Freyja - 01.03.1905, Blaðsíða 19

VII. 8.
FREYJA
213.
Þegar dimrna heljar höll
hlýtur þú aö kanna,
gæt þess helzt—þín góöverk öll
glansi’ í augum manna.
Fágaðu gjörvöll fótspor þín
fyrir manna sjónum,
getur þá ei gröfin þín
gleymst af jaröar þjónum.
Hafi þig elskað heimurinn
hann sig grœtur þreyttan,
leggur svo á legstað þinn
lárvið gulli skreyttan.
Viljirðu heimsins viröing ná
ogvera’ á ílestra stígi,
haföu mest í 'heiöri þá
hræsni, smjaöur, lýgi.
Fylgdu reglum fépúkans,
—frægð það eykur mesta—-
annars munu hundar hans
höggtönn á þér festa.
Þú skalt aldrei að því gá
hvort ert á vegi réttum,
hvort aö leiö þín lyktar á
lágströnd eöa klettmn.
IV.
Dapurt nálgast dagsins þrot
drynur brim á sandi,
hundrað þúsund háta brot
berast nú að landi.
Sjáðu maður! reiö er rán,
raun-för mörg þaö vitnar
stýrislausir, ára án,
allar voðir slitnar.
Af því hreppti margur inein
maður, sem hylur gröfin
haföi’ ei ljós né leiðarstein
er lagði’ á fjœrstu höfin.
Fjölgarmjög umMammons hjú,
—margskyns bjóðast réttir—
er því skipstrand orðið nú
allra tíma fréttir.
Villt af tímans voöaglaum
vafin þrældóms trafi
berst sú óþjóð undan straum
úti á regin hafi.
Mun sú dróttin kenna kífs
knýtt viö skör þess fjanda
þá í firrð hjá flóðgarö lífs
fleyin brotin standa.
Trúir fá’r, við flóðsand þá
feikn og ógnir standi,
heldur alþjóð eigi’ aÖ ná
œðra vona landi.
Nú sinn lyga-lœrdóms hjúp
lævís þjóðin gyllir,
sem í fen og foröð djúp
fáráölinga villir.
Finnur skipun skaparans
skrílþjóð allt til saka,
þarsemhrokiogheimska manns
höndum saman taka.
Já.það syrtir óðum aö
undir lífsins tjaldi,
en hvort birtir aftur, þaö
er á drottins valdi.
ÞVHNllí.