Freyja - 01.05.1898, Side 6

6
FREYJA. MAÍ 1898.
DORA THORNE
etlir
BERTHA M. CliAY.
(Framhald frá síðasta númeri).
hana þar sem hún sat í hálfrökkrinu,
hin yflrgripsmikla fegurð hennar skar
yel af við hinn föla silkikjól; á brjóst-
inu hafði hún rós, og ilmur hennar var
sem sendiboði til Ronalds frá Doru, þar
sem hann stóð yið hlið hinnar fögru konu
Það var sérstaklega eitt sem ein-
kendi Miss Charters. hún var málsnjöll,
sérhvert orð var vel hugsað, og færði
með sér ósigrandi sannfæringarafl; and-
litsdrsettirnir voru töfrandi, og líkt og
sólin er hún brýzt undan sólroðnum
skýjatjöldum var brosið sem færðist
yfir hið yndislega andlit hennar.
Vesalings Ronald stóð þarna við hlið
hennar og horfði á andlitsdrættina sem
breyttust með hverju orði, hlnstaði
hrifinn á hið fagra klassiska mál sem
hún talaði, og mæður þeirra horfðu á.
Lávarðinum fanst þungri byrði létt af
sér. Lady Earl bað Valentine að
syngja.
‘Hvers konar sörglög geðjastþérbezt?
spurði hún Ronald.
‘Einfaldir smásöngvar,’ og svo datt
honum í hug hvað vel Dora mundi
syngja þá.
Hann hrökk við þegar hinir fyrstu
tónar gullu við, röddin var sterk en þó
þýð; söngur hennar hljóðaði um mann
sem varð ástfanginn í ungri stúlku, en
fór burt til að frama sig. En þegar
hann kom aftur var h\\n liðið lík, og
laufin huldu leiði hennar, þannig hefði
Dora fölnað, hugsaði, hann, hefði hann
yfirgefið hana; honum þótti vænt um
að hann hafði rnynzt henni trúr, svo
var söngurinn á enda.
‘Þetta er ástarsöngur, hvernig líkar
þér hann?’ spurði Valentine.
Skyldi tilfinning vera synd á móti
tízkunni?’ hugsaði Ronald.
‘Er ást og áhrif hennar hlægileg í
þínum angum?’ spurði Ronald.
Valentine leit upp undrandi. Lady
Earl heyrði ásamtalið og brosti ánægju-
lega, en kom ekki til husrar að hjarta
hans væri hjá Doru, fallegu Doru sem
grét yfir ljóðum hans, og trúði á ásta-
mál blómanna.
Kvöldið leið skjótt, og Ronald lá við
að sakna þess. Lady Earl var of
byggin til að spyrja hann hversu hon-
um geðjaðist að Valentine.
‘Hafðu þökk fyrir hversu vel þú hef-
ur skemt gestum mínum, en ég er
hrædd um að þú sért þreyttur,’ sagði
hún við Ronald.
Þegar Ronald yfirfór í huga sínum
hvað hann hafði gjört, fanst honum
það næsta lítið, en móðir hans var á-
nægð með það; ‘á morgum skal ég
gjöra enn betur,’ hugsaði hann.
Þannig liðu þrír dagar; þau Ronald
voru orðin góðir kunningjar, þau lásu
saman bækur og töluðu saman um inni-
hald þeirra, svo sýndi hann henni mál-
verk sitt, sagði henni frá hvar land-
myndirnar voru teknar o. s. frv., og
gleymdi því, að á líft sínu væri nokk-
ur svartur skuggr
‘Þú ert afbragðs málari,’ sagði Miss
Charters; þú hlýtur að hafa eytt æði
löngum tíma í það nám.’
‘Já, mér er sá starfi mjög geðfeldur,
og efforlögin hefðu ekki gjört mig efg-
anda að titli og eignum íöður míns
hefði ég tekið það fyrir.’
Löngu seinua fanst honum þetta hafa
veriö spádómur,
Miss Charters var ekki einungis fög-
ur og tignarleg, hún átti einnig ástríkt
og göfugt hjarta. Ronald fann það, og
ásetti sér því að segja henni sögu sina,
og fá hana svo í lið með sér, til að
sætta sig við foreldra sína, og sam-
kvæmt þessu áformi var hann með
henni ætið og æfinlega; honum kom
aldrei til hugar hvaða augum aörir
kynnu að líta á þessa háttsemi þeirra.
Eoreldrar hans voru svo fegin, því þau
skildu þetta á einn veg, n. 1. að hann
hefði þegar gleymt Doru.
Tíminn leið óðfluga að stórkostlegum
dansi semEarls hjónin ætluðu að halda
til heiðurs við gesti sína. Lady Earl
beið hálf óþolinmóð eftir því að Ron-
ald segði sér frá trúlofun þeirra Valen-
tine og hans, og Valentine skildi ekki
í því hve lengi hann beið með það; að
hann elskaði hana fanst henni enginn
efi, og henni geðjaðist eins vel að hon-
um og nokkrum öðrum.
