Freyja - 01.05.1898, Page 5

ar á að geta verið fyllilega ham-
ingjusamt.
Það er að vísu góð augnabliks
skemtun að horfa & ina léttúðgu og
léttlyndu meyju, sem áhyggju og
kærulaust leikur efti'r nótum hé-
gómagirndarinnar. Það er ofur við-
feldið að kynnast henni og eftir
augnabliks þekkingu veit maður
allar lieniiar hugsanir, en það er
ekki hún, sem ávinnur sér virðing
og aðdáun ins sanna manns.
Hún á ekki jafnvægi til í sjálfri
sör sem geti orðið lienni lífsakkeri í
stórsævi lífsins og lent henni frið-
samlega í góða. höfn, þegar óveður
iiífsreynzlu dynjayflr og leika með
ið brothætta far, er liamingjan snýr
við því bakinu.
Vitui' maður vegur vandlega
hvað á móti öðru kosti innar hæg-
látu konu, sem getur verið sjálfri
sér alt, ef nauðsynlcgt er, hún tranar
sér hvergi fram en getur tekið við
stýrinu hvar og hvonær sem er, ef
nauðsyn krefur — og ina léttúðgn
meyju sem alt verður að sælcja til
annara, liverrar hamingja liflr og
deyr með annara brosi.
Sjálfsvirðingin er perla, sem felur
sig undir vfirborði ins djúpa stöðu.
vatns kvennlegheitanna en skín þar
eins skært og hallarljós Ægis kon-
ungs.
GRAFAR FANGELSIÐ.
—:0:—
Voðalei7 hegnini7, hverrar afleiðing er
brjálsemi og dauði.
I útjaðri Lissabonar er voðalegur
kastali þekktur með nafninu uið
þögla svarthol." Alt sem ið dýrslega
grimma manneðli hefur getað upp
fundið, til að kvelja hinn vesala,
hamingjusnauða sakamann, á heiina
í þessu heimkynni skelflngarinnar.
Steini ofan á stein er hlaðið þangað
til veggurinn er orðinn 5 lofta hár.
Klefarnir eru mjóir ög dimmir og
1 íkkista í hverjum þeirra. Fanga-
klæðnaðuriun er líkastur líkklæði,
víður og síður, verðirnir ganga á
flókaskóm, svo hljóðlaust og liægt.
Engum er leyft að tala eitt orð;
þögnin er grafarinnar þögn. Einu
sinni á dag, í sama mund, eru dyrn-
ar opnaðar og 500 aumingjar ganga
hergöngu sína út í líkklæðum sín-
um, með grímur fyrir andlitunum.
því það er 'einn þátturinn í þessari
FREYJA. -AL'.Í 1898..
voðalegu liegningu, að fangarn’r
sjá aldrei andlit hvor annars. Skell-
urinn sem heyrist þegar hurðinni
cr skelt í iás, er hið eina hljóð sem
brýtur. þessa hræðilegu þögn þessa
ættlöngu þögn. Hugsaðu þ'r níðfg
hundruð lifindi veiur váfðar lík-
klœðum, rölta steinþegjandi með
grímur fyrir andlitunum, alt eins og
það væru verur úr andageimnum,
hverfa svo þegjandi aftur í íiina
þröngu kléfa og setjast gagnvart lík-
kístu — sinni líkkistu, því imian
tveggja í mesta lægi þriggja ára
verður fanginn brjálaður; svo liverf-
ur bæði fanginn eg kistan. En
hvert?—I giöflna.
OF MIKIL VIÐKVÆMNI.
Síðan síðasta Freyja kom út með
grein um íélagsskap kvenna, höfum
vér orðið þess ‘vísari, að sumum af
konum er iila við verndunar uppá-
stunguna, hvort heldur sem lífs-
ábyrgð eða heilsu ábyrgð. Af
þi;í það vœri að krefjast einhvers
fyrir vinnu sína eða peniuya, sem
lagt væri til í þarfiv kvennfölagsins.
