Fram - 19.01.1918, Síða 3

Nr. 3
FRAM
11
AÐALFUNDUR
Prentsmiðjufélags Siglufjarðar
verður að forfal/alausu haldinn sunnudaginn 10. febr.
n. k., kl. 6 e. m. Fundarstaður verður ákveðinn síðar.
Dagskrá:
1. Lagður fram endurskoðaður reikningur fél.
2. Tekin ákvörðun um framtíð og fjárhag fé-
lagsins að öðru leyti.
3. Endurskoðuð lög félagsins.
4. Kosin stjórn og endúrskoðendur.
5. Önnur mál er fram kunna að koma.
Aðgang að fundinum hafa al/ir hluthafar félags-
ins, en atkvæðisrétt þeir einir, er staðið hafa á hlut-
hafaskrá minst 10 daga á undan fundinum.
Stjórnin.
49. Lög utn gjöld W holræsa
. og gangstétta á Akureyri.
1. gr. Rar sem bæjarstjórnin hefir
lagt holræsi ígöíu á kostnað bæj-
arsjóðs, er hverjum húseiganda skylt
að gera á sinn kostnað ræsi, er flyji
alt skólp frá húsi hans út í götu-
ræsið. Skul þau ræsi ekki vera
lakari að geð en göturæsin og gerð
undir umsjón veganefndar eða þess
manns, er hún felur umsjónina, sam-
kvæmt reglugerð, er bæjarstjórnin
setur um tilhögun skólpræsa innah
húss og utan. Skal í þeirri reglu-
gerð ákveða, að regnvatn skuli leitt
í göturæsin. Vanræki nokkur að gera
þetta innan hæfilegs frests, sem
bæjarstjórnin setur, má hún láta
vinna verkið á kostnað húseiganda.
— Fyrir öllum kröfum, sem bæjar-
stjórnin með þessu öðlast á hend-
ur hús- og ióðareigendum, hefir
bæjarstjórnin lögveð i húsinu eða
Ióðinni, og gengur sá veðréttur fyr-
ir öllum veðskuldum eftir samningi.
2. gr. Kostnaður við holræsagerð
í götum bæjarins, svo og kostnað-
ur við steinlímdar, hellulagðar og
aðrar jafnvandaðar gangstétíir, greið-
ist úr bæjarsjóði. En heimilt er bæj-
arstjórninni að leggja holræsa- og
gangstéttaskatt á hús og lóðir i
bænum, samkv. reglugerð, er hún
setur og stjórnarráðið samþykkir.
Skalgjaldið miðað við skattvirðingar-
verð húseigna og lengd lóða með
fram götu, þar sem holræsi eða
gangstéttir verða lagðar.
3. gr. Lögtaksréttur fylgir öllum
kröfum og gjöldum samkvæmt lög-
um þessum.
50. Lög um áveitu á Flóann.
Þessi lög eru of löng til þess að
hægt sé að byrta þau hér í blaðinu
þó þau séu fyllilega þess verð,
51. Lög um einkasöluheimild
landsstj órnarinnará s tein oiíu.
1. gr. Landsstjórninni veitist heim-
ild til að kaupa svo mikla steinolíu
er henni þurfa þykit til þess að
birgja landið, og selja hana kaup-
mönnum, kaupfélögum, sveitarfél.
og öðrum, samkv. reglugerð fyrir
steinolíuverslunina, er landsstjórnin
setur. — í þessu skyni veitist stjórn-
inni og heimild til að taka það lán,
sem á þarf að halda til innkaupa á
olíu, til áhalda og reksturs.
2. gr. Þegar landsstjórnin hefir
tekið að sér aðflutning á steinolíu
samkv. 1. gr., er engum öðrum
Ieyfilegt að flytja hingað til lands
steinolíu en landsstjórninni, ngma
með sérstöku leyfi hennar.
3. gr. Á hvert steinolíufat(150kg.),
sem stjórnin selur hér á landi, skal
leggja 4 kr. gjald, er renni að hálfu
í landssjóð, en að hálfu í veltufjár-
og varasjóð steinolíuverslunarinnar.
— Að öðru leyti skal selja olíuna
fyrir það verð, er liðlega svarar inn-
kaupsverði og öllum kostnaði. —
Þegar versluninni hefir safnast svo
mikið veltufé, að nægi til að reka
verslunina skuldlaust, {ellur gjald
það, er ræðir um í byrjun þessarar
gr. að öllu leyti í landssjóð. Hyers
árs arður, sem til kann að falla um-
fram þessar 4 kr., leggist í veltufjár-
og varasjóð, enda ber hann og það
tap, semverslunin kannað verðafyrir.
4. gr. Landsstjórnin má þá fyrst
nota þessa heimild, er hún hefir
fengið banka- eða handveðstrygg-
ingu, er hún álítur fullnægjandi fyrir
því, að áreiðanleg verslunarhús selji
landinu nægar birgðir af steinolíu
fyrir eigi hærra verð en alment stór-
kaupamarkaðsverð er á hverjum tíma
á þeim stað, sem olían er keyft, og
segi slíkum samningi eigi upp með
minna en eins árs fyrirvara.
5. gr. Landsstjórnin skipar vel
hæfan mann, er hafi forstöðu stein-
olíuverslunarinnar og alla reiknings-
færsluna á hendi. Hún velur og 2
verslunarfróða endurskoðendur til
að rannsaka alla reikninga og bæk-
ur verslunarinnar, og skal sú end-
urskoðun fara fram árlega eftir hend-
inni, og eigi sjaldnar en eftir hverja
3 mán. Landsstjórnin ákveður laun
forstöðumannsinsogendurskoðenda.
6. gr. í reglugerð þeirri, er getur
nm í 1. gr., kveður landsstjórnin á
44
gengu í það fyrir mér að aka til Urionvegar, eg gerði það
til þess að halda hestinuni heitum,« svaraði ökumaðurinn.
j'Pér voruð þá ekki allan tímann kyrrir á sama stað?«
»Nei, því hefði eg átt að gera það? Kvenmaðurinn
sagði að líða myndu um það tíu mínútur þangað til hún
kæmi. Við erum allir menn herra umsjónarrnaður, egveðr-
ið var eitthvert það argvítugasta sem eg hefi komið út í
þau fiintán ár sem eg hef verið vagnstjóri. Nú, nú, mágur
minn er veitingamaður þarna á Urionvegi, og svo skaust
eg þangað og fékk mér eitt glas af heitu púnsi. En eg enti
það sem eg lofaði, tíu mínútum seinna var eg kominn á
strætishornið ti! þess að aka kvenmanninum aftur til Padd-
ington.» ,
»Fanst yður það þá ekki undarlegt að hún kom ekk?«
sagði Mr. Pemberton.
Ökumaðurinn starði á Mr. Pemberton, auðsjáanlega án
þess að skilja hvað hann meinti, loks sagði hann:
»Yður skjátlast, herra umsjónarmaður, því rétt um leið
og eg kom á götuhornið, kom hún eínnig, og stökk inn í
vagninn.«
Pessi orð höfðu sömu áhrif á þá er við voru staddir
og rafmagnsstraumur. Stewenson misti blýantinn, Dickson
gamli hentist upp af stólnum, og Mr. Pemberton stóð eins
og steingjörvingur.
Kvenmaðurinn höíuðlausi seni hann hafði fundið í
»Skollabýli,« hafði aftur snúið til vagnsins er beið hennar!
Hvernig gat það verið? Var það blekking eða laug
ökumaðurinn?
»Hún kom til baka,« tautaði hann við sjálfan sig og
41
inn, tók úr honum aflanga bók og blaðaði í henni um
stund.
»Síðasta lestin frá Paddington til Charing Qross kl. 11,20
það er rétt,« sagði hann við sjálfan sig, og stakk bókinn
aftur í skápinn.
»Hvaðan kom kvenmaðurinn? Kom hann frá járnbrauta-
stöðinni?« spurði hann svo.
Ökumaðurinn klóraði sér bak við eyrað.
»Pað get eg hreint ekki sagt yður herra minn,« svaraði
hann. »En eg álít, að hún hafi ekki komið frá Padding-
ton, hún var ekki í ferðafötum og hafði ekkert dót með
'sér.«
»Viljið þér lýsa henni nákvæmlega fyrir mér,« mælti
Mr. Pemberton.
Ökumaðurinn setti á sig totu, lagði aftur annað augað
og gaut hinu upp í Ioftið.
»Stewenson, viljið þér hraðrita það sem maðurinn seg-
ir,« hélt Mr. Pemberton áfram, meðan ökumaðurinn var að
hugsa sig um.
Stewenson settist við skrifborðið, með pappír og blýant
fyrir framan sig.
Ökumaðurinn hristi höfuðið.
»Mér er ómögulegt að lýsa kvenmanninum nákvæmlega,
herra umsjónarmaður, en eg held hún hafi haft stórt sjal á herð-
unum, og hettu á höfðinu. Hún var fremur lágvaxin, og held-
ur ekki gild, og hvað klæðnað hennar snertir mátti ráða af
honum að hún væri als ekki efnuð.«
»Frásögn yðar er í fullu samræmi við sannleikann,«
mætli Mr. Pemberton.
Ökumaðurinn brosti íbyggilega.