Freyja - 01.07.1903, Blaðsíða 20

212
FREYJA
finningar sinar l ak við uppge^rðiirbros, cr þau töluðn um giftingu- Jönu
sinnnr og ríka piparsveinsins frá Massatíiiussets, cg liversu sf it vari að
sjá iiana fara svo langt í burtu.
„Þau heimsóttu mig nokkrum sinnum fyrstu árin, ekki af löngun
til að sjá mig, heldur af nauðsyn á að fullnægja lögtnáli vanansog til að
slfl ryki í augu fólksins. Eg hcimsótti þau líka eftir að barnið mitt d<5,
ekki af löngun, heldur af þvi að Morgan skipáði mcr það og ég vafð að
hlýða.
„Morgan var ekki óálitlegur maður og gat verið nógu ljúfnr þegar
hann vildi, svo vini mína grunaði ekkert um hina óttalegu sambúð okk-
ar. Hvað gjörði þ;ið líka til, þó æfi mfn væri jarðneskt Itelv. og hjart.a
mitt spryngi af sorg, fyrst enginn blettur féll fl frægðarijóma ættarinnai'f
„Hcfði ög liúist við að barnið mitt dæi, þá liefði ég boðið þeim öll-
uin byrginn. Ilvað ég saknaði þess, getur engin tunga frá skýrt. En
álorgan varð feginn.hann sagðist þá ekki þurfa að a!a upp annara krðga.
„Hann var alla jafna að brýna fyrir inér hversu mikið hann hefði
fyrir mig gjört, og hvað ég ætti að vera honum óvenjulega þakklát fyr-
ir það. Eftir tveggja ára sambúð, fæddist inér annar sonur. Erá því
fvrst að ög bjóst við að verða a'ftur móðir, lrtfði ög ómótstæðilega löng-
un til að losast við fóstrið, ogþað gekksvo langt, að ég var nærri búin
áð drepa sjálfa mig í tilraununum að losna við það.
„En þegar ég sá lileisað barnið, snerist mör hugur. Eg kenndi s'.rt
í brjóst um það, og þessi tilíinning snerist brfltt upp í óstjórnlega A.st•
IJndirferlistilraunir hans, þegar hann var ofur lítill angi, voru svo
spaugilegar.' En ég átti brftðleg.i að uppskera eins óg ég haf li s'ið. Me i
aldrinum kom í ljós hjft honum óviðr'tðanleg lðngun til aðclrepa aiit te n
hann nfiði til. Það var sama tilhneigingin setn ég bar til hans iera,-
ég gekk tneð hann, og gttð einn ve:t itvað það hryggði tnig.
„Enginn hafði sagt tnör að slíkar afie’ðing.tr hlytu að fvl >-ja s.iglri
orsölc, en ég sfl að það var svo,.og þegar ög fann kött, hund eða svins-
hvoif) danðann og vissi að drengurinn tnittn liafði drepið hartn. þi famtst
mér að ég væri sjálf völd að verkiuu.
„Eg reyndi með öliu upphugsanlegu móti að venja Intnn af þessu
og þess meir sem ög stríddi við hann, þcss heitar unnt ög honutn, þar
t,il flst mín varð að tilbeiðslu. Eg grátbað liatin að bæta ráð sitt, og
bann,aumingja barnið, ltét öllu gócu. En ltonnm var ómögulegt ;ið geia
að því, og þó elskaði hann mig, hiessað barnið. Samt iaug liann að mér
í tilbót—eiginlegleiki sem hann hafði af föðurslnum.
„Mér þótti aldrei værit um Morgan, og þó reyndi ög að vera lionum
góð kona og jafnvel reyndi að láta mér þykja vænt rrm hann. Það
þurfa sterkar sannanir til að sannfæra mann um það sem maður vill 6-
mögulega trúa. Það varheldur ekki fyr.en löngu seinna, veturinn áður