Freyja - 01.07.1898, Qupperneq 6

6
FREYJA, JÚLÍ 1898.
]X Kap.
Konald Earlesectist að meðhinni ungu
konu sinni á bökkum Arno árinnar.
Eins og bann gat t'l, lagði Dora hendur
um háls honuui og grét yflr rauna sögu
hans, Og sagðist skyldi elska hann svo
heitt, að ást hennar bætti honum allan
missirinn. Þó undarlegt sé, mintist
Rona)d ekkert á Valentine þegar }>ann
sagði Doru sögu sína.
Konald setidi eftir þeim Thorns hjón-
nm og sagði hvernig þá var komið .
Þaðer slæmt, þér hefði verið betra að
giftast eins og ég vildi barnið mitt, milli
ykkar er of mikið djúp. og ekki nndrar
mig það, þótt big yðri þess bráðlega
mr Earle;1 sagði karl.
Ronald brosti, hversn lítið vissi ei
þetta fólk um almætti ástarinnar
Gömlu hjónin fóru heim eftir að hafa
kyst dóttur sína, og árnað þeim góðs.
Einhver hulin hætta hvíldi yfir þeím
öllum.
H' \fyrstu tíðindi sem þeim barst að
heiman, var það aðThorns hjónin hefðu
fiutt largt í burt út á tand að ráði ladý
Earle. Lávarðurinn vissi ekki livað af
þeim varð, og spnði eftir þeim.
Þrátt fyrir sorg og söknuð var Ronald
ánægður med hinni ungu konu sinni,
það var yrdisle.t að hlusta á henDar
frumlegu skoðanir sem engin mannleg
vizka hafði enn bundið við klafa ein-
strengingslegs vísinda mælikvarða. Um
fram alt annað var ánægjulegt að vera
elskaður eins og hann var. Svo fór hann
að kenna henni söng og ýmislegt annað,
og þegar námið gekk illa, barmaði hún
sér víir klaufaskap sínum,og kjökrandi
spáði því að hann mundi þreytast, og
yðra þess að hafa tekið bana að sér;
Ronaldsór sig og sírt við lagði að hann
aldrei skyldi þrevtast, endaði sú tilraun
vanalega i endurnýjuðum ástar eiðum,
en litlu námi. Dora hugsaði lítið um
söng og bækur; en hún var inntekin af
nátiúrufegurðinni. Hún talaði um blóm
in, skýin, raddir vindanna og lit og
hljóm bárunnar; altslíkt hafði fyrir hana
sérstaka þýðingu.
Ronald fann brátt að hún gat ekki 5ært
mikið aðeinsnokkur smákvæði, en ald-
rei mundi hún eftir hvern þau voru,
Stundum reyndi hann að kenna henni
á kvöldin, því þá glapti náttúrufegurð-
in hana ekki, en einnig það varð árang-
urs lítið. Þannig liðu tvö hamingjusöm
ár. Dora hélt áfram að vera undarlegt
sambland af fáfi æði og sjálfstæðri nátt-
úru greind. Ronald haiði auðvitað
ekkert út á hana að setja þegar
þau voru tvö saman; en oft óskaði hann
að hún hætti að roðua á mannamótum,
og að hún tæki þátt í samræðum fólks
í samkvæmislífinu, og að hann gæti
verið óhultur fvrir axarsköptum hennar
á mannamótum. Þriðja ár;ð byrjaði,
Dora var nú tvítug, en Ronald 23ja ára
Engi-1 gleði hátíð var haldin þegar hann
náði lögaldri. Dora fékk oft bréf frá for-
eldrum sínum, og hann frá móður sinr.i
þau voru ástúðleg og góð, en enga von
gáfu þau um fyiirgefningu föður hans,
en ávalt mundi hún eftir Doru og bað
að heilsa henni.
Nú fór Ronald að finna til fátæktar,
peningar þeir sem Dora skoðaði óþrjót-
andi auðlegð, entust ekki vel; þó kvart-
aði hann aldrei, né leitaði styrks að
heiman né annarstaðar að. Hann vissi
vel að móðir sín mundi selja alt gull-
stáz sitt til að hjálpa sér ef hún vissi að
hann þyrfti hjálpar með.
,Því tekurðu ekki lán hjá einhverjum
ríkum gyðinu1 spurði ungur aðalsmaður
hann; ,því.þegar þú tekur við föður-
leyfð þinni, sem verður fyr e>i síðar;
getur þúborgað. Það vildi Ron.ei hevra.
Ha nn fullkomnaði sig í málara íþrótt
sinni. Það var ekki líklegt að hann yrði
neinn fyrirtaks málari; en með þoiin-
mæði ogóþreytandi ástundun gæti hann
oiðiðsamyizkusamur starfsmaður í vín-
garði þessarar heimsfrægu listar. Sum-
ir kunningjar hans hlógu að honurn, en
aðrir hvöttu hann áfram,
Sem málari gekk Ronald undir nafn-
inu Thorne. Hann vildi ekki sáurga
nafn Earls ættarinnar sem starfsmaður,
enda þó hann legði fyrir sig eina feg-
urstu list heimsins.
