Freyja - 01.10.1898, Blaðsíða 7

FREYJA, OCTOBER 1898.
7
hljóð, og söng og spilaði allra manna
6ezt. Lady Earle langaði til að taka þær
heim, en 11 ár höfðu ekki nnnið á skap
gamla mannsins. Faðir þeirra var enn í
Afríku og skrifaði sjaldan.
Þær systur höfðu aldrei farið yfir 20
mílur frá Knutsford; heimurinn með
listisemdum sínum, var þeim lokuð
feók; þær höföu aldrei komið á neina
samkomu. Lillian var ánægð með þetta
tiihreytingalausa líf; öðru máli var að
gegna með Beatrice; enginn fugl í 5úri
sinu hefur fundið sárar til, eða liðið
meira fyrir tapað frelsi.
Dora hafði tekið miklum framförum
þessi 11 ár; hin harnsiega fegurð henn-
ar var orðin að fullorðins þroska og tign
sem dagleg umgengni við siðfágun sam-
fara mentun hafði stimplað á framferði
og lyndiseinkunnir þessarar umhreittu
konu; en samt var tvent í fari bennar
sem engri hreytingu tók; það var óvild
liennar á R jnald, og viðhjóður á öllum
mönnum sem líklegir væru til að vinna
Ast dætra hennar; hún skoðaði alla menn
sem fanta að meiru eða minna leyti-
Mrs Vivian reyndi «ð breyta skoðunum
heunar, eu varð ekkert ágengt; afleið-
ingin varð sú að hvorug doetra hennar
hefði þorað að segja henni frá ástarmál-
um sínum þó til þess hefði komið. Yrði
Dnra vör við ístarsöpnr í bókum
þeimsem þær lásu hat'ði liún skömin á
þeim og flúðu þær systur með þær til
kennara síns, eða þær reyndu sjálfar að
skiija hið leyndardóms fulla eðli ástar-
ánnar. Fyrir utan þetta tvent var Dora
reynd og stilt, og með aukinni þeakingu
skildi húu nú eðii þeirrar yfirsjónar sem
ræi di hana ást Ronalds, og tók sér það
tnjðg nærri,
Það var líkara því að Dora væri eldri
eystirdætra sinna en móðir þeirra með
hin dökku. djúpu dreymandi augu. hið
hrokkua hár, yndislegar róra varir, og
kiunar, sem hölðu roða góðrar heilsu og
rólegs hjarta,
Loksins kom þó breyting; mrs Vivian
varð að fara beim til móður sinnar sem
lá fyrir dauðanum. Um sama iev ti skrif.
aði ladyEaiie að maðurinn sinn lægi,og
gæti hún því ekki snúist við að útvega
þeim kennara; þannig var það þá að þær
urðu einar lieima lijá móður sinni.
XVII Kap.
Það var einn yndislegan júní morgun
að Lilliau fór út, og ætlaði að draga upp
inyndir af útsýninu sem var hið fegursta
Langt undan landi sigldu smá skip tvö
fýrir hægum vindi, og glampaði sólin
f'agurlega á seglin fanna hvít, um leið
og hún stafaði niður á sjóinn sem féll í
giltum öldum upp á rennisléttan sand-
irn. Loftið var iiýrt og heiðblátt, og
Lilliau sjálf liefði gjört góða mynd, þar
sem húu sat þenna yudislega morgun.
Hárið hjarta liðaðist í gullnum hrokkn-
um lokkum um hið gáfulega fagra höf-
uð, augunblá eins og hið bládjúpa heiöa
himin hvolf, og full af audríki og
hugsun; hið breiöa, livíta. hvelfdaenni
og litlu höndina fallegu, sem leið svo
fimloga yfir málverkfð, og dró sv > fagra
drætti. I þessnrn lireina svip brann
engin ástríða, sál heunar var eins lirein
og hin hvíta liija og seglin í tjarska er
sólin ljómaði á í morgundýi ði.,ni,
Lillian var svo niðnrsokkin í málverk
sitt að hún tók ekki eftir liinu liraða
létta fótataki í sandimim fyr en á liana
varyrt: .L llian, ef þú ert ekki orðin að
myndastyttu, þá lítiu upp og segðu eitt-
hvaðb Hún leit upp og þar var Beatrice
,Láttu niður bustann! Því fórstu hing-
að einsömul og skildir mig eina eftir?“
Eg hélt þú værir að lesabjá mömmu<
,Eg er nppgefin að lesa, uppgefin að
skrifa, sauma og nppgefiti af þessari til-
breytingarlausu eilífu liringrás.1
Lilliau leit npp hálf iiissa.
,Horfðu ekki svona á mig; ég er stein-
uppgefin af því öllu saman, Hvaða stúlk-
ur lifa öðru eins nunnulífi og við, lokað-
ar upp á eidgömlum bónda bæ, að iesa
og læra frá morgni til kvölds með sínrg-
andi hafið á aðra hlið, og eilífar óþrjót-
andi sléttur, og tilbreytinuarlausa skóga
á hina, Hvernig getur þú verið svma
róleg?.
,Hvað gengur fð þér Beatrice?1
,Alveg eins og mammn: hvoiug skilur
mig. Báðar eruð þið ánægðar; en mér
leiðist svo óvurlega. Sorg og söknuður
væri velkomin ef það aðeinsryfi þessv ei-
lífu kyrð. O hvað mig langar burt, langar
eftir einhverri breyting.1
,Gáðu að hvað þú segir Beatrice.1
.Gá að! ég hef gáö að óllu sem mérer
hægt að gá að; og nú vantar mig eitt-
hvað nýtt tíl að gá að.‘
,Sjáðu hvað sólin skíu fagurlega á
drifhvít sealin þau arna; það er eins og
í þeim sé hulin h<>nd sem bendi okkur
burt.
,Égsé ekkert nýít í því; en hvað stúlk-
urnar í sögunum sem við lesutn, eru ó-
líkar okkui; þæreiga i'eður og mæðtir,
systur og b.æður; þær eiga vini, menn
sem dýrka þær og lilbiðja; þær eiga guli-
stázog dýrmæta nmni; þer ríða, sigla,
dansa og skemtv sér. En við, lokað ir
hér inni eins og fangar með eldgamalt og
alvarlegt fólk fyrir faníaverðí.
,Þei, þei! mammi er ekki gömul.1
,Ekkí máske að árum, en inér virðist
hún gömul í sorg; hún er aldrei gl ð.
Mrs Vivian hiær aldiei; eru þá allir
hryggii? O hvað mig langar t‘l að fljúga
eitthvað út í heim'nn yfirliafið þaugað
sem frelsið og gleðia og ástin býrý
.Ovíst er að þú yrðir sælli fyrir það.‘
,Spáðu eniju í þær eyður systii; Mér
leiðist hér. Öldurnar n’sa og falla eins og
þær gjörðu fyrir liundrað árum síðan,
fuglarnir synrj i hin sömu lög, sólin skín
eins, og skug.gar lilmti jónna n u hinir
sömu. Mig langar burt, þangað sem að
eru stúlkur á mínu reki með mínum til-
finningum.jEg er hræddumað við lesum
og n álum þangaðtilvið verðum gráar
af hæru m,‘
,Svo larr. t gengur það ekki,‘ sagði
Lillimi brosandi, ,Lady Earle segir að
einhverutímn komi pabbi heim og þá
föruin við til hans.‘
,0, það er alt tilbúningur. Stundum
tryði ég því að pabbi væri aðeins hug-
mynd. Hve.'svegna kemur hann ekki.og
hversvegna skrifar hann ekki. Hvað
lieldurðu ég hafi heyi t mrs Vivúan segja
við ömmu nm dagin? Ekki nema þaðað
efpabbidæi uugur, erffi Lionel Dacre-
alAr Earle’scourt eitmirnur, þá meiguin
við lifa og deyja her.'
,Það er tóinur hugarburður; reyndu
að veia róleg Bsatrice mín; lífið er ekki
í okkar höndum.*
,Eg liidiað niittværi ímínum höndum,
,Rej7ndu að vera rólev Beatrice mínl
þú ert lifið og sálin í öllu á heimilinu,
öllum þykir vænt um þig, og hér er þó
náttvíran eins fjölbreytt og fögur eins og
nokkurstaðar annarstað ir.
,Nátturufegurð, ég er þieytt af þessari
fegurð; mig laiigar eftir lífiog virkileikn.'
Hún snöri sór frá hinu 5rú<aridi bros-
hýra hafi sein «nd nt ík orð h.inn ir og
flutti þau Spöuskum mauui sem lá hálf-
sofandi hinumegin við klöppinaí skugga
trjánna og svalg í sig náttúrufeguiðina.
Maður þessi var dökkur á bivín og brá;
laglegur, en veðurtekinn, íinnn heyrði
síðustu orð Beatrice biosti í kamp og
leit upp til nð pjá þann er talaði. Hann
sá þær systur þó ekki andiit þeirra.
Hveijar skyluu þær vera? Hann ásetti
sér að bíða unz þær iæru;þá heyrði hnnn
aðra segja,
Vertu sælL'ilian; mérleiðist að heyra
öldurnar skella svo letiiega við sandinn;
ég vildi að þessi hvítu segl væru orðiu
vængir sem b eru mig bmtj
Hann sá stúlkuna ranga niður bergið
öðrumegin; íiarm ásetti sér að verða á
vegi hennar og gekk af sfað, Nú söng
Beatrice yndislegt 1 ig. Ekkert var það í
loftinu er gæti aðvarað hana; blómin
kiukuðu kolliiiuin iiýrlega inóti henni í
sunnanvindi ium, og fuglarnir sunvu með
henni. Hvaða iiæita gat leynst í þessaii
hinmesku fe.gurð og kœti?
A miðrt Uið niður b jrgið, þar sem vesr-
uriun var brattur og þröngur, mættu t
þau. Þarna voru ókunnir menn sjald-
sénir Beatrice leizt vel á hann; hann
var prúðmannlegur og hinn kurteisacti.
Augnablik horfðu þau hvort á annað,
svo hneigðihann si,( og gekk úr vegi svo
hún kæmi-t áfiam;um leiðtók hann eft-
ir fegurð hennar og myntist hinna und-
arlegu orða liennar. Fegurð þessara fiá-
bæru tindrandi auvna lnifu hann með
segulinagniá'tariuuar. Hver var liún?
Hvað gat hún rerið að gjörn? Beatiice
leit við ogsá hanr horfa eftir séraðdáunar
fullum augum.og það hafði einkennileg
áhrif á haua. —,( Framli. í næsta númeri.)