Freyja - 01.07.1898, Blaðsíða 7

FREYJA, JÚLÍ 1898.
7
,Hættu Dora,hættu, láttu engan sjá þia
gráta, vel upp aliö fólk gjörir þad aldrei
feætti Ronald við, engleymdiad kyssa
það hefðiþó veriðeina áreiðanlega me -
alið til að láta hana gleyma sorg siuni.
,Hér er uppdrátturir.n,1 sa^ði fi úin er
hún kom. Hún var ekki lei'gi að sjá
hvað gjörst hafði í fjarveru sinni; svo
með sinni vannlegu skarpskygni gaf
hún Doru tíma til að átta sig, en aldrei
£>aud hún þeim prívatlega til sín aftur.
Aldroi mintust þau hjón á þenna at-
hurð og þó hafði hann siœm áhrif á Dóru
hún hætti að þiggja lieimboð þessa ríki-
láta fólks. ,Farðu ein i Ronald', '*ar hún
vön að segja. ,Eg er ekki fær um að
mæta spurningum þeirra, og það hrygg
ir þig.
,Því lserurðu ekki,‘ spurði Ronald.
.Eggetekki lært,’ sagði hún sorglega,
evo var ósamlyrdið búið. En brátt varð
það regla, Ronald sótti einsaamall
gleðina samkvæmis lífsins í Floranee,
og varð því hráðum svo innlífaður að
það olli honum engrar áhyggju þó Dora
væri heima þegar hanu var i burtu
og þegar hann var heima saknaði hann
einhvers; þessi breyting varð honum
kostnaðar söm á tvennan hátt, því bæði
hlaut hann að kosta meira til fata, og
svo tók það býsna mikinn tíma frá störf
um hans. Skorturinn hafði engin góð á-
hrif á skaplyndi Ronalds hann þreitt-
ist og fékk leiði á heimilinu, Nú mint-
ust þau aldrei á liðna tí-mann. Dora ótt-
aðist með því að vekja hjá honum ó-
þægilegar endurminningar. Avalt var
hann þó þolinmóður og góður, betri og
þolinmóðari en flestir menn liefðu verið
undir kringumstæðunum; hetði einhver
góður vinur aðvarað þau í tima, má
vera að saga þeirra hjóna hefði orðið
önnur.
Saga Ronalds varð hrátt heyrum kunn
hann var aðalsmanns son af Englandi.
Samkvæmisgleðin stóðhonum hvívetna
opin. Þegar þetta tigna fólk sá Doru
brosti það skrítilega; aumingja feimna
fallega Dora.
Ronald vissi ekki hversu Doru leið
þegar hann var i burtu frá henni,
hann vissi ekki um tárin hennar á þeim
tímum sem liann vaggaði sér í skauti
glaumsins og gleðinnar; hversu hún
sat og syrgði ró horfinna daga, heim-
ilið fátæka en friðsamlega, manniun
sem einusinni elskaði hana, og hvað
farsæl hún hefði getað verið þar sem
enginn liefði dyrfst að kalla hana
hcimska og þó unni hún honurn heitara
en nokkru sinni áður.
Ronald sá einhverja hreytingu á Doru,
roðinn, spékopparnir og brosið var far-
ið, en einhver sorgleg ró hvíldi yfir
henni; honum fanst breytingin til batn-
aðar og þakkaði það umgengni hennar
við ,gott fólk.‘
Ronald tók það nærri sér að geta ekki
keyptblómvendi handa frú Rosali, ekki
átt reið hest eins og vinir hans; hann
varð leiður á að vinna og mietókst oft
algjöaleL'a málverkið; en stundum
iukkaðist honum þó allvel.
Einusinuidatt liouum i hug að ávinna
sér ódauðlegt u .f.i með einhverri af-
bragðs mynd, honum datt í l.ugað taka
Tennysons Doru til fyrirmyndar eða
konuna sína. Nei, liann fann brátt að
hann gat ekki náð yndislega b.osinu
hennar og svo hætti hann við hana.
Þá datt honum í hug að mála hina
indislegu Guinevere princessu í öllu
hennar skrauti ríðandi hfnum gullfall-
ega gæðingi sínum, og við hlið hennar
skyldi ríða Launcelot lávarður; hann
vissi af manni með hið göfugmannlega
yfirlit lávarðarins; en hvar átti hann að
finna fyrirmynd prineessunnar? Hvar
var kona sú er uppfyllt gæti æsku draum
sjónir hans? Mynðin var meir en hálf-
gjörð þegar honum datt Vaientine
Charteris i hug. Já þar var konan sem
vera skyldi fyrirmynd hans; svo vann
hann með háifu meira kappi, og innan
skams brosti hin fullkomnasta og feg-
ursta konumynd við honum. Myndin
fullajör og lifandi eftir mynd Valentine
Charteri s,
XI Kap.