Hún var engin sorgarleika drotning,
aðeins ástrík ung stúlka með mögu-
leika ástarinnar uppfyllingar fram und-
an sér. Henni geðjaðist að Ronald, og
Lady Earl hafði sagt henni frá honum í
Greenock; t ún vissi líka að móðir »ín
mundi fegin vilja eiga hann fyrir
tengdason.
Ronald var í hennar augum alt sem
ung kona gat óskað af elskhuga sínum,
hið mesta prúðmenni í öllu, gáfaður,
mentaður, drenglyndur og afbragðs vel
vaxinn; henni geðjaðist svo vel að hans
óþreytandi rannsóknarfýsn, hann liugs-
aði vel og Ijóst og svo formlega, lienni
fanst hún mundi geta verið ánægð sem
eigin kona hans, jafnvel stjórnfræðis-
hugmyndir sem skelfdu föður hans
voru ávextir af frjálsri rannsókn, og
henni þótti vænt um þær.
Ronald sem ekki hugsaði um annað
en hina yfirgefnu, elskuðu konu sem
hann mátti hvorki sjá né skrifa, kom al-
drei til hngar hvað gjöra mætti úr vin-
áttu hans og Valentine.
VII. Kap.
Dagurinn kom, þessi mikli dansdag-
ur, við morgunverð töluðu konurnar
um blóm og blómvendi, ‘þau eru svo
yndisleg að ég veit ekki hvort ég á
helzt að taka,’ sagði Valentine.
‘Ég væri ekki í miklum vandræðum
meö að velja; þú ásakar mig ef til vill
fyrir að vera of viðkvæmur, en livíta
liljan, dala liljan, þykir mér lang feg-
urst,’ svaraði Ronald.
Lady Earl var hin eina sem tók
eftir þessn samtali, og undraði ekki
þó Valentine hefði hvíta lilju, er hún
kom inn í danssalinn og héldi á blóm-
vendi af hinum sömu blómum hálf huld-
um í grænum blöðum í hendinni.
Allra augu litu með nndrandi aðdáun
á Valentine þegar hún kom inn; klæðn-
aður honnar, hún sjálf og blómin sam-
svaraði hvað öðru svo vel; hér var engu
of aukið, og ekkert sem vantaði, en
Ronnld hugsaði að Dora hans væri ynd-
islegri en allur þessi hópur af finum
dömum, en honum kom aldrei til hug-
ar að ValentÍDe hefði valið þessi hvitu
blóm til að geðjast sér. Nei, einhvern
tíma kæmi sá tími að Dora liði hægt
og tígulega gegnum þessi skrautlegu
herbergi; draumar hans trufluðust við
það að móðir hans kom til hans og
sagðl óþolinmóðlega:
‘Ronald, hefurðu gleymt því að þú
hlýtur að byrja dansinn; þú verður að
bjóða Miss Charters fyrsta dansinn.’
‘Þaö er létt verk, ég vil heldur dansa
við hana en nokkra aðra hér,’ BagÖi
hann.
Hún svaraði engu, hún vonaði í
hjarta sínu að þetta meinti eitthvað
meira en það í raun og veru gjörði.
Ronaid dansaði við Valentine upp aftur
og aftur, aðeins af því það var hægra
en að leita að nýjum félaga meðal hinna
sem hann þekti lítið eða ekkert; þau
töluðu saman um eitt og annað, hann
sló henni enga gullhamra, og hún virt-
ist ekki vonast eftir því. Hvað mundu
hinar segja ef þær vissu að hann væri
giftur. Með henni var honum óhætt,
með henni leið honum bezt.
Lady Earl heyrði á samtal þeirra.
Einhver sagði að þau væru falleg bjóna-
efni. Alt þetta stafaði af því að Ron-
ald vantaði vin, og bjóst við að í henni
findi hann þann vin, sem hann leitaði
að.
Þegar Ronald bauð henni upp í fjórða
sinn sagði hún, ‘veiztu hvað oft við
höfum dansað saman í kvöld?’
‘Nei, en hvað gjörir það til?’ hann
skildi ekkert í roðanum sem færðist yfir
andlit hennar.
Miss Charters, þú skilur fegurðhreyf-
ingarinnar.’
‘Er það alt? og þess vegna viltu dansa
við mig,’ sagði hún brosandi.
‘Já, það er mér sönn ánægja, því á
móti hverjum 50 sem illa dansa er að-
eins einn sem kann það vel,’ svaraði
sakleysinginn Ronald.
Hann skildi hana ekki.
‘Þú hefur ekki sagt mér hversu þér
geðjast að blómunum mínum.’
‘Þau eru yndisleg,’ svaraði hann. •