Freyja - 01.07.1898, Qupperneq 5

iiTii megi ekki veita Jiegnrétt sökum
J>ess að þær séu óhæfar til stríðs,
Sá fjoldi af sjálfboðaliði hefur
Jjótt heilsu vegna óhæfur í stríð, að
fiestum ofbýður; og þó eru það ekki
fleiri en í öðrum þesskonar tilfellum
nema af þeim, sem reykja eigarett-
ur. Colonel T. W. Higginson hefur
. sýnt nokkrar læknisfræðislegar
sannanir frá þrælastríðinu við-
víkjandi því, hversu margt af sjálf-
boðaiiðinu var álitið heilsu vegna,
ófært til hernaðar á þeim tímum.
Hann segir: ,Af lögmannastétt-
inni voru 544 af þts. hverju óhæfir
■til hemaðar, af læknastéttinni 670,
af blaðamannastéttinni 740, af prest
astéttinni 954 af þús. hverju.' Hina
alvarlegu prestastétt hryllir við
þeirri tilhugsun, að konui- fái kosn-
Ingarrétt af því þær séu óhœfar tii
að berjast, þó ekki einn af tuttugu
picðal þeirra sjálfra séu færir til
þess, þó þe-ir annars hefðu föður-
landsást og sálarþrek til að fórna
sjálfum eér á aifcu'i ættjarðarinnar
og mauríkærleikans. Rítstjóramir,
sem berjast á móti þegnrétti kvenna
af sömu ástæðum, eru í því heil-
brýgðis ástandi nú að til skortir að
einn fjórði af þeim séu færir um að
skjóta af byssu. Og lögmennirnir,
sem fylla þingsalinn í nafni þjóðar-
i,nnar, eru svo langt1 frá að geta
verndað land sitt, að þeir hljóta að
verndast af öðrum. Fólk má ekki
villast svo á þessum skýrslum að
halda að þær sýni ástandið eins og
það er eða var, því þær ná ekki til
allra þeirra karlmanna, sem fylla
embættis flokka þessa, heldur aðeins
til úrvaisins af þeim, manna, sem
stóðn og standa á því aldure skeiði
að geta þess vegna verið hœfir til
að vernda land og þjóð með sverði
sínu.
Engum hefur heldur komið til
hugar að svifta þá menn borgara-
legum réttindum, sem komnir eru
yfir hcrnaðar lögaldur. Þeir eru oft
hinir vitrustu leiðtogar þjóðanna og
satnt eru þeir ekki teknir £ stríð,
jafnvel þó þeir hafi þesskonar
reynzlu frá fyrri tímum. Um það
sagði General Rosser fyrir nokkru
síðan á þessa leið: ,Það eru ungu
mennirnir, sem við þurfum, hvort
heldur það er á sjó eða landi, en
eklci gigtveikir hálfblindir fauskar.
FREYJA, JÚLÍ 1898.
Jafnvel þó þeir hefðu major gener-
als nafnbót, sem ekki geta æft liér-
menn sína sjáifir né komist slysa-
laust á hestbak.*
Sv o er því þá haldið fram, að
fyrst séu hinir ungu, liraustu menn
kallaðir og síðan hverjir af öðrum
ef þeir ekki dugi til, eins og átti sér
stað í suðurríkjunum á tímum þræla
stríðsins. Það er satt, en satt er það
líka að þegar ögn meira harnar að,
neyðast konurnár til að berjast líka
eins og hefur átt sér stað á Cuba á
síðastliðnnrn tveimur árum.
Hon. John D. Long . secretarý,
sýnir ástandið eins'og það er, í fám
orðnm: ,Hvernig skyldi maður geta
óhlœgjandi rökiætt þetta mál við þá
menn, hverra heiji að er svó saman
skorpinn að halda að konur ættu
ei aðfá borgaraleg réttindi, af þeirri
ástæðu að þær geti ekki barist því í
fyrsta lagi geta þcer barist ef á þarf
að halda. I öðru lagi, eru stórhópar
af karlm. sem geta eli.ki barist, Og í
þriðja lagi er enginn skyldleiki milli
þess að skjóta af byssu, og þess að
greiða atkvæði.*
(Woman’s Standar.d.)
