Freyja - 01.11.1898, Blaðsíða 7

FiiEYJA, NOVEMBER 1898.
7
trice, vertu hjá mér öllum stundum sem
þú mögulega getur þaugað til ég fer, ég
hlýt að sjá af þér um stund, en það er
svo sárt—svo sárt.‘
Næsti fimtudagur var burtferðardagur
hans. Miðvikudagskvöldið gengm þau
lengi saman eftir ströndinni; þá fékk
hann heuni lítinn kassa. Húnopnaði
hann samstundis, og hljóðaði upp af
fögnuði.í kassanum var ljómandi hring
ur, meö þremur skínandi Opalssteinum,
Innaní hringnum las hún þessi orð,
,Þar til dauðinn skilur okkur/ ,Hugh,‘
sagði hún og hrökk við; ,þettað eru ótt-
aleg orð. Því ertu altaíað tala um dauð-
ann?‘
Ilann hrosti, dró hringinn á hönd
bennar og sagði; Eftir tvö ár kem ég
aftur, þá gef ég þér sléttan hring, þang-
að til hefur þúþenuann,það er trúlofun-
ar hringur okkar.
,Ég skal hafa hann, mamma tekur
ekki eftir honum, og aðrir hugsa að hún
hafi gefið mér )iann.‘
,Lofaðu mér því enn þá einusinni áð-
ur en ég fer, að þú skulir vera mér trú,
og koma til mín þegar ég kem aftur."
Hún lofadi því;eu jafoan minntist hún
þessa auguabliks með skeltiugu. Ast og
söknuður haus snart hjarta hennar meir
eu nokkuð annað hafði gjört.
Sólin gekk til viðar. Létt gullfaldin
ský drógust saman í þétta þokuflóka og
liuldu hið heiða haustloft. Bylgjurnar
hvítfaidnar liðu upp að sandinum, og
liunirökkrið féll eins og létt blæja yfir
jörðina. En samt gat hann ekki slitið
sig burt.
,Ég hlýt að fara, mamma verður
hrædd nm mig,‘ sagði Beatrice loksins.
.Einusinni enn Beatrice, þú verður
kouan mín þegar ég kem aftur?‘
.Já,‘ svaraði hún sturluð af ástar á-
kefð hans.
,Svíktu mig ekki eða— —
,Eða livað,’ spnrði húu brosandi.
,Eða ég drep annaðhvort okkar, máske
bæði. Neyddu mig ekki til aðendurtaká
slikt voða he't. Það kemur ekki til þess
Fyr mundi sólin hrapa, og hafið yfirgefa
stöðvar sínar, en að þú, mín elskaða
rjvífir heit. þín. Segðu nú einusinni
,Hugh, ég elika þig,‘ svo fer ég .
.Hugh, ég elska þig,‘ endurtók hún,
eins og í leiðslu.
Hugh þrýsti breunaudi kossi á varir
hennar, og sleit sigsvo lausann og um
leið heyrði hún sorgþrungna stunu, ailt
eins og þegar sálin slítur sína síðustu
fjötra, Hann var farinn, og með honum
æfintýri það sem hún hafði lifað hinar
síðustu vikur. Á morgun yrði ekkert
ef.ir, nema hringuriun; og v)ð hann
loddu eiuiiverjaröþægilegar endurminn
ingar. Fyrst brá henni mjög við,og leidd-
istósköpm öll; eu þegar frá leið, skýrð-
ist sjón iiennar, svo það sem henni áður
fannst svo smellið,virtist henni nú barc-
askapur, næstum fvrirlitlegt bráðræði.
það var eitthvað óþægilegt við hina
leynilegu samfundi þeirra. Oft langaði
hana til að segja Lillian allasöguna en
sló því npp í gaman þegar hún sá undr-
unar og alvörugefni systur sinnar.
Skömmu seitina kom Mrs Vívian heim
urðu þær mæðgur fegnar komu hennar.
Hún færði þeim nýjar bækur og sitt-
hvað annað, svo nóg var að hugsa, lesa
og gjöra fyrstu dagana. En ekki leiðá
löngu áður en hið aðgœtna auga kenn-
arans tók eftir einkennilegum skap-
brygðum hjá Beatrice. Hið áhyggju-
lausa glaðlyndi var farið; hún fór ein-
förum. Einhver sorgblandin þrá, hvíldi
í svip hennar.Nú minntist hún aldrei á
framtíðina með óþreyju fullri eftirvænt-
ing. Mrs Vivian sá að Beatrice bjó yfir
leyndarmáli.
XIX Kap.
