Freyja - 01.07.1903, Blaðsíða 19

•|§ Eiður Helenar Harlow. §|- |
,,Það var seni ást foreldra minna til mín kólnaði straxjer þau vissu
hvernig á stóð, og þau hugsuðu ekki um annað, en hversu þau gætu
losast við mig án þess að blettur félli á mannorð þeirra eða heiður.
Út í frá vissu engir um ástand mitt, sunia grunaði það, samt þorði eng-
inn að láta þann grun í ljósi. Um þetta leyti var þar þó maður nokk-
ur, meira en heliningi eldri en ög, sem komst að því. Hann kom sör í
mjúkinn við Henry, um það leyti sem við voruin að brjóta heilann uni
hvað við ættum að taka til bragðs, svo Henrv sagði honum allt. Hann
fór þegar til foreldra Henrys og sagði þeiin. Þau sendu eftir honum.
En hann sðr, að hann skyldi ekki yfirgefa mig. Þegar foreldrar mínir
komust að sannleikanum, ráku þau mig á burt. Þá kom Morgan, nó
var hans tækifæri til að fá því framgengt, sem hann hefði annars aldrei
getað gjört. E'aðir minn var ríkurog vildi allt til vinna til að vernda
nafn sitt og heiður. Þessi Morgan sagði honum að hann hefði elskað
inig frá því hann fyrst sá mig, en ekki haft neina von um að fá mig,
þess vegna hefði hann þagað. „En ef þCi vilt fá henni arf sinn, svo ög
geti gefið henni hætilegt heimili, þvi ég er orðinn fitækur fyrir annara
ódrengskap, — þá skal ég eiga hana og fara með hana burt úr þessu
ríki“, sagði liann.
„Faðir minn tók þessu, þó ég hataði og fyrirliti hann.og vildi heldur
deyja en eiga hann. Eg bað og bað að meiga deyja, en dauðinn kom
ekki, og ég hafði ekki um annað að velja en Morgan eða rekast út á
gaddinn. 0, ungfrú Helen, ef ég hefði haft eitt einasta dæmi fyrir
augunum, er sýndi mögulegan veg til að vinna sig áfram, þá skyldi ég
hafa reynt að sigra líka.
„En ég hafði enga hugmynd um að slíkt væri mögulegt, því allir
ldutir sýndu og sönnuðu að það væri ekki, og meðal annars þessar
llnur:
,Karlmaðurinn óhreinkar mannorð sittog fágar það aftur, en falli
kona frá settri leið hversu lítið sein það er.þá er það óbætanlegt,
Því hennar falli fylgir eilíf sinán
eitt fráleitt spor, er sóma og snildar rán,
Og engin iðrun burt þvær slíkan blett
til baka vinnst ei neitt, þótt starfi hún rött,
því hennar sól er sígin djúpið í,
hún sözt ei framar heimi þessum í.‘
og allir hlutir sannfærðu mig um að þessi voða dómur væri óumflýjan-
legur.
„Svo ég fór með þessum manni, eiginkona lians, sagði heimurinn.
En ég hvorki vil nö get kallað það svo. Eg fór bara eins og fórnarlamb
til að fórnfærast á altari sjálfsþóttans og heiðarlegleikans, með Morgan
burt úr rlltinu, eins og hann stakk upp á. En foreldrar mlnir duldu til-