Freyja - 01.12.1898, Blaðsíða 7
FKLiYJA, NOVEMBER 1898.
Ronald; hann vonaði að koma lieim fyr-
ir jól, ,Mér þykir vœ >t um að litlln
etúlkurnar mínar eru komnar lieim;
kendu þeim nð elska miij, og láttu þeim
líða vel.‘ Ekki mintist hann á Dor 1, og
drógu þær sömu meininguna úr því o'
þær höfðu áður gjört úr ýmsu öðru. ,En
ef hann skyldi nú ekki elska okkur,1
sagði Lillian; en Beatrice hélt að ekki
mundi koma til þess.
Allar endurminningar um gamla
Leimilið voru nú að mestu fallnar í
gléymskunnar djúp. Þær systur sendu
að vísu rnargar gjatír til gömlu hjón-
anna;«n Beatrice hætti við að lesa með
íyrirlitningu kveðjurnar frá gömlu hjón-
uhum í bréfum móður sinnar.
Lady Earie bar engann kvíðboga fyr-
irhe'mkomu sonar síns; hann hlaut að
verða ánægður með dætursínar; Beatriee
var alveg eins og Earlesættin. ogLillian
var yndisleg. Hana grunaði ekki að
uppáhaldið hentiar með Earlessvipinn
væri trúlofnð kafteini á verzlunarskipi,
eem vitjaði hennar inaantveggja ára. I
hjarta sínu vonaði hún að hin tígnlega
Beatrice yrði Lady á Earlescourt og
giftist Lione 1 Dacra.
Einn morgun kom Lady Earle inn til
þeirra systra; sv'pur hennar var venju
fremur blíðui; hún helt á opnu bréfi,
og sagði í titra"di málróm.
,Börnin mín góð, í kvöld kemnr faðir
ykkar heim, búist við að fagna honum;1
og svo grét hin geðprúða kona eins og
barn.
XXI Kap.
Eun þáeinusinni stóð Ronald á strönd-
um Englauds, og heyrði móðurmál sitt.
Seytján ár voru liðin siðan hanu tók
hö.id Dóru og sór að hann ynni henni
einni, og hennar vegna yfirgæft fúslega
allt annað sem honum var kært. Seyt-
ján ár —en ástardraumur hans entist
aðeins í tvö ár; svo komu voubrygðin
með allri sinni beiskju; augu haus opu-
uðicst, og hann sá að þaðsem hann liafði
lagt allt í sölurnar fyrir, það sem hann
skoðaði öllu æðra, voru einungis ofsjón-
ir þröugsýnnar ástar; ofsjónir sem særðu
lijarta móður hans.særðu æfi föðnr hans
og gjörðu hann sjálfann að útlaga' og
gamlann á unga aldri. Þannig hugsaði
R inald meðan lestin brunaði áfram
gegnum hið fagra landsvið. Lítill snjór
var faliinn, hinar tröllvöxnu greinar
trjánna voru alþaktar snjó, jörðin hvít
og ísperlurnar glitruðu igreinum pílvið
arins. Honum brá viðeftir að hafa lifað
svo lengi í hitabeltinu, og þó hresti þetta
kalda loft hann óútsegjanlega mikið.
Loksins kom lestin á stöðvarnar; þar sá
hann hinn gamla þjón sinn Morton, og
fagnaði honum vel. Ennþá einu sinni
sáhann æskustöðvar sínar; honum fanst
allt/agna sér, og skammaðist sín ekki
fyrir tárin sem læddust niður kinnar
hans er hann sá turnana á Earleseourt.
Bitnr sorg fylti hjarta hans, og sökn-
uður ytír hinni liðnu töpnðu tíð, og
löngun til að bæta upp tapaðann tíma;
en engin yðrun gæti þó gefið honum
aftnr föðurinn. Allir hlutir mintu hann
á ástríki þessa föðurs, sem aldrei hafði
neitað honum um nema aðeins eina
bæn, sem hann með viturlegum fortöl-
um reyndi að sanna honum að væri
honum skaðleg, Hann mintist nú þess
er hann sagði: .Dauðinn sjálfur er
mildari en sú stund er þú sveikst mig,‘
Þessar sorgar tilfinningar gangntóku
hug hans og hjarta þegar hann keyrði
upp að dyrunum; þar sá hann margt
fólk sem hann þekkti, sumt með bros á
vörum og sumt með tár í augum. en
auðsjáaniega fögnuðu aliir komu hans.
Lestrarsalurinn stóð opinn og án þess
að vita glöggt hvað hann gjörði, gekk
hann inn þangað og lagði burðina aftur,
þar fann hann móður sína, sem fagnaði
með útbreiddum örmum. Hún var
breytt, sorgin var stimpluð á svip henn-
ar, einhver skuggi hvíldi yfir hinum
mildu augum og hárið var silfrað; en
það var rödd hinnar ástríku móður,
sem sagði: ,Sonur minn, guði sé lof að
ég fæ að sjá þig aftur.‘ Honum varóljóst
hversu iengi hún lukti hann örmum
sínum. Engin ást er sem móðurinnar,
engin svo blíð og sönnjengin svo full af
vizku, né fullkominni fyrirgefningu;
hann var hennar sonur, en hún gleymdi
sekt hans, Hann var hennar eigin—
barnið sem húnelskaði; þannig atvikað-
ist það, að kveðja hennar var fullaf ást
og biíðu.
