Freyja - 01.10.1898, Blaðsíða 6

G
DORA THORNE
eftir
BEETHA M, CHAY.
(Framhald fiá síðasta númeri)'
systra, stór svefnverelsi og bað-stofa;
öllu þessu var lokið innan tveggja ára
frá því Dora kom til Elms.
Allan þenna tíma vissn þau lítið um
Ronald; þegar hann las bréfið góða frá
konu sinni, fanst honum tíf sitt gjörsam-
iega eyðilagt. Hann gat enga séð if
þeim sem hann þekti, 8izt af öllu Val-
entine, hann blaut að flýja eittlivað burt
svo áður en dagaði, var hann bvíinn að
skrifa lady Charteris; sagðist hann vera
tilneyddur að fara frá Florence, og ekki
geta séð hana áður. Hann sendi Yalent.
fáar línur og hað hana aðfyrirgefa skap-
raun þá er hún hefði liðið af sinna völd-
um og sem hann aldrei gæti gleymt.
Valentine harmaði mjög ástar örlög
þessara ungu hjóna.
Countess Bosali harmaði hurtför hins
unga málara; og liissa u;ðu vinir hans
er þeir fréttu að hann hefði selt út, og
farið til Afríkn með mr. Ch. Stanton, en
kona hans heim til Englands. Allir sem
þektu iiannsöknuðu hans, en engin eins
alvarlega og Valentine.
XVI Kap.
Aldrei sagði V. Charteris nokkrum
manni frá því er skeði í skóginum. Hún
var ekki afhrýðissöm eða smásálarleg;
hún vorkendi Doru og skildi vel hvað
orsakaði hræðslu hennar. Vesalings
harnið, hugsaði hún, að vera hrædd um
hann fyrir mér, mér sem gæti kosið
uin hina beztu menn í Florence.
Nú var þálitii bústaðurinn á hökkum
Arno árinnar í eyði, Florence gleymdi
hráðum málarannm sem um tíma var
uppáhald hennar.
Tveim mánnðum seinna iiitti Prince
Burgezi Valentine í laufskálanum þar
sem Dora lék sorgarleik sinn. Flestir
þóttust það vita að hann mundi þangað
til kvonar leita, því þó að hann hefði
orðið hrifinn af mörgum konum, hafði
enginsvo snortið hjarta hans sem Val-
entine, og lengi hafði hann langaðtil ag
tjá henni ást sína, en þó einatt kviðið
fyrir því. Því liafði fleigt verið að þær
mæðgur mundu innan sk ams flytja það-
an, og því hafði princinn leitaö hana
uppi þenna dag til þess að vita um ör-
lög ástar sinnar.
/Ungfrú Charteris', sagði hann er þan
höfðu heilsast, ,ég kom til að hiðja þig
hinnar stæztu hónarsem nokkur maður
getur óskað af nokkurri konu.
,Hvað er það?‘ sagði hún og hjóst við
einhverju spaugi.
,Að gefa mér fr.jmmynd Guinever
FREYJA, OCTOBER 1898.
princessu. ,Ég á engan lilut sem mér er
dýrmætari en þessi mynd; aðeins eitt er
mér dýrmætara, og það er frummyndin
má ég vona að hún einnig verði mín?‘
Valentine leit undrandi upp; það var
sumsé ekkert minna en giftingar tilhoð.
,G,:tur þú ekkert sagt ungfrú Charter-
is. Ég íórnfæri öllu sem ég á, á altari ást-
ar þinnar. Getur þú engu svaraðr1
,Ég veit hreint ekki livað ég á að segja.
,Þú neitar mér þá ekki?‘
,Onei, ekki gjön ég það.‘
,Og játast mér ekki?1
,Nei, hreint ekki.‘
,Þú bannar mér þó ekki að vona?‘
Valentine sem í fyrstu hafði orðið
liálf hissa var nú búin að ná sér. Elsk-
hugi liennar horfði áhyggju fullur á hið
yndislega andlit hennar og sá að það
var kalt og rólegt.
,É» skal segja þér hreint eins og það
er prince;* sagði hún eftir stundar þögn.
,mér geðjast hetur að þér en flestum
öðrnm mönnum;en ég elska þig ekki.‘
,En þú hannar mér þó ekki að reyna
að vinna ást þína?‘
,Nei. því ég virði þig umfram flesta
aðra menn; meira get ég ekki sagt.‘
.Einhverntíma muntu geta sagt meira
ungfrú Cliarteris, og ég vildi ekki skifta
vináttu þinni fyrir ást nokknrar annar-
ar konu.‘ Og þarna í sumardýrðinni út-
helti princinn fyrir henni lijarta sínu.
Valentine hugsaði í hjarta sínu, að heföi
Bonaid verið í hans sporum, mundi hún
ekki hlustasvo rólega, nésvara svo kalt,
,Hvað þær eru kaldar og rólegar þess-
ar norðurlanda konur, skyldi mér ald-
rei auðnast að bræða þann ís er sveipar
hið veglega enni þessarar konu,‘ liugs-
aði princinn.
