Freyja - 01.03.1905, Blaðsíða 2

VII. 8.
19^-
FREYJA
Svo blasti viö blæöandi hrönnin:
í unnvörpum ungur og roskinn,
og ellinnar vanmegn og þroskinn,
og fallinn lá bróöir um bróður,
og barniö/í faðm sinnar móður.—
Hún roönaði rússneska fönnin
Þar bænrœknin böðuð í tárum,
lá blóðrisa’ og dáin af sárum,
það friðartákn, frelsunar lindin,
sem fólk treysti að opna sér réttlœtis dyr,
stóð flekkað þess blóði— sem fyr:—
þau krossmark og keisaramyndin.
II.
Afreks einvala lið,
Rússlands útvöldu, þið
hvílist verkalok við
í framtíðar sigrinum sœlir!
Hvert samvizku-innræti, sanngirni trútt,
hver sjáandi hugur.hvert mannshjarta prúðt,-
allt einróma máli’ ykkar mœlir.
Og lofstírinn sá
sem að lýöhetjur fá,
hlotnast ykkur ei á
því guðspjalli’ er trúgirni tœlir,
hann hangir svo langt upp’ í aðfara öld
að aldrei mun ná til að ble^ta þann skjöld
sú óvizka’ er óskilið hælir.
Enn getur víst skynleysið skaðað og flengt
og skotið um fjölmenni’ og einstakling hengt,
en sannindin hopa’ ekki' að heldur,—
Loks verður þér kyrkja og keisaravald
þín kúgun að glötun og tíunda gjald,
og heitur þinn helvítis-eldur.