Freyja - 01.10.1898, Page 1

—
I. ÁR. SELKIRK, OCTOBER 1898. NR. 9.
/IV
/IV
/IV
/IV
/l>
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
'IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
4V
4V
4V
/V
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
Ó'
/IV
/IV
/IV
/*\
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
<l>
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
4V
/IV
/IV
/IV
/IV
Fegurðar-gyðjan.
Ég leitaði hennar um landið alt,
hvort iék um mig blíðan eða var kalt;
ég gekk að þeim fegursta blóma beð
höfðu blómin fegurstu meyna séð?
Að var hún þar, blóinin mér gátugreint,
þá gætti ég þess að ég koin of seint,
því burtu var gyðjan og blómin M;
mér byitist þar ástandið niður í kjöl.
Að málarans stofu ég stanzlaust gekk,
þar st.ízið á veggjunum umhverfis hékk,
þær fríðleikans myndir sem fyr ég ei sá.
“Er fegurðargyðjan hér?“ spurði ég þá.
„Ég málaði þetta á meðan hún var,“
var málarans þreytulegt endursvar.
,,En loksins það fölnar sem fagurt er,
hún fór liéðar áð-in í burt frá mér.“
Og sorgin var stimpluð á svipinn hans;
liún situr á enni livers listamanns.
Ég hraðaði ferðum í söngva sal,
þar sætleikans barst mér hreimur,
sein elskenda viðkvæmt ástar tai;
ó, vndæll þá virtist mér heimur.
Þá sungu mér tónar æsku óð,
og ýfðu mér hjartasárin;
þá æfi mín fyrir mér opin stóð,
af augum mér hrundu tárin.
Og vinanna minning varð mér ný,
þó væru þeir sumir í moldu;
og söknuður virtist mér valda því,
að.varð mér allt leitt á foldu.
„Ó, hérna býr fegurðin,“ frjáls ég kvað,
er fór ég af sorginni’ að ná mér.
við sorglegann tónfræðing sagði ég það,
er sat þar í bekknum hjá mér.
„Já; hér hef ég viðkvæman ástaróð,
til unaðar mönnunum sungið,
en hún er nú farin ið helga fijóð;
mig hryggð hefur banasár stungið.“
Og deyjandi tónar með dimmum hreim,
nú dauflega heyrðust óma,
sem kyrkjulegt nágól um kristinn heim
með kreddunnar ringi tóma.
Hvar fegurðin sanna er farin braut,
verður frægðin og listin að vana;
og sönglystin verður að væmnum graut,
sem vill sér í fyrirrúm trana.
Ég gekk þaðan burt og til Braga,
það bara var svolítil kró;
og flest var þar fátæklegt inni,
þars fátæka skáldið bjó.
Ilann hafði um sorgina sungið
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI*
VI/
VI/
f
\l/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VIz
VI/
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
/IV
t
t
/IV
/IV
/IV
/IV
/l\
;!v
/IV
/IV
I
/IV
/IV
/IV
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
/IV
/IV
/IV
/IV
um sára hjartans kvöl;
en allt í han-s eigin faldist
annara manna böl.
Og hann hafði háðslega brosað
að heimskunnar frelsis dóm,
að játningum kyrkna og kreddum
og klerkanna falska róm.
Hann andmælti einveldis harðúð.
og ófrelsi í sérhverri mynd;
en offreisi áleit hann naumast
eins afleita þjóðfélags synd.
En nú var sem rökkur í ranni
er röðullinn hnýgur í sjá,
og ljósið hið dýrðlega’ að dvína,
en dimman að falla á.
Því ljóðin hans Ijúfu og djörfu,
sem ljómuðu björt eins og sól;
voru’ orðin að andlausu veðri
sem útflúrað stórskálda gól.
Ég sá þá að gyðjan var gengin,
og gekk mig fram á leið.
Mitt hjarta var þreytt bæði’ og höfuð,
og hryggðin í brjósti mér sveið.
Ég gekk þangað heim, sem að bóndi bjó
með börnum og konu, í friði og ró,
og hugðist að finna þar fegurð þá,
sem fyllsta í lífinu þekkja má.
Og hann átti dóttur svo fagra og fríða,
svo feimna, svo ástríka, milda og blíða,
sem kyssti af alúð, ef engin sá,
og enginn var nærri að segja frá,
Ég setti mig niður á sófann þar,
sem siður þreyttra gesta var;
hann kom til mín bóndinn, og innti mig að
hvort eg hefði fréttir að segja, og hvað
erindi mitt væri úti þar;
úr öllum hans spurningum fljótt ég skar.
Er erindi honum ég innti mitt,
þá ennið svo þreytulegt strauk hann sitt,
og þegar mér tjáði á þessa leið:
„Þegar ég hljóp fram mitt æsku skeið,
mig fegurðin umkringdi’ á alla hlið,
og allt fannst mér boða mér gleði og frið;
og ástinni samfara yndið var,
á örmum sínum mig gyðjan bar,
og seinast mig hrifu þau hjúskaparbönd,
sem hafa nú gildi’ um öll siðuð lönd;
og hjarta mitt allt átti unnustan mín,
sem orðin var lögbundin kona mín.
Og lífið var bjart, ogég lifði sæll,
mér lengi gat dulizt að ég varþræll;
og hádegis sólin í heiði skein,
og hlýlega skemti sér fugl á grein—,
og börnin mör fóru að berast senn,
sem bráðlega áttu að verða menn;
en smámsaman dapraðist dýrðin hér,
\l/
\l/
\i/
VI/
\i/
VI/
VI/
\l/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
'VI/
VI/
VI/
vv
•VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
■VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
\»
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
■VI/
VI/
'VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
■VI/
VI/
VI/
•VI/
vi/
\l/
■VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
/IV
/IV
/IV
/“•
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/
VI/