Það varð ekki þetta kvöld; en þó fékk
hann leyfi til að endurtaka bæn sína
næsta vor lieima á Englandi; og þar eð
hann var hið mesta valmenni, og að
mörgu, eigi ólíkur Bonald, hjóst hún
við að saman drægi með þeim,
Þær Charteris mæðgur fóru heim ti’i
Greenock, og þar heimsótti lady Earle
þær og frétti um son sinn. Lady Chart-
eris talaði hlýlega um Doru, og Valen-
tine sem enn vonaði að sættir mundu
takust, sendi henni kveðju sína,
Þogar lady Earle seinna flutti Dc-ru
þessa kveðju, roðnaði hún og sagði:
,Færðu mér engar kveðjur frá henni,
hún sem er engin virikona mín. getur
nú glatt sig yfir óförum mínum í næði,
en ég vil hvorki heyra hana né sjá.‘
Loksins skyldi lady Earle í skilnaði
þeirra hjóna; ,Dora hefur verið hrædd
um hann fyrir Valentine; skyldi hún
hafa liaft ástæðu? Skyldi Bonald hafa
lært að elska Valentine þegar það var
um seinan?1 hugsaði hún; og eftir það
vorkendi hún Ronald meir en nokkru
sinni fyr. Hún mildaði orðsending Doru
eins og hezt hún mátti, en V alentine
sá að Dora liafði hvorki glevmt né fyr-
irgefið,
Nú var sá tími kominn að þær systur
hefðu kennara. Lady Earie var mjög
vönd að vali sínu; loksins fékk liún til
þess ekkju hershöfðingja nokkurs sem
dáið hafði á Indlandi. Mrs Vivian, sco
liét ekkjan, var af góðum ættum, góð
kona 02 vel að sér um flesta hluti; hún
talaðiítölsku og Frönsku aðdáanlega vel
hún var málarigóður, og söng og spilaði
á hljóðfæri fiestum öðrum hetur.
Mrs Vivian átti erfitt verk fyrir hendi
hún hafði skuldhundið sig tilað kenna
þeim systrum í 10 ár, og nú voru þær
4 ára aðeins, hún átti að vera með þeim
nætnr og daga; skyldan var þung, en
verðlaunin voru líka góð. A hverjum
degi sendi lady E. þangað hækur og aðr-
ar nauðsynjar. Piano og harpa voru
fyrstu hljóðfæriu sem þær systur fengu.
Mrs Vivian sætti sig furðanlega fljótt við
fámennið og fiið höldalega gamla fólk.
Doru geðjaðist vel að barnakennara
sínum og fúr sjálfað læra hjá henni, nú
fatin liún enga erviöleika við nátuið
því mrs V. sem var geguum lady Earle,
kunnug æfisögu lieunar, liagaði tilsögn-
inni þam.ig að það var fremur vii.áltit
samband eu kensla. Nú var Dora líka
róleg, á dagin lærði hún með dætrum
sínum, á Kvöldin gengu þær um skóg-
inn, þar kannuðist hún viðlivert blóm,
og stundum gengu þær í fjörunni og
horfðu á bylgjurnar er þær iœddust npp
í sandinn og brotnuðu hægt við fætnr
þeirra.
Dora var ástrík móðir og elskaði dæt-
ur sínar iunilega, og þó Beatricu öllu
meir. Hún var kjarkmikil, ófyrirleitin,
uppvöðslumikil og hráðlyud. og þoldi
engin bönd. Hún var göfuglynd, og það
næstum um of. Húu elskaði og sóttist
eftir allskonar hættum, reið jatnan vilt-
asta hestinum sem hún aat fengið; fólk-
ið var aldrei óhrætt uin hana og elskaði
hana eiumitt meira fyrir það; hún var
átrúnaðargoð Elms iólksins. Lillian var
hæg, blíð og skyldurækiu, og það svo
að hún þokaði aldrei hársbreidd frá því
er hún liugði rétt. að vera. Báðar tóku
þærsystr öðrum jafnöldrum sínum langt
fram um atgerfl og fegurð. Lady Earle
kom þangað oft, tienni þótti mjög vænt
um sonardætur síuar, enkaui Beatrice,
Láv. Earle sá þær aldrei, og spurði ald-
rei eftir þeim. Þegarlady Earle bað um
meiri peuinga eu vattdi var tii, brosti
haun drýgindalega,liann vissi til hvers
þeir áttu að íara. Þegar þær systur
spurðu eftir föður sínum, var þeiui sagt
að hann væri ,utau,‘ og það gjörðu þær
sig ánægðar með.
Það voru liðin 11 ár; alt var við þ.ið
sama á Elms. Þær systur voru 15 vetra,
Mrs Vivian var ánægð með þær; þær
voru hetrað sér en stúlkur vatialega eru
á þeirn aldri; Liilian var málari sem
faðir hennar; Beatrföe haföi yndisleg