Freyja - 01.07.1905, Blaðsíða 2
292.
FREYJA
VII. 12.
er farvegur mannlífsins stráöur.
sem fyllti þó hóp, þann, er förina skóp,
—vér fórum þar rétt eins og áöur—.
En dyggö þá, er ástríður sigrar og synd
og sorgina’ und broshjúpi dylur
er fágætt að sjá—hún er sigur laun há
þess, sanngildi lífsins er skilur.
Sœbúínn.
(SŒNSKUR ALþÝÐUSÖNGUR.)
Sæbúin.n kveöur of báru blá,
blíður er tónleikur sá;
f hringdanza lyfta sér hafbörn stná
og hranntröllin, stormetíd og frá.
Þá hafbúans sjónir að himni ber,
húmdjúpi felst hann nœr,—
því flokki stjarna hann fylgja sér
Freyju, sem mót ’onum hlœr.
Styrkárr Vésteinn.
Sólsetur.
Nú hitnins eldar brenna á háum fjallatindurn
snœhríðarskýin málast af gulli fegri tnyndum,
sem logasjór er hafið að hafsins yztu röndum,
sjá, himin, jörð og djúpið að tengjast logaböndum.
E. S. (I. ^ /