Freyja - 01.08.1898, Blaðsíða 1
I. ÁR. SELKIRK, ÁGÚST 1898. NR. 7.
BARNIÐ A LEIÐI
MÓÐUR SINNAR.
Þú liggur barn, á leiði móður
þiuiiar
í léttum blund;
og lengur ekki minníst mæðu
þinnar
um morgun stund.
Og tára döggin titrar skær á
hvarmi.
f trega móð
slær hjartað særða hratt í ung-
um barmi
sín hryggðar-ljóð.
Allt eins og blóm þig sveigir
sorgin stranga
s
er syrtir að.
Ó, hver mun meyju móðurlausri
ganga
í móður stað?
J&. hvílík sorg, æ kom liér garp-
ur gildur,
með grátna brá.
Ó, vertu heimur mannúðlegur
mildur
við meyju sniá.
Já, hvílík sorg, æ kom þú hjarta
hreina
með hrygga brá.
og reyndu að gleðja móðurlausa
meyna
og myskun tjá.
Já, hvílík sorg, ög kem og krýp
hér niður,
æ, kom til mín.
Því móður þinnar moldir sver
ég viður
að minnast þín.
Já, hvílík sorg, ég lýt á leiðið
niður;
æ, líttu á mig.
Því almættið og eilífð sver ég
viður,
að annast þig.
Myrrah.
ÚR HÁVAMÁLUM.
II
Ef viltu kaupa vinskap manns,
vertu spar á fénu þá.
Þú munt með kðku hálfri, hans
og hðllu staupi, vinskap ná.
III
Vits er þðrf þeims vfða fer;
verður flón úr heimalning
og að háði hafður er,
hann ef sækir spakra þing.
Freyr.
SÓLSETUR.
Ó, mér leiðist það líf, sem að lifa ég
hlýt,
svona litlaust, og hvað öðru líkt.
Ó, hve alt er nú ljótt, sem að fyrr-
um mér fannst
vera. fagurt og unaðar ríkt.
Sú in háreista höll, sem að hafði ég
bvggt
fyr af vonanna æsku-lífs auð;
er nú hrunin í rúst, og það skínandi
skraut
sem að skreytti’ hana, lífs reynslan
hrauð.
Ó, sú æskunnar sól, sem að endur
var björt
hefnr Úlfurinn ferlega gleypt.
Núer rðkkur í sál, og því ríki sem stóð
hefur reynzlan í Hvergemli steypt.
Burt með vonanna glit, þessa lýgi
vors lífs,
sem oss leiðir í tælandi draum.
Burt með elskunnar rós, og þann
sælilnnar söng,
er oss svæfir við tðfrandi glaum.
Kom þú sannleikans dís, legðu sverð-
ið þitt hvasst
mér að síðu, í hjarta míns stað.
Heldur hnýga ég kýs upp að hjart.
anu’ á þér,
en að ljúga, þó elckert væri’ að.
Freyr.
Barnakro.
Bðrnin mín góð:—Sagan sem ég
setla nú að segja, er ettir Prófessor
Angell og er um svolítinn apakött,
sagan er svona.
I Dusseldurf á Þýzkalandi var
málari einn, sem átti svolítinn apa-
kött sem honum þótti ógn vænt um.
Apanum var lofað að hlaupa úr einu
herbergi í annað, og búa sig í alla
þá skrípabúninga sem fyndnihans
gat upp hugsað. tiann var síhlægj-
andi og dansandi, buldrandi sitt ó-
skiljanlega tungumál, líkari glað-
Eramhald á 5. blaðsíðu.