,En hvað þú ert umbreyttur,1 sagði
hún og dró hann að glugganum svo að
bún sæi hann sem bezt við hið deyjandi
dagsljós. ,Þú ert svo sólbrunninn. svo
ellilegur og reynzlulegur. 0 Ronald,
ég þarf að gjöra þig ungann og glaðann
í annað sinn.‘
,Til þess að vera glaður, þarf maður
að \era góður; ég hef ekki verið það
síðara, og get því ekki verið hið fyrra,
móðir mín góð;‘ sagði hann biosandi;
en það bros var sorglegra en sorgin.
I hálfrökkrinu sátu þau saman, hún
sagði honum frá viðskilnaði föður hans,
og Ronald var huggun í því að faðir
hans mintist hans á deyjanda degi, og í
hjarta sínu vonaði banu að geta bælt
upp að einhverju leyti tapaðann
tíma. ,Og börnin— littlu stúlkurnar
mínar, þær ættla ég ekki að sjá fyr en
ég er bú inn að ná mér eftir þessa geðs-
hræringu, ég veit þeim líður vel hjá þér
móðir,1 sagði Ronald. Nú hétt Eady
Earle að væri tækifæri til að vinna mál
Doru, svo hún sagði. ,Ronald, þú getur
aldrei skilið hvað mikiðég hef liðið við
aðskilnað okkar, milli mauus ogsonar;
láttu síðustu ár æfi minnar verða frið-
ar ár.‘
,Þau skulu verða það móðir ef ég get
ráðið.‘
,Ég hef enga ró nema öllum aðskiln-
aði í fjölskyldu okkar sé lokið
Ronald, ég sem aldrei hef boðið þig bæn-
ar fyr, bið þig nú einnar. Sæktu Doru
og sæztu við hana.‘
Svart reiði ský sveif yfir svip hatis
slíkt er hún hafði þar aldrei áður séð.
,Allt nema þetta, ég gét það ekki, þó
ég lægi fyrir dauðanum.1
,Og hvers vegna ekki?
jVegna þess að hún hefur sært og sví-
virt sérhverjamínasómatilfinning mína
og hún — nei, ég vil ekki tala um yfir-
sjónir hennar, en svo get ég ekki heldur
fyrirgefið henni fyr en máake á bana-
sæng minni. ég vil að henni líði svo
vel sem hægt er. og að hún hafi öll þau
þægindi sem auðlegð mín getur útvegað
henni. Látum þá vera úttalað um hana
fyrir alla komandi tíð; nafn hennar
hryggir þig en særir mig ‘
,Drambá þína hlið, skip á heniiar,
hvar mun það lenda? Yertu vitur í tíma,
sigraðu sjálfann þig, og fyrirgefðu Doru.
,Ég vildi heldur deyja en taka hana
heim,‘
.Gættu að þér í tíma, drambsemin
hlýtur að beygja sig.‘
,Látum þettað lykta hér, mððir," sagði
hann og kyssti hið föla andlit móður
sinnar, og hin síðasta sárasta von henn-
ar dó út,
,Ég skal hringja eftir ljósi ef þú vilt
nú sjá dætur þínar; þú verður ánægð-
ur með þær báðar; Beatrice er lík þér;
hún hefur yfirlit Earles fólksins, og
skaplyndi líka, ef mig grunar rétt,
jBeatrice, ég er svo hrædd, ég vildi að
ég myndi eftir pabba, En ef hcnum geðj-
ast nú ekki að okkur,1 sagði Lillian er
þær gengu niður stigann.
,Hvað ef okkur skyldi ekki geðjast að
honum, sem varðar meiru.1 sagði Bea-
trice, En þrátt fyrir hreystisvar þetta,
titraði hún af geðshræringu þegar Lady
Earle leiddi hana fram fyrir föður
hennar og sagði: ,Þettað er Beatrice.'
,Beatrice,‘ endurtók hann og kyssti
hana alveg forviða yfir fegurð hennar
,Gétur þetta verið littla stúlkan mín?
Þú varst lítil þegar ég sá þig síðast.1
,Ég er ekki lítil núna,‘ sagði hún
brosandi. ,Ég held að það sé auðvelt að
elskaþig pabbi, og þú verður að’bæta
upp fimmtán ára fjarveru þína.‘
Honum geðjaðist strax vel að hinni
djarflegu framkomu hennar, en þá tók
hann líka eftir Lillian sem horfði á hann
og sagði með sinni hljómfögru rödd:
,Ég er Lillian.líttu á mig.og reyndu að
láta þér þykja vænt um mig líka.‘ Hann
gjörði hvorttveggja; svo faðmaði hann
þær á víxl og sagði: ,Mér var sagt að
litlu tvíburarnir minir væru góðir og
fallegir; en mér gat ómöuglega skilist að
þeir væru svona yndislegir.1
Enn þáeinusinni langaði Lady Helen
til að biðja fyrir Doru, en þorði það ekki,
þessi vonleysis orð bergmáluðu í huga
hennar: ,Má vera að ég fyrirgefi henni á
banasænginni, ekki fyr.‘
(Framli. í næsta númeri.)