Guinevere, myndin sem Ronald vann
að af meiri alúð en öilu öðru sem hann
hafði málað, var listaverk. Listamenn-
irnir dáðust að henni, og aðalsfólkið
keptist um að kaupa hana; og aldrei
þreyttist þaðá aðdázt að henniog undra
sig yfir því hver og hvar þessi tignar-
lega kona væri sem hann hefði haft til
fyrirmyndrr.
Prince di Borgezi keypti myndina og
hengi hana í mynda sal sinn. Eftir það
varð hann stöðugur skiftavinur Ronalds.
Princinn lét búa undir stórkostlega
veislu til að fagna einhverri hinni feg-
urstu konu. Þegar greifa frú Rosali
leiddi gestinn inn fyrir princinn þekti
hann þar fyrirmynd princessu Guinev-
ere- gestirnir voru Ungfrú Charteris og
móðir hennar.
Þegar veizlugleðin stóð sem hæzt og
Princinn hafði dansað fyrsta dansinn,
bauð hann henni að sjá hina ágætu
mynd eftir hinn unga málara, og af því
greifa frú Rósali var viðstödd bauð hann
henni líka, og þáðu þær það feginsam-
lega; enkanlega af því að málarinn er
einn af mínam beztu vinum;‘ bætti hún
við. Svo gengu þau öll inn í salinn.
Til beggja hliða héngu myndir sem
listamenn einir gátu framleitt. Loksins
staðnæmdust þau frammi fyrir hinni
nýju mynd. Valentine roðnaði; frúin
horfði á hana og myndina á víxl, og svo
sagði hún.
,Það er engum vafa bundið að málarinn
hefur gjört þig að princsessu Guinevere
Unfrú Charteris.1
,Það lítur út fyrir það;‘ svaraði hún
,En hver er þessi málari? Og hvernig
gat hann haft mynd af mér?‘
,llann heitir mr. Thorne;1 svaraði frú-
in. ,Saga hans er eins og skáldsaga.
,Æ segðu nkkur hver hanner.ég séþú
þekkir hann; hélt tún áfram er hún sá
hana bregðilitnm.
,Já, ég Þekki hann,’ foreldrar okkar
hafa verið vinir um langan aldur;1 svar-
aði hún.
,Þá geturðu sagt okkur sögu hans.‘
sagði frúin áfergjulega.
Nei, ef mr. Thorne hefur haldið því
leyndu, þá opinbera ég það ekki,'
Mér þótti einusinni vænt um mrs.
Thorne;' sagði frúin mæðulega. .En það
er ekkert í benni—ekkert.*
‘Hún hlýtur að vera bæði elskuleg og
merkileg kona fyrst mr. Thorne átti
hana;1 svaraði Valentine alvarlega,
,Þér þykir myndin vel gjörð Ungfrú
Charteres;’ spurði Princinn.
,Jú sannarlega, og þeim mun betri
sem hún er verk gamals vinar.‘
Prineinum líkaði svo vel hin hispurs-
lausa framkoma hennar að hann ásetti
sér að vinna þessa konu eða enga.
Lady Charteris vissi ekki hvort hún
átti heldur að fagna eða harma yfir nær
veru þeirra Ronalds og ekki tók hún
því nærriað heimsækja þau þó húnléti
til leiðast þegar Valentine kvaðst hafa
heitið Ronald vináttu sinni og hlyti að
nota hvert tækifæri til að efna það heit.
*
* *
Einn af þessum yndislegu morgnum er
tíðkast á Ítalíu keyrðu þær mæðgur til
Arno árinnar. Gegnum skóginn sáu þær
undur fagra kcnu dökkeyga og alvar-
lega, í hverjum drætti lá lífsreynzla og
sorg. Skyldi þetta vera mrs. Thorne,
hugsuðu þær.
Þegar mr. Thorne kom út til að taka'
á móti gestum sínum v«rð liann hissa
honum hafði aðeins verið sagt að tvær
konur byðu hans úti. Valentine horfði
lengi á inn eina mann sem hún á æfinni
hafði lært að elska, og sá að hann var
breyttur; hann var þreytulegur. Þær
mæðgur sögðu honum fréttirnar að
heiman, þar var alt við saina; faðir hans
var ósvegjanlegur, en móðir hans ást-
rík en áhrifa laus.
,Ég hef séð mynd þína mr. Earle, þú
hefur munað vel eftir dóttur minni;1
sagði lady Charteris.
.Henni er ekki auögleymt;' sagði Ron.
,Hvar er mrs. Earle? til hennar var
erindið aðallega;1 spurði Valentine.
,Ég skildi við hana út í garðinum
eigum við að fara þangað?1
,Já, móður mína langar til að kynn-
ast henni.1
,Konan mín er ætíð einurðarlaus;*
Þau gengu öll út í garðinn; þar sat
Dora með krosslagðar hendur og horfði
langtlangt burt, hið sorgiegaútlit henn-
ar gekk þeim mæðgum svo til hjarta að
lady Charteris faðmaði hana að sér eins
innilegaog hefði hún verið móðir henn-
ar. ,Við verðum vinur þínar;1 sögðu þær
Framh, í næsta númeri.