Brúðum kyntust þau fólkiafhinum
beztn og göfgust ættum í Florence.
Fólk vildif jarnan kynnast hinum unga
málara og hinni fögru konu hans. Ron-
aid var orðinn þrevttur af einverunni
og tók fegin8am)ega beimboðum þeim
sem nú streymdu að honum.
Doru var lítið um þessi skifti, hún
var svo ,ein‘ 5 hóp hins tiginborna fólks
Meðal þeirra sem mest sóttu eftir þeim
hjónum var hin fagra greifa frú Rosali;
maður hennar var ítalskur að ætt.
Greifafr. Rosali var drottning samkvæm-
is lífsins i Florence. Allir dáðust að
fegurð hennar og sóttust eftir að dansa
við hana. Hún var eins og sóiargeislinn
síglöð og vinaleg við alla.
Greifi Rosali gat vel séð aðra flykkj-
ast kringum konu sína, liann vissi að
henni þótti vænt um hól, að hnn fékk
það í ríkulegum mælir, að hún átti það
skylið. og að við það var ekkert sak-
næmt. Hún var lik sígiöðu barni sem
ptokkar blóm hvar sem er og enginn
amast við. Þessi mikla fagra kona vildi
sjá málarann Tborne; hún hafði séð
málverk eftir hann og var svo hrifin
af þeim, það voru þó aðeins Ensk villi-
blóm, en svo vel gjörð að manni fanst
dörgin titra á hverjum ko]li þeirra. ,8á
sem hefur málað þetta þekkir ensk blóm
og elskar þau‘: sagði hún; svo tók hún
fyrsta tækifæri til að kynnast málaran-
um Thorne og konu hans. Greifinn
brosti er hann sá hve hún var hrifin
af hinum unga málara. ,Hvernig stend-
ur á því að mrs Thorne hagar sér ekki
ávalt einsog eðalborinni lionu sæmir?1
spurði hún Ronald einhverju sinni er
þau voru tvö saman.
Nú liðu svo fáir dagar að Ronald og
Dora eyddu ekki nokkrum parti dags-
ins hjá greifafrúnni; betra hefði Ronald
verið að koma þangað aldrei, en það
vissi hann ekki þá.
X Kap.
Þau Thorne hjónin urðu þess brátt
vísari að samkvæmis lífið létti ekki á
útgjöldum þeirra, enda var það oft aö
þeim veitti ervitt að láta útgjöld og inn
tektir mætast.
Greifafrú Rosali safnaði að sér aðals-
fólkinu í Florence eða úrvali þess; og
þó hinar eldri frúr kinkuðu kolli er um
hana var talað, var það þó fyrsta spor-
ið að ná vináttu hennar til að komast
inn í samkvæmis líf aðals fólksins,
en til að ná og halda vináttu hennar
urðu menu að vera gæddir hinu sama
glaða skaplyndi og hún var sjúlf.
,Bráðum er von á ungri, afbragðs fall-
egri flugiíkri aðalborinni stúlku heim-
an af Englandi, ég þarf að taka svo á
móti heuni aðí Florence haö slíkt ekki
sézt, hvernig á ég að fara að því?‘ spurð>
greifafrúin þau Ronald og Doru einn
dag, jfinnið nú uppá einhverju nýju.‘
Allar gleði uppspretttr eru þegar
tæmdar’svo til að finna eitthvað nýtt,
þarf nýan umhugsuuar tíma,‘ sagði Ron.
,Listamanninn skortir aldri eitt-
hvaðnýtt. Þú hefur víst séð marga leiki
mrs Thorne,- sagði frúin.
Dora roðnaði, henni flaug skógklefinn
í hug, og til að leyna gremjusinni svar-
aði hún næstum þóttalega, ,nei.
Frúin Þit upp hálf hissa.
,Konan mín er ung og hefur ekki séð
mikið af heiminum,, svaraði Ronald. í
hjarta sínu óskaði hann að Dora gæti
innibyrgt tárin sem nú bólaði á í bláu
auguuum hennar.
,Þá höfum við ekki gagn af henni.
Við skulum koina út; undir hinum ít-
alska himni er gnógt af sögurikum hug
myndum,’ sagði frúin.
Svo fylgdi hún þeiin út og sagði frá
fyrirætlun sinni.
Gleifafrúin var ekki neitt sérlega gáf-
uð, ea aðdáanlega vel upp alin og
þegar Ronald bar Doru saman við þetta
verallarinuar barn lá honum við að
fyrirverða sig heunar vegna,
,Ég skal sýna ykkur uppdrátt af þess-
um búningi, ef þið viljið afsaka mig
meðan ég sæki hann,’ sagði frúin um
leið og hún fór. Dora var ein eftir hjá
manni sínum.
,í hamingju bænum bertu þig upp
Dora, hvað heldurð aðfrúin hugsi okk-
ur ef hún sér þig skælandi eins og
krakka,‘ sagði Ronald.
Dora grét uppúr, hún yar að velta
því fyrir sér hvort hann mundi ekki
bráðum þreytast á hjónabandinu, og
þessar fyrstu átölur fundust henni ó-
bærilegar.