sá Lávarðurinn eftir einu sem
hann hafði gjöra látið í þá átt og það
var að byggja skógvarðar húsið sem
hann síðar fékk Stephan Thorne til um-
ráða, þar var leikinn hinn fyrsti þáttur
í sorgarleiknuin sem þar átti upptök
sín.
Ronald var 19 ára, að loknu skóla-
námi, atlaðist faðir hans til að haun
skildi ferðnst um og kinna sér heiminn
tveggjaeða þriggjaára tima; meðhonum
gat hann ekki farið, en það vonaði hann
að ekki væri heldur nauðsynlegt,. Ron-
ald kom úr skóla með bezta vitnisburði
og þar hafði honum verið spið ham-
ingjusamri og auðnuríkri framtíð, sem
vel hefði mátt rætast, nema fyrir þá
sorg og smán, sem 1 igðist eins og íll-
viðris ský yflr hið forðum hamingju-
sama heimili.
Lávarðurinn bjóst ekki við syui sýn-
um 2—3 vikur og þess vegna sókti liann
með konu sinni heimhoð til vinar síns
Sir Hugh Charten’s fyrir tveggja vikna
tíma, Ronald hreitti ákvörðun sinni og
kom heim tveim dögum eftir hurtför
foreldra sinna. Þegar faðir hans vissi
það hað hann Ronald koma til þeirra til
Greenock; Ronald neitaði og k vað hvíld
ina og fámennið sér kærkomið eftir
þrófið og áreynslu eðlilega því samfara.
Lávarðurinn sem vissi að sonur sinn
mundi hafa öll þægindi heima, lét svo
vera, seinna yðraði hanu þess sárt. En
þannig vildi það til. að Rónald að loknn
skólanámi, átti tvær viknr fyrir h-ndi
einsamall heima á íöðurleitð sinni.
Fyrsti dag urinn leiðfljóttog vel, hann
skoðaði hesta na í heshúsinu, r g veiði-
hundana; spilað i hnattspii; las 3 kap.
eftir Mill, 4 úr ástar sögu, röri spölkorn
út á vatn sér til skemtunar, og sofnaði
svo, ánægður yfir dagsverkinu, án þess
að bafa hugmynd um, hvað hann gæti
gjört næsta dag.
Það var ljómandi júní morgun; ekk-
ert ský huldi hið hrosandi him'nlivolf.
Sólin skein í allri sinni dýrðog náttúr.
an var svo töfrandi, að það var alsend-
is ómögulegtað vera inni.Rouald gekk
því út í garðinn, út í hið milda snmar-
loft, til að hlusta á söng fuj.ianna,
og horfa á hin marglitu fiðrildi
minnast við hin yndælu blóm, og fela
sig í hlómkollum Liljunnar, og hiuu
rauða hjarta Rósarinnar.
Ronald gekk frsm og aftur garðnn,
yndisleg hlóm féllu að fótum hans og
loksinn settist hann niður undir stóit
tré; það var svo undur heitt; hann lang-
aði til að fá jarðher sér til svölunar, en
hvert átti hann heldur aðfaraheim, eða
fara sjálfur ogtínaþau þar? H'að var
annars sem se ndi hann niður í garðinn
þegar öll náttúan söng um ást og ham-
ingju?
III kap,
Earlsvourt herjagarður var afar stór;
lengst niður á milli trjánna sá hann
stúlku krjúpa viðað tína her, sem hún
svo lét í stóra körfu, er þakin var inn-
a n með giænum trjáhlöðum.
’Viltu gjöra svo vel og gefa mjer nokk-
ur ber?’spurði Ronald hliðlega, og erhún
leit upp, sá hann andlit sem hsnn aldrei
gleimdi ósjálrátt lyfti hann hattinum
sem lotningarmerki æsku og fegurðar.
.Fyrir hvern tínir þú þessi ber?’ spurði
hann undrandi.
’Fyrir ráðskonunv herra’ svaraði hún;
og rödd hennar var sæt og hljómfögur.
’H' að heitir þú? spurði Ronald.
’Þori Thorne dóttir skógvarðarins’
svaraði mærin.
’Hverntg víkur þvf við að ég hefald-
rei séð þig fyr?’
’Eg hef verið hjá frænku minni í Dal,
þangað til í fyrra að ég kom heim.’
’Þá skil ég; viltu gela mér nokkur ber
þau eru svo töfrandi?’
Svo settist hann niður, og horfði á
hina livítu fingur liennar, hversu fagur-
lega þeir skiftu litum við hin rósrauðu
ber, og hin fagur trrænu laufhlöð. Fljótt
og fimlega fylti hún körfuna og færði
honum; og þá fyrst tók lmnn virkilega
eftir henni. Hversu ólík var ekki
þessi villi rós, með morgunroða ástar-
innar á hinum feimtni fögru vö igum,
tiinum kaldlyndu draniblátu dömum,
hins svo kallaða aðalsfólks. Varirnar
rauðar og nettar, tennurnar smáar og
hvitar sem perlur; augun stór, dökk og
tindrandi, og hálf hnlin undir hinnm
löngu dökku augna hárum, hárið dökt,
mjúkt og gljáanli; húu var svo fögur
feimin og bamsleg, að Ronald varð hug-
fnnginn.
. ’Berin eru víst svona falleg af því að
þú liefnr tínt þau;’ sagði Ronald,
’Hvíldu þig Dora, í skugga eplatrésins,
þú hlýtur að vera þreitt, í þessum
breunandi sólar hita.
Svo borðaði erfinginn að Eailscourt,
berin ineð hiuui ni'-stu ánægju; og allan
þaun tíma lét hann ekki af að dázt að
þessari yfir náltúrlegu veru sem stóð
þarna niðurlút og feimin.
Þetta var svo skáldlegt, og svo rangt;
Rónald hi fði ekki átt að talaj við dótt-
ur skógvarðarins; né ’villi-rósin’ að vera
þarua. Eu svo voru þau bæði ung, og
slíkir dagar fáir, og líða skjót'.
’Dora Thorne;’ sagði Ronald hngsandi,
’er í sjálfu sér ofur lítið Ijóð; það til-
lieyrir þér enkar vel.’
Hún brosti, leit undan og roðnaði.
’rléfurðu lesið Tennyson?’ spurði Ron.
’Nei, ég hef lítinn tíma til að lesa.’
’Eg skal segja þér sögu sem ég las
éinu sinni; síðan hef ég átt mér yndis-
lega hugsjón, og þú ert lifandi ímynd
hennar Dora. Svo sagði hann henni
söguna, svo vel að hún sá i huganum
hveiti akrana í hinu gullna snmar-
skrauti, barnið og hina átivggjufullu
móður; og þegar Ronald hætti, titruðu
varir liennar af geðshræringu og hend-
urnar voru krosslagðar á brjóstiuu.
’þótti þér gamaii að sögurini?’
’Já, það hlýtur að vera mikill maður
sem vrkir þetta, og þú manst það alt.’
þessi harnslega aðdáun hennar kitlaði
eigigirni Ronalds; svo las hann herini
eitt kvæði eftir annað. svo gleimdi hún
sér af unun; og engin rödd hvíslaði að-
vörunar orðum að hinum áhvggjulausu
unglingum.
Alt i einu hríngdi kastaja kjukkan;