Freyja - 01.03.1905, Blaðsíða 5

VII. 8.
FREYJA
199.
en engan reyk. Þetta eru einföldustu myndirnar af þessum gagnlega
hlut, og má sjá hann þannig á ýmsum smœrri stöðum, svo sem
járnbrautarstöövum, greiöasölu húsum, koruma skúrum og smœrri
búSum. En listfengi og hugvit Japa hafa einnig sýnt sig á þessum
þæga húsmun, hjá efnaðra fólkinu. Sumir eru geröir úr slegnum
eir, járni eSa öSrum dýrari málmum, og eru þá grafnar á þá alls
konar myndir, eSa þær etu gjörSar úr víravirki af dýrmoetum gull-
legum málmi og vaföar á listilegan hátt. A heimilum heldra fólks,
hefi ég séö þá grafna ofan í kvistóttan haröviSarstofn, sem stend-
ur í miöju húsinu—eSa uppáhaldssalnum, næstum óvinnandi fyrir
hörku. Innan í tréstofn þennan er svo látin járn eöa eir kassi, en
utan er tréö fágaS þar til víindi þess blasa viS auganu slétt og
glansandi fögur.
í tveim þriöju af trélengdinni er eldhólfiS fóSraS aö innan eins
og þegar hefir veriö frá sagt,ofan á öskuna leggur svo húsfreyja of-
urlitlar rauSar ,9?/;«/-spítur. Ofan á eldhólfiS er sett járngrind á fjór-
um fótum, og ofan á hana er settur eirketill, te-kanna, steikara-
rist eSa gleruö panna sem höfS er til aS steikja í fisk eöa sjóöa, eSa
þá leir-ílát sem Japar baka í baunakökur og daikon sneiöar. Úr
einum þriöja af tréstofninum eru gjöröar skúffur í hverjum hús-
freyjan geymir alla mögulega hluti, sam betur geymast viS hita,
svo sem smákökur, reikninga og önnur skjöl, nálar, tvinna, kaw-
ashis, greiöur, te, uppkveikju efni o. s. frv. Svo þessi húshlutur
er allt í senn, eldstœSi, búr, saumakassi, skrifpúlt, þvottahilla—
eldhús og skrautmunur,þar sem fjölskyldan safnast í kringum,til að
sauma, skrifa, matreiöa og tala saman. En um leiö og þaS fyllir
svo margar þarfir er þaS einnig aölaöandi skrautgripur, alla vega
rennt og fágaS, skúffu-höídurnar gjöröar úr dýrum málmum, og
hilla úr fáguSu spegilgleri eöa einhverju enn þá fegurra, þar sem
tekönnunni og hinu heimsfræga kínaleirtaui er ætlaSur staður.
Konur Japa fara mjög varlega meö þenna dýrmæta hlut og
viSarkolin tína þœr meö fingrunum eitt og eitt í senn á glóðina og
kögglana, sem falla hálfbrunnir til hliSar, tína þær meS meztu var-
kárni á glóðina. Þeir sem inni eru horfa á hana, meSan hún blæs
aö kolunum, þar til hinar hálf kulnuSu glæður verSa aS glóandi
eldi. Þá mætast hendur allra sem inni eru yfir eldinum, því allir