Freyja - 01.06.1898, Blaðsíða 7

FREYJA, JÚNÍ 1898.
7
Ronald varð hugsi, hann mintist þess
iiversu ínjdg hann hafði reynt að ná vin-
áttu þessarar konu. Skildi hún hafa
Euisskiiið hann?
‘Aðrir hafa hugsað fyrir þig;’ svaraði
lávarðurinn þurlega ‘ef þú elskar hana
ekki, þá nær það iíklega ekki lengra.’
‘Enginn hlutur er lengra frá mér;’
evaraðl Ronald.
‘Geturðu ekki elskað hana;’ spurði
Jady Earle blíðiega.‘Hún er svo góð og
merkileg kona. Ég vona að þú sért þó
l&úinn að gleyma þeirri heimsku sem
ávann þér reiði föður þíns hérna um
daginn?’
‘Þei móðir — , ég hef óhlíðnast banni
þínu faðir, með því aðfylgja henni eft r
til Eastham og kvongast henni þar. Eg
var á leiðinni hingað til að opinbera
ykkur launmái mitt þegar ég mætti
þór núna.’
Lady Earle hljóðaði upp, lávarðtir-
inn bliknaði afbiæði; ekkert hljóð rauf
hina þíðingar miklu þögn, augnablikin
urðu að ógn þrunginni eilífð,
‘Þú giftist heuni þvert olan í bann
mitt;’ endnrtók lávarðurinn spyrjandi,
‘Já, í þeirri von að þú mundir ekki
framfylgja hótunum þínum, það var
það eina sem ég gat gjört til að freisa
hana frá því að vera þröngað tii að eiga
mann sem hún ekki vildi.’
‘Nóg,’greip lávarðurinn fram í, ,segðu
mér hvar og hvenær þú gjörðir það svo
ég viti hvort það er löglegt.’
Ronald sagði honum söguna.
‘Þ ð er í alla staði löglegt. Þú hafðir
að velja milii skyldu þinnar, mannorðs
heimiiis, stöðu, drengskapar og foreld>'a
þinna; 02 þessarar Doru Thorne. Þú
hefur vaiið Doru, taktu hana, og farðu,’
sagði lávarðurinn með þrnmandi rödd.
•Faðir minn, þú fyrirgefur mér, ég
«r eina barnið þitt;’ sagði Ronaid.
‘Eina barnið mitt,’ endurtók iavarð-
eins og í leið8Íu,’guðgæfi aðekkert barn
færi með foreldra sína eins og þú hefur
farið ineð mig; Ronald, fyrir löngu sið-
an sá óg állar mínar innilegustu vonir
að engu verða; með þér vöknuðu þær
aftur; með óþreyju fullri eftirvænting
beið ég eftir að sj í æsku vonir mínar
uppfyllastí þór, - að sjá þig slá nýjum
frægðarijóma yfir ættgöfgi okkar; ég hef
lifað aðra æsku í æskuþinni, og þú hef-
urkastaðmér, myrt vonir mínar fyrir
snoppu fegurð heimskrar og iítilsigldrar
stelpu.’
‘Ég hef aldrei skoðað það frá þessari
hlið, gefðu mér tækifæri til að bæta fyrir
brot mitt faðir minn góður.’
‘Ómögulegt, þú hefur tapað tiltrú minni
Héðan í frá á ég engann son, Erfingi
minn verður þú þegar líf það hvers
hamingju sól þú hefur formyvkrað,
eudar. Souur minn er mér dáinn.’
Augun sem hoifðn á ið hamingju-
snauða ungmenni voru alvarleg í sorg
sinni, en í þeim sást enginn vottur um
reiði lengur.
‘Ég hef aldrei gengið á bak 01 ða minna
°S þjöri það ekki heldur nú; þú hefur
sjálfur valið þérveg. og þann veg hiýt-
ur þú nú að ganga;’ bætti láv, við.
‘O Ruberti vertu miskunsamur; ég
dey efþúsendir eina birnið okkar burt’;
sagði frúin í bænarróm,
‘Hann hefur tekið Doru framyfir okk-
ur bæði; guð veit að ég vorkenni þér
Helena, og hvað ég sjáifur tek út, Ég á-
saka þig heldur ekki Ronald, það væri
ekki til neins; þú ert sjálfsagt búinn að
búa þig undir þessi málalok
‘Ég hlýt að sætta mig viðþau, ég get
engum utn kent neina sjálfum mér;
sagði Ronald mæðulega.
’Við skulum ekki standa hér lengur.’
Líttu á móður þína og kystu hana í
síðasta sinni Ronald, minstu á ást henn-
ar og umhyggju, <.g liversu þú hefur
það endurgoldið. Líttu einnig á mig í
síðista sinn, ég hef elskað þig, verið
stoltur af þér, vonað fyrir þig. Nú sendi
ég þíg burt ættleri innar göfgustu ættar,
við tveir verðum aldiei undir sama þaki
framar. Taktu dót þitt og farðu; þú átt
dálitla fjárupphæð sjáifur á heimi verð-
urþúað iifa, því ekki legg ég fé til
uppeidis dóttur skógvarðar míns. Farðu
hvert þú vilt, gjörðu hvað þú vilt. Ein-
hverntima kemur þú til Earlseonrt sem
herra þess og eigandi, en það verður
ekki fyr en vanvirða þín nær ekki tii að
sue tamig. Farðu; - áður en sói ins
næstadags rennur, verður þú að hafa
kvatt æskustöðvar þínar.’
‘Þér getur ekki verið alvara; 0 fáðir
miun elskuiigur, hegndu mér, ég verð-
skulda það; leyfðu mér aðeins að sjá þig
aftnr.’
‘Ekki lifandi; en þegar þú sérð mig
lið nn, vittu þá að sjálfur dauðinn var
sætur bjá þeirri stund er ég vissi að þú
hafðir svikið mi;!.’
,Ó móðfri’' hrópaði ‘Rmald Friðaðu
fyrir mig, biddti fyrir mig.’
‘Árangurslaust;’ greip lávarðurinn
fram i. E; er ekki rannlátlega strangur.
Ef þú skrifar inér sendi ég þér bréf þín
ólésin aftur því ég vil hvorki heyra þig
né sjá. Móður þiuri máttu skrifa, og
liana raáttu líka sjá annarstaðar en hér.
Vertu sæll, haminejan sé með þér, þú
getur fucdið hr. Burt lögmann minn og
dregið peuinga þíua gegnum liann.’
‘Faðir, segðu eitt hlýlegt orð, taktu í
hendina á mér áður en ég fer.’
‘Eg hef aldrei snert hÖQd óheiðarlegs
mans.’ sagði lávarðurinn og lést ekki
sjá útrétta hond sonar síns.
Ronald kysti móður sína, hún var föl
sem nár og fann ekki tár sonar síns sem
féllu á andlit hennar, né heldur sá hún
sorgina sem hvídi döpur eirisog dauðinn
yfir aiidliti hans;það varliðið yfir hana.
‘Farðu áðuren hún raknar við;’ sagði
lávarðurinn, og tók hana í fang sér.
Aldrei gleymdi lávarðurinn angist-
inni sem lá einsog mara yfir svip hins
unga mans er kysti móður sína og fór.
Enginn hefði kallað lávarðinn harð-
brjósta sem hefði séð bann vefja konu
sína upp að brjosti sér og hugga hana
eins og ástrík móði huggar barn sitt.
Þegar Lady Earle raknaði við var Ron-
ald farinn; inst í hjarta sínu vouaði hún
að lávarðurinn tæki son sinn aftur í
sátt við sig; og þessi von hjálpaði henni
til að afbera skilnaðinn. Lávarðurinn
vissi vel að hann aldrei sæi son sinn
sorg hans Var voniaus; enginn vissi
hvað liann leið; eins og Valentine gat
til var hann of stoitur til að gefa nokkr-
um það í skyn Hann var einsog klett-
urinn sem hvorki bifast fyrir stormum
né hafróti. Hann jmataðíst með þeim
Cbarteris mæðgum að skilnaði eins ró-
iegur að ytra útliti að dæma sem hann
átti vanda tii og afsakaði fjarveru konu
sinnar, en mintist ekki á Ronald.
Alt var á flugaferð, erfinginn að Earls-
court bjóst hastariega að heiman og í
þetta sinn tók hann Iivorki hesta né
þjóna. Móðir hans lá í rúminu og grét,
hjárta hennar atlaði að springa. Faðir
hans iokaði sig inni og hlustaði með
brestandi hjarta á burtför hans. En hann
vissiei afkonunni er horfði eftir honum
út um gluggann sinn þangað til hann
hvarf, byrgði svo andlitið i liöndum sér
og grét sárt og lengi, Þessi kona var
ungfrú Ckarteris.
Þegar Ronald kom að kveðja ungfrú
Charteris varð hún forviða á málalokum
þessum. Sliyldi virkilega þessi tignar-
lega kona hafa elskað mig, hugsaði
hann. ‘Hvað atlarðu nú að gjörai’spurði
hún. ‘Ég fer til konunnar minnar, og
sigli með henni eitthvað bnrt; ef pen-
ingar mínir hrökkva okkurekki verð ég
að vinna; eftir fárra mánaða nám verð
ég þolanlegur málari. Gleymdu ekki
móður minni þegar ég er faritin Valen-
tine, og óskaðu mér til lukku.’
Varir hans titruðu er hann mintist á
móður sína. Ó hvað hana langaði til að
meiga hugga hann. Hann varsvo ungur
svo óreyndnr og svo góðnr; hana laiíg-
aði til aðheita honum æfi langri vináttu
sinni; en hún var ofmikil og sönn kona
til aðláta tilfinningar sínar bera sig of-
urliða; svo lét hún sér þá næaja með að
segja. ‘Farðu vel Ronald, guð blessi þig.
Enginn er einsmikil og sönn hetja eins
og sá sem ber vel aDdbyr lífsins.’
Ronald var farinn, Vikur og mánuðir
liðu hjá og hann kom ekki; fólkið varð
forviða; einhver dularfull blæja hvíldi
yfir því öllu. Lávarðurinn var liættur
að hugsa—að starfa— að vona. Lady
Earle sagði ekki orð, hún vonaði mitt
í vonleysinu. Valentine Charteris bar
vonbrygði sín vel. Hún gleymdi aldrei
liinum unga hispnrslausa manni sem
] igði svo mikið upp úr vináttu hennar.
Úrval hinna fornu aðals ætta Englands
krupu við fætur hennar elskuðu og von-
uðta, en hún beið—beic eftir því að finna
einhvern líkan Ronald í öllu nema hans
barnslegri einfeldni. Framhald.