YERÐMÆTI IIEILAFÆÐUNNAR.
Fóllci getur. þótt undarlegt að
heyra talað um verðmœti heilafæð-
unnar. En ef það athugaði þann
sannleik, að heili mannsins endur-
nýjast algjörlega á .60 dögum kynni
því að skiljast hve nauðsynlegt það
er að fæða sú, sem endur skapar
hann sé sérstaklega holl og áhrifa
góð, ekki síður en fyrir aðra parfci
líkamans.
Heili mannsins samanstendur af
300,000,000 smá tauga-herbergjum
hvoru öðru fráskilið, og útaf
fyrir sig. Lífstíð hvers tauga-her-
hergis er kallað að sé 60 daga,r, þar
af má ráða að 5,000,000 deyja dag-
lega, 200,000 á hverjum klukku-
tíma og 3,500 á hverri mínútu. En í
staðin verða jafnmargar nýjar að
lifna.
New Ideas.
j£Sf7’ Leitið að auglýsingu
SELKIRK PORTRAIT GO.
á öðrum stað í blaðinu.
[
\
5
Barnakro.
Börnin mín góð:— Ég vona að
einginn svartur blctt.ur hafi komið á
hvíta pappírinn yðar síðan ég
skrifaði síðast. • Ég hef talað við
nokkrar mömmur, sem sögðust ætla
að reyna þessa aðferð, sumar eru
líka svo hepþnar að þnrfa þess ekki.
Nú ætla ég að segja yður hvernig
brjóstgæði eins manns frelsaði líf
margra manna.
Það var núna ekki fyrir löngu,
að vagnstjóri var á fleygi ferð með
lest sína. Veð.ur var slænit, hríð svo
mikil og storinur, að hann sá ekki
ríema skammt frá sér. Bráðum varð
hann þess var, að eitthvað lifandi
lá þvert yfir brautina, og allt í einu
sá hann að það var lambær með
tveimur lömbum, sem hjúfruðu sig
að henni, Þó járnbrautarlestin fari
geyst, fer þó hugur manns fljótara.
Honum kom til hugar að láta lest-
ina bfuna áfram í þeirri von, að hún
klyfi skepnurnar sundur og kæmist
slysalaust af. Nei; hjarta hans lirylltr
við því, hann gat ekki myrt inóður-
ina, sem breiddi sig yfir afkvæmi
sín og skýidi þeim fyrir hríðinni.
Hún hafði flúið þangað, svo hún.
fennti ekki. Og hver getur sagt live
mikla tilfinningu skepnan hefur.
Þarna svaf liún og vissi ekkert um '
hœttuna, Á augabragði stöðvaði'
hann lestina og sendi mann til að
víkja ánni burt. Fram undan var
brú og yfir hana hlaut lestin að fara. ■
Þegar maðurinn koin þangað, sem
ærin lá, sá hann að brúin var brot-
in. Hann fór með þau tíðipdi til
vagnstjórans. Hefði Iestin lialdið á-:
fram, þá hefði.hún steypst niður í
djúpt gil, molbrotnað og allir far-
þegjarnir • farist. Brjóstgæði ems
manns við skynlausa skepnu, frels-
aði þannig margra manna líf.
Gleymið því aldrei, að dygðin er
sín eigin verðlaun, jafnvel þar, scm
engin verðlaun eru sjáanleg. Eng-
inn hlutur er gleðilegri en sú með-
vitund að lmfa ætíð miskunað, þcg-
ar það stóð í okkar valdi, jafnvel þó
um óvin væri að ræða.
Réttu ætíð föllnum óvin hönd
þína og vertu fús að sættast, minstu
þess að hann er aðeins óvinur þinn
meðan hann berst á móti þér, en
náungi þinn þegar hann er fallinn.