Eins og’ kvennfélög séu nokkrar
gustuka stofnanir, som meðlimirnir
og aðrir þurfl að gefal! Sannarlega
ætti sá félagsskapur að geta borið
sig alveg eins vel og hver annar
félagsskapur. Og þess gagnlegri
sem hann er, þess betra tækifæri hef-
ur hann.
Má eg spyrja hinar heiðruðu kon-
ur, pem eru svo viðkvæmar fyrir
því að heimta eitthvað fyrir vinnu
sína í þarflr slikra félaga, hvort þær
mundu vilja ganga út í gólf- eða
fata' þvott, fyrir ekkert. Eg veit
hvert svarið yrði, neitandi náttúr-
lega. Eða hvernig skyidi Foresters
líka það, ef þeir fengju ekkert fyrir
peninga, sem þeir borga áriega til
stúku sinnar, eða mcðliipir hvers
annars félags; jafnvel GoodTempl-
arar gjöra kröfur til stúku þeirrar,
sem þeir standa í, og gegnúm liana
hvor til annars um heim allan.
Sjálfsverndunar hugmyndin gengur
undantekningariaust gegnum allan
þektan félagsskap. Kyrk jurnar
gefa meðlimum sínum sérstök rétt-
indi, og heitir þeim vérnd sinni. Og
það er vel að segja yður það, mínar
kæru íslenzku systur, að sjálfsvernd-
unin er ekki einungis að ryðja sér til
rúms hjá hörl. kv.fólki, heldur vill
nú svo vel til að íslenzkar konur í
Winnipeg liafa stofnað þívnnig lag-
aðan félagsskap í samfr.r.di víðFoi-
esters stúkuna, og það er vonandi
að slíkuiii íélögum Löig', ié'ögum
sem hafa fasta, ákveðna, gildandi
ste.nu; sem eiuekki of mannfiðleg!!
t;l að s.;á sinn eigin hag, eg trygg^a
framtíð sína og sinna. Og svo ósk-
um ver hinu nýja félagi í Winnipeg
til lukku. Q.io væri mjög kært að
beyra frá því sem fyrst.
'HLJÓÐ.
Heilir, sælir allir, allir
Islandssynir vizku snjallir.
Yður vil ég bónar biðja —
Blaðið Freyju að efla’ og styðja.
Þessum vorum góða gesti
Geíið fáein cent í ncsti,
Svö húii lengi lifa megi
Lukkusæl á menta vegi.
Sömu bónar bið ég allar
blíðar meyjar, konur snjallar.
B.jóðið Freyju inn hjá yður;
Er það löngum góður' siður.
Óskið henni lieilla’ og þrifa,
Hún er ung, og þarf að Lfa.
Sé liún yðar heiðri hlaðin;
Hún mun skeinta vel í staðinn.
V. J. Guttonn.'son.
MORÐVARGARNIR.
Hjarta hins samvizkusama hryll-
ir við því, að myiða fugla fyrif
fáeinar fjaðrir.
Ameríka hefur með Englandi haf-
ið stríð á móti þeim vana', að myrða
fugla fjaðranna vegria. At-
hygli fólksins er loksins vakið á
grimd þeirri og mannvonzku, seni
því er samfara.
Eftirsóknin á osprey fjöðrum véld-
ur því að sú fuglategund er að
eyðileggjast. Þessi Aðdáanlegi fugl
má heita horflnn í Ameríku, végria
liinnar takmarkalausu eftirsóknar
á fjöðrum lians.
Grimdin liggur aðallega í því, að
fjaðrirnar eru teknar á þeim tíma
árs, sem fuglinn situr á og ungar út.
Beztu fjaðrirnar eru teknar úr bak-
inu, sem vaxa :í fuglinum einmitt á
þessu tímabili; fjaðrir eru einnig
teknar úr stélinu, vœngjunum og
brjóstinu. Bæði kynin eru eins,svo
ómögulegt er að þekkja karlkyn
frá kvennkyni. Fuglinn er skotinn,
fáeinar fjaðrir siitnar hér og þar,
0g svo er honum fleygt til að
rotna á jörðunni, en ungarnir svelta
í hel. Osprey á heima í suður- og
norður Ameríku, Egiftalandi og
Indía.