Freyja - 01.12.1898, Side 1
I. ÁR. SELKIRK, DECEMBER 1898. NR. 11.
VORKVÖLD
Á RAUÐÁRBÖKKUM.
Borgin turnum hreykir háum,
hlýjum móti daggarskýjum,
en aftanröðuls geisli glaður,
giltum rúnum slser á túnin,
Björkin sumar skrauti skrýðist,
skrúðgræn rísa’ úr dufti stráin.
Líkt og silfur lagður þráður
lið.iSt spegilfögur áin.
Hér er nokkur feneinn friður,
ferskur beini er loftið hreina.
Hér er borgar hark Og niður
beldur minni í fjarlægðinni.
Hér er margt sem hrífur augað
í heimi kunnuna náttúrunnar,
Hérfær þreyttur, þjáður maður,
þægust gjöld á sumarkvöldum.
Og á þessum blóma bala,
hvar björkin ruggar aftanskuggum,
situr þreyttur þögull maður,
02 þýðir minning æfi sinnar.
XJndir laufin gægist geislinn,
og góðar vonir færir honum,
en auguu dökk á strauminn stara,
strýkur mundiu tár er hrundu.
„Hví ert þú svo þögull maður?'1
þannig spurði Ijósgul rósin.
„Meðal okkar ungu blóma
er ekkert stríð né hugarkvíði;
okaar gleði’ eru’ daggardropar,
og dýrstur vinur aftanskinið,
við unum hér á elfarbökkum
ung og væn í sumarblænum.“
Blessuð sértu’ á bala grænum
blómrós smá, og litiu stráin,
en mína œfi ei þú skilur,
i örlaganna þvrni runnum.
Öllum vinum er ég sviftur,
einti fyrir vindi sterkum hryndist;
hæli mitt eru’ hafsins öldur,
og huguriun í fjarlægðinni. .
Ég er eins og utan við heiminn,
enainn skilur hvað ég meina,
samferða því engum er ég,
aleinn stirður lifti byrði.
En örlaganna elfu straumur,
á aldurtila stund tnér skilar;
þreyttur bæði og þögull sit ég,
þráir lund á vina fundinn.
Angurblíðast andsvar sendi,
yndælt blðm í sætum rómi:
„Eins ég væri í skruggu skúrum
ef skýldi eikin mér ei veikri.
Lífsins tré þér táttu hiífa,
lífs í köldum þrauta öldum,
en eg skai vera í augum þínum,
endurminning vina þinna.“
Þorsteinn M. Borgfjörð.
Barnakró.
Börnin mín góð:—það er ekki saga
sem ég sendi yður í þetta sinn, held-
ur ofurlítil grein sem ég las í blaði fyr-
irlöngu síðan. Mér þótti hún svo fögur
að ég befi geymt bana síðan, og nú
sendi ég yður hana. Ef þér skiljið hana
ekki sjálf, þá farið með hana til mæðra
yðar; því góðar mömmur skilja æflu-
lega svona greiuár.
*■ *
*
PLANTAÐU RÓ3.
Rós fyrir hina lifendu, ekki hina
dauðu aðeins. Innibyrgðu ekki ást þína
þangað til vinurinn eða vinirnir eru
dauðir—reiðubúnir fyrir bina þögulu
gröf. Betra—miklu betra að strá blóm-
um á lílsferil þeirra, og fylla hann ást
og unaði.
Vinsamleg orð deyja aldrei. Láttu
orð þín ætíð vera vinsamleg, glaðleg,
og hughreystaDdi.og talaðu fyr en eyru
samferðamannsins eða vinarins eru
lukt fyrir öllum jarðneskum röddnm;
meðan hjörtu þeirra geta fagnað, ogtek-
ið undir söng vináttunnar og ástarinnar.
Lofsorðiti, viðnrkenninguna eða
vorkunsemina sem þú geymir í hjarta
þínu til þess að Oeramála vfir moidum
hinna burtsofnuðu vina. O, Segðu þau
áður en dauðans kalda hönd hrífur þa
burtfrá sjónum þínnm, áður en það er
of seint. Segðu þau.á meðan þeir eru enn
á veginum með þér, og þarfuast með-
aumkunar og hluttekningar sem mann-
leg tilfinning ein megnar að veita.
Hví ofsækið þér hver annann?
Dauðinn er alvarlegur, og h a n n jafnar
allt-a 111. Kærleikurinn er hið eina sem
nær út yfir gröf og dauða; hið eina sem
friðar hjarta einstaklingsins yfir mold-
um látinna vina eða óvina.
Ef þú hefir vanrækt skyldur þínar;
vanrækt að fyrirgefa, áminna, aðvara og
hughreysta; vanrækt að gleðja, laða og
leiða. Hvílík hugsun, þegar dauðinn
bendir þér frá hinum ísköldu þöglu á-
sjónum látinna vina eða—óvina.
O maður! sendu því blómin sem þú
ætlar að strá á leiði þeirra, til heimila
þeirra—hjartna þeirra; til þess að gleðja
og hugga og jafna miskliðinn; meðan
bergmál kærleikans getur endurhljómað
frá björtum þeirra í orðunum,— ,þakka
þér fyrir.1
Það er þægilegt að vita vini sína
geyma í lokuðum kössum, blóm mann-
kærleikans hverra innsigli þeir ætla sér
fyrst að brjóta þegar hönd þessi er
stirðnuð í dauðanum, og þettað (ijarta
hefir fengið hvíld. En þó mundi ég
miklu heldnr kjósa að þeir brytu það
núna strax, á meðan ég er að klifra inn
þyrnum stráða æfiveg, þar sem hinir
ömurlegu þyrniangar — sem leynast,
jafnvel undir sjálfri rósinni—einatt særa
og stinga; svo að hinir löngu dirnmu
dagar mættu verða bjartir, og lífið bless-
unarríkt. Núna, þegar ég vonlaus og
uppgefinn, er að örmagnast hjá vegin-
um.
Kassinn einn, án blóma ogj’lmandi
rósa, uægir líkamanum, þegar sáliti
lrefur sig á flug til hinna ókunnu
heima.
Plantaðu rós á arni nágranna þinna
og vina, svo ylmur hennar friði hið
þieytta hjarta og kyssi burt sorgartárin
morgna, kvöld, miðja daga og— alla
tíma.
Blómin á leiði hins framliðna, draga
ekki vir beiskju hinna löngc, liðnu æfi-
ára, né mannvonzkunni sem þröngvuðu
kosti hans. Plantaðu því rós fyrir hiria
lifendu; geymdu hana ekki handa
þeim darðu, þar sem hún hnýpin og
þögul, drúpir yfir eilíf'u kyrðinni.
Er letimaginn þembist. en þjóninn
vantar brauð,
ja, þá er ,lög og réttvísi* æru’ og
sannleiks snauð.
Er auðsins lirúgur vaxa, en launin
verða lág,
er lýðsins heill og frelsi í kúgun
snúið þá.
Þýtt af FREY.