Alþýðublaðið - 25.01.1927, Blaðsíða 4

4
ALBÝÐUBLAÐIÐ
Alt af bezt að kaupa Hjúkrunartæki í „París“.
Komið fyrst i
aöarháttum þeirra og trúarhug-
myndum þeirra í heiðni. Kvað
hann þá myndu vera flutta til
Grænlands fyrir uiq 13 öldum, að
því er fræðimenn telji, frá Skræl-
ingjabyggðum Norður-Ameríku.
Hreinlæti kvað hann ekki verra
hjá þeim en í sjóbúðum sums-
staðar hér á landi. Gestrisnir væru
þeir, og vildu skreytast sem bezt,
ef von væri heimsóknar langferða-
ma'nna. Ekki fyndist þeim mikið
til koma, þó að þeir sæju mann-
virki eða söfn erlendis, ef þeir
koma þangað, t. d. til Danmerk-
ur. Það væri alt „tilbúið", segðu
þeir, og öðruvísi en á Grænlandi,
og þá vildu þeir ekkert fást um
þau frekar. Svo milriir hagleiks-
menn séu meðal Skrælingjanna,
að þeir skeri landkort í bein eða
tré, og undrist þeir, er athugað
haía, hve vei þeim tekst slík
„kortagerð“. Loks skýrði hann frá
tilraun með kvikfjárrækt á Græn-
landi. Fyrst skutu Skrælingjarn-
ir sauðféð eins og önnur dýr,
og gekk Dönum í fyrstu erfiö-
lega að venja þá af því. —
Skuggamyndir voru margar og er-
iindið fróðlegt.
Litilmenska.
í útjaðri bæjarins hefir gamall
maður reist sér skúr til íbúðar,
en sökum efnaleysis ekki getað
leitt vatn í hann. Hefir hann eða
kona sú, er hann býr með, því
orðið að leita á náðir annara um
vatn, og hefir þvi eðlilega leitað
þangað, sem skemst var; en svo
ólíklega hefir þó viljað tii, að
neitað hefir verið um það. Er
furðuiegt, að nokkur skuli geta
sýnt af sér slíkan smásálarhátt,
)0|g er það þó því verra, þegar
gamalt og fátækt fólk á í hlut.
Ætti þe’tta að geta orðið öðrum tii
viðvörunar um að neita ekki öðr-
um um vatnsdrykk eða annað því
líkt. Kiinnugnr.
Valtýr í Flóanum.
Til að punta upp á Valtý fyrir
það, að hann var rekinn úr Bún-
aðarfélagsstjórninni í fyrra, skip-
aði Magnús Guðmundsson hann
í nefnd, eins konar ráðgjafar-
nefnd, við ræktun á Flóaáveitu-
svæðinu. Hefir Valtýr og hinir
nefndarmennirnir verið á fundum
með bændum austur í Flóa. Hafa
rnenn þaðan gert orð á því, að
lítið þætti koma til Valtýs í
nefndinni. „Já, hann er óttalega
skelfing þunnur, hann Valtýr,"
sagði bóndi, sem hér var á ferð-
inni fyrir jóiin.
Sjaldgæf viðurkenning í „Morg-
unblaðinu“.
í „lesbók" þess í Tyrra dag voru
þessar tvær klausur í Kínáskrif-
um; „Ch| i |ang Kai Shek gr í rafn-
inni blóðrauður bolsi, og hann
ætlar sér að svifta útlendinga öll-
unr þeim sérréttindum, er þeir
hafa haft í Kína.“ . . . „ „Hvað er
það, sem Kínverjar eru nú að
Fæst ail staðar, í heildsölu
hjá
0. EeliFeiis.
Síml 21. iiafnai’str. 21.
gera? Ekkert annað en það, sem
hver þjóð, er frjáls vill vera, er
skyidug til, ef hún ber nokkra
virðingu fyrir sjálfri sér,“ sagði
harn“ (L.'oyd George). Það eru
niðurlagsorðin. — Er nú „Mgbl.“
Joksins komið á þá s'koðun, aö
„bolsarnir“, sem þaÖ kallar svo,
hafi rétt íyrir sér?
Ostar.
Gouda-, dansk Sveizer-, Rocquefort
o. fl. o. fl„ heilir, V* og 1/i, seljast
þessa viku mjög ódýrt.
Kjötbúðin, Ingólfshvoli.
M. F. Frederiksen.
Drengir og stdlknr,
sem vilja selja Alþýðublað-
ið á götunum, komi í
afgreiðsluna kl. 4 daglega.
Mötið tækifæFÍð.
Saurna kápur mjög ódýrt og
karlmannsföt fyrir kr. 50. Vendi
fötum og frökkum fyrir mjög litið
verð. Fyrsta flokks vinna.
Valgeir Kristjánsson klæðskeri,
Laugavegi 46. Simi 1846.
líiíítEsa* blágrár með hvítar
lappir, auðkendur mjóu háls-
bandi, tapaðist frá Framnesv. 20 C.
Finnandi beðinn að gera aðvart í
sima 1249.
Rjómi fæst í Alþýðubrauðgerð-
ínni.
