Fram - 19.01.1918, Blaðsíða 4

12
FRAM
Nr. 3
um, hvernig fara skuli um steinol-
íubirgðir þær, sem félög eða ein-
stakir menn kunna að eiga óseldar,
þegar lög þessi koma til framkv.,
hvort leyft skuli að selja þær, eða
hvort þær skuli teknar eignarnámi
til handa landssjóði.
7. gr. Brot gegn 2. gr. varða sekt-
um alt að 100 þús. kr., og skal
ólöglega innflutt steinolía upptæk
og andvirðið renna í Iandssjóð.
Með brot gegn lögum þessum skal
farið sem með aimenn lögreglumál.
8. gr. Um Ieið og verslun lands-
ins byrjar, fellur niður vörutollur sá
á steinolíu, sem ákveðinn er í lög-
um 20. okt. 1912, — Með lögum
þessum er úr gildi numin lög nr.
32, 20. okt. 1912, um einkasölu-
heimild landsstjórnarinnará steinolíu.
52. Lög um laun hreppstjóra
og aukatekjur m. m.
FÖst árslaun hreppstjóra eru sam-
kvæmd lögum þessum 80 kr. í
hreppi, þar sem íbúar ekki eru yfir
300. F*ar sem fleiri eru, skal greiða
hreppstjóra að auki 5 kr. fyrir hverja
fulla 5 tugi íbúa. — Haldi hrepp-
stjóri uppboð, falla uppboðslaunin
til hans óskift, séu þau ekki yfir
20 kr. en það sem framyfir er, renn-
ur í landssjóð. — Fyrir uppskriftir
og matsgerðir, greiðist 2 til ó. kr.
— Sérstök borgun ber hreppstjóra,
ef ferðast þarf í embættiserindum.
53. Lög um breyting á sveit-
arstjórnarlögum nr. 43, 10.
nóv. 1905.
48. gr. iaganna orðist svo: Odd-
viti skal hafa að launum um árið
3 kr. fyrir hvern fullan tug hrepps-
búa, þó ekki minna en 60 kr. Þókn-
un þessi greiðist úr sveitarsjóði.
76. gr. laganna orðist svo: Hver
sýslunefndarmaður fær í fæðispen-
inga og ferðakostnað úr sýslusjóði
6 kr. hvern dag, frá því er hann
fer að heiman á sýslufund til þess
er hann kemur heim aftur.
Laun oddvita um fardagaárið 1917
til 18 skulu reiknuð að öllu leyti
samkv. þessum lögum.
54. Lög um breyting á lög-
um frá 22. nóv. 1907, um vegi.
í stað flutningabrautarinnar frá
Blönduósi vestur fyrir Víðidalsá hjá
Steinsvaði, sem ákveðin er í vega-
lögum frá 1907, