Freyja - 01.11.1898, Síða 1

Delilah.
úrensku.j)
Við guð minn er sál mín vill sætlast,
«>m svartnættis skeifingarstund,
og gl-ey rna hve s«ett ég hef sofið
í syndanna tselandi thlund.
SÞá byrtast mér verk mín sem vofur,
■og velkomin þó er ei nein.
Ég kveina og bið, unx þær hverfa,
já, hverfa Jráburt, nemaein.
Eg sé hana í svásíegum Ijónaa,
eem sólina1 í heiðinu hlá.
Ég sé hana ást&líða’ og unga
með augun eín dreymandi Má.
Mig sigrar hin suðrsena fegurð;
anig sigrar hin tefrandi dís.
Við skiidauum hryliir mitt hjarta.
því hjá henni iifa ég kýs.
Hún tekur á kinn mér, ég titra,
ég titra í angistarmóð.
Hennar stunur sem árniður andar,
■og æsir mitt logandi blóð.
Sem ljónið sitt afkvæmi annast,
■ég elska’ hana í sorgum -og neyð.
Hún brosir í ómianis æði,
ég andvarpa’ og kyssi’ hana’ utn leið.
Og enn, sem í ástanna byrjun
ég afneita drottinn minn, þér.
Og ennþá í syndanna sæiu
mín sáinhjálp vonieysa er.
Ég veit ekki’ að nokkuð mig vanti,
ég vef hana’ að brjóstinu’ á naér.
í kossum og nautnum og kvölum,
lífið, kærsta mér ávexti iber.
Synd, vofa, sem <veizt ekki’ að líkna,
■ó, vík þú á gleymsknnnar stig;—
of yndæi að endurtak&st,—
þú aðski'iur drottinn og mig.
Ef augun þín.ástríku, hlíðu.
’hjá aivaidi ferostn vid mé-r;
þig fordæmda faðma ég skýidl,
-og fa>ra til vítis með þér.
Myn'&Ji.
Brnðkaupið.
I sandinum gekk hún og horfði’ út á haf, og h-ugsaðr um un-nusta sinn;
í mjailhvítri hðnd hún -bar eitthréf, en ‘feióðroðinn svuipaði kinn,
|)ví það var frá honum,-er sigldi’ út á sævi, þeitn sveini er unni hún heitt;
•hún feráði aðfaðmá’ hann á þeirri stund, hún þekkti’ ekkiljúfara neitt.
Eu hvers v-egna stóð hún og starði’ út á haf, af strondinni, glðð í iund;
í iferéfinu ias hún: hann iofaðP að koma að iandi, á þeirri stund
og bindast henni þvíhaudi, semfeurt fengi’ -ei nokkuð svift.
Hún meéiti svo yndisieg: „áður «n kvðidar ég óska’ aðvið verðum gift.“
Hún gladdist a-f hjarta, hún vi-ssi -svo vél að tiarm var nú að sigiatil lands;
on hagstæði vindurinn haustkvæði s-öng og ha-földur stigu sinn dans.
Hún mæiti jneð ferosh , já, hrátt naun hann koma, vort b-rúðkaup skal haldið
í 4ag,
hve ^leðilegter það, 6, guði -sé lof það gengi. er oss ’báðutn í foagé*
*
Hin yndæia von þá í örvænting snörist, að angist varð gleðin brátt,
því helkaldur stormur hrannirnar æsti og hve3Sti úr gagnst-æðri átt.
*Og ölduruar þungu að fieyinu féllu, þaðfar&st í veðrinu hlaut,
og felaðið fauk úr fijóðsins hönd í friðandi ssevarins skant.
,,Æ, bréfinu mínu ég mú ekki tapa,“ hún mælti, og hljóp mt í sjó,
„til minningar um hann ég eiga það vi!,“—en a’idan í djúpinu hió—.
Það geysaði áfram á undan henni, sem unði viðfjötra laus;
•svo mik’lu frernur en missa það, hið miidasta andlát hún kaus.
En öidurnar skuilu á fijóðinu’ og fi’eyinu;fölleitum felæ á þær slö,
■en stormurinn iíksönginn djarflega drundi, döusuðu öldurnar þó,
því brúðkaup var haldið í söltnm sævi; sveinninn með meyjnnni lézt.
A-ð hvíla viðfaðmlög í fegra heirni þaufengu,er þráðu þau mest.
Cr'. ./. ‘Guitormeeon.
i