Alptjduflokksfólk! Athugið, að
auglýsingar eru fréttir! Auglýsiðí
því í Alþýðublaðinu.
Veggmyndir, fallegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. Innrömmun á
sama stað.
Hveiti. Haframjöl, Hrísgrjón,
Sagógrjón, Kartöflur, Hrísmjöl,
Dósamjólk á60 aura, stórar dósir.
Hermann Jónsson, Hverfisgötu 88
Sími 1994.
Mjóik fæst allan daginn í Al-
þýðubrauðgerðinni.
Rltstjórl og óbyrgðarmaður
Hailbjðrn Halldórsson.
Alþýðuprentsmiðjan.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
Everett hélt trúiega áfram að rita niður hvart
orð, sem spámaðurinn sagði, þrátt fyrir það,
að hann þjáðist allmikið af sársauka.
Heimilisfólkið hafði vitað það fyrir fram,
aö Smiður ætiaði að sæma heimilið meö því
að koma þangað, og nú voru allir klæddir i
sín beztu föt og höfðu búið kvöldverö þrátt
fyrir örðugleika og verkfall. Við fengum
smurt brauð og te með ís út í pg kökusnelð
jhvert okkar, og inér þótti garnan að taka
eftir því, að Smiður hió og masaði yfir
matnum, þótt hann þreyttur væri, alveg eins
og aðrir óinnblásnir menn. Hann var alt af
að kalla börnin til sín og segja þeim sögur
og hlusta á hinn skæra hlátur þeirra.
XLI.
En alvaran kom vitaskuld fyrr en varði.
Karlin, ökumaðurinn, átti veika konu, og
Smiður heyrði minst á hana og heimtaði að
fá að sjá han-a. Það var alveg éins og þessir
sjúkdómar fátæklinganna væru með öllu
þrotlausir. Þetta var alveg ný vitneskja fyrir
mig, þessi heimur af óhreinu og eymdar-
legu og brjáluðu fólki. Ég vissi vitaskukl um
„fátækij.ngana“, en það var eins og eitthvað
fjarlægt eða þá sem ‘einstaklingur eða fjöi-
skylda, er hægt var að hjálpa. En hér var
nýr heimur, þéttbýli, morandi; það var það
hræðilega við þétta, — stærðin, mannmergðin
í þessum hverfum „fátæklinganna". Þetta yar
eins og einhvers konar óráð; það var eins og
að ferðast um auðnir, þar sem trén voru
eymd og vanskapnaður og sársauki! Ég gat
skilið til fulls tilfinningar Smiðs, er liann
strauk hendinr,i um ennið og mælti: „Það
e.r svo rnargt, sem gera þarf, en fáir til þess
að gera það! Biðjið til guðs, að hann sendi
einhverja til hjálpar!“
Þegar harin kom aftur frá Simoni Karlin,
þá var konan með honum, en hann hafði
læknað hana af hitasótt. En hér var annar
í hópnum, sem hann vildi fyrir alla muni fá
að hjálpa. Abeil hét hann og var einn þeirra
manna, sem ég hafði séð á fundinum kvöldið
áður, og honum virtist Jíða rnjög illa. Mér
var sagt, að rnaður þessi væri ritari jafnað-
armannafélagsins i Vesturborg. Ég hafði vit-
að, að það voru jaftiaðarm'enn i borgiimi, en
það var með þá eins og fátæklingana, að ég
hafði aldrei séð þá, og mér var forvitni á
að kynnast Abe.ll. Hann var Íögmaður. Þeg-
ar það orö er nefnt, dettur manni í hug sér-
stök tegund af mönnum, fjörlegir og vel
búnir, cn jafnaðarmanna-lögmenn virðast
vera öðruvísi. Abell var lágur vexti, feim-
inn, með dökt hár, sem jafnan stóð út hjá
eyrunum og hafði stundum tilhneigingu til
þess að lafa niður í augu. Hann var blíð-
legur og viðkyæmur að sjá í framan, og
rödd hans var þunglyndisleg og vingjarnleg.
Hann var klæddur í siðan frakka úr dökku
klæði, og hefir hann á sínurn tíma verið hent-
ugur fyrir sunnudagabúning, en ég þóttist
sjá, að hann hlyti að vera tuttugu ára gam-
all, því að hann var orðinn grænn á krag-
anurn og á ermunum og um hnappagötin.
Skrifstofa Abells og heimili voru á annari
hæð í húsi þar í nágrenninu, uppi yfir mat-
arbúð, og par var líka dálítill samkomu-
salur, er jafnaðarmenn bæjarins notuðu. Á
hverju laugardagskvöidi héldu Abeil og tveir
eða þrír félagar hans ræður undir berurn
hi.mni á Vesturgötu og gáfu útbreiðslublað
eða peldu fáeina ritlinga og bækur. Hann
hafði haft töiuvert upplag af alls konar bók-
um í skrifstofu sinni, jiví nær tvö þúsund
dollara virði, sagði hann Smiði, en fyrir
nokkrum mánuðum hafði verið ráðist inn
til hans. Hópur af heimkomnum hermönn-
um og með þeim nokkrir lögregluþjónar og
leyniiögreglumenn höfðu brotist inn og hrætt
konuna og börnin, með því að brjóta hurðina