Á lávarðssetrinn Earlescourt var allt
á tjá og tundri, Lávarðurinn lá fyrir
dauðanum. Hann hafði gengið
berhöfðaður útí garðinn einn afar heitan
ágúst morgun; þar fannst hann nokkru
seinna meðvitundarlaus, og var þegar
borinn heim.ogtafarlaustsent eftirbeztu
læknum sem völ var á, en allt varð á-
rangurslaust. Lady Earle kraap við
rúmstokk manns síns, og varð þess vör
að bann hafði ráð og rænu, en þó
mátti hann ei mæla, Hver veit um
hinar ieyndustu hugsanir mannsins á
slíkum augnablikum? Hver veit nema
æfi hans hafi nú verið honum sein opin
bók; má vera að hann'hafi nú hugsað
um soninn sem hann rak frá sér út í
heiminn til að mæta freistingum hans
og tálsnörum. Máske hann hafi nú með
söknuði minnst þessara sinna eigin
orða: „Meðan ég lifi skalt þú Konald,
ekki sjá Earlescourt.1
,Sonur minn, sonur minn;‘ hrópaði
hinn deyjandi maður; einhver voðaleg
hugsun stóð afmáluð á aDdliti hans er
hann sagði þessi orð sem urðu hans síð-
ustu.
Lady Earle veiktist og lá veik lengi
síðan. þannig atvikaðist það, að frétt-
irnar bárust ekki fyr en löngu síðan til
Elms fólksins. Ronald var skrifað, en
langur tími leið áður hann fengi bréfið,
en lengri þó áður hann kæmi heim.
Erfðaskrá lávarðarins var stutt og ó-
brotin. Ronald erfði svo sem að sjálf-
sögðu allar eignirnar; konu sinni gaf
hann Boslyn búgarðinn, vinnufólkinu
smá gjafir, og vinum sínum sir Harry
Laurance og Hugh Charterissinnhring-
inn hverjum, Ronald hefði feginn skil't
öllum auðnum við eitt hlýægt orð frá
föður sínum.
Lady Earle ásetti sér að búa tengda-
dóttur sína undir hinanýju lífsstöðu,og
skrit'aði henni að sín væri þangað von.
Þegar hún svo kom, hitti hún Doru
eina úti, og er þær höfðu heilsast, tóku
þær tal með sér. Dora sem virti og unni
tengðamóður sinni fagnaði ætíð komu
hennar og tók henni með alúð.og blíðu.
,Mig langar til,‘ sagði frúin, ,að við
gjörum allar nauðsynlegar ráðstafanir
áður en Þær systur vita tíðindin. Ronald
kemur bráðum heim. Hvað ætlar Þú að
gjöra, Dora?‘
,Ekkert, heimkoma hans kemur mér
ekki við.‘
,Þú neitar þó ekki sætt, aðminsta-
kosti áyfirborðinu barnanna vegna?1
,Mr Earle hefur ekki óskað eftir sætt,
lady Helena, og það er eins langt frá
honum eins og það er frá mér."
,Nokkra stund sat lady Helen forviða,
loksinstók hún aftur til rnáls. ,Ég hef
ekki grennslast eftir skilnaðarsök ykkar
Dora mín, og kæri mig ekki um að vita
hana. Ronald sagði aðeins að þið gæt-
uð ekki verið lengur saman. Ég elskaði
manninn minn sál. fyrirgaf galla hans,
en beiðraði hann fyrir mannkosti hans
og óygðir; mér er því ómögulegt að
vita hvað ég hefði gjört í þínum sporum
Eu ég segi þér ið sama og ég mun segja
Ronald. .Þaðsemguð hefur samteugt,
skal maðurinn ekki suður skilja." Þetta
eru alvarleg orð; ogað mínu áliti er skiln-
aður ykkar ófyrirgefanlegur nema því
að eins að til Þessséu stórkostlegar ástæð-
ur. Dora mín, gjörðu nú það sem rétt er
beygðu þig undir vilja manns þíns. Jafn-
réttis hugmyndir þessaratíma eru harn-
askapur og heimska. Ekkert prýðir
góða konu eins mikið og hógværð, ást-
ríki og háttprýði. Þó aldrei nema Ron-
ald einn væri sekur, þá sigraðu stór-
mennsku þína og stíg nú fyrsta sporið
í vináttu áttina.1
,Omögulegt.‘
,Og þó var Ronfild ætíð veglyndur. Ó
Dora, Ertu búin að gleyma öllu sem
drengurinn minn lagði í sölurnar fyrir
Þ'g?‘
,Nei, né hefur hann gleymt því.‘
Og enn þá einusinni sá hún Valentine
eins og hún stóð í skóginum forðum og
horfði með þegjandi undrun á hið af-
skræmda andlit hennar, og Ronald föl-
ann af bræði. Nd, aldrei, aldrei gat hún
gleymt né fyriraehð.
,Lífsstaða þín er breytt,1 sagði lady
Earle: ,og þú hlýtur að gegna þeim
skyldum sem sú breyting hefur í för
með sér. Nú ert þú lady Earle af E irles-
court; kona lávarðarins og móðir barna
hans. Skyldur þínar eru margar, og þú
getur ekki skorast undan að fullnægja
þeim.‘
,En ég neita því öllu; neita að deila
kjörum með syni Þínnm. neita upphefð,
auð, metorðum og skyldum, neita að
sættast.*
,Og hversvegna?1
Dora roðnaði ogsagði: .Af því að son-
ur þinn viðhafði orð sem ég aldrei
gleymi. Ég var sek, blynd, bijáluð af
afbrýðissemi, ogí bræði minni gjörði Það
sem ekki er samboðið heiðarlegri Won u
( Framh. í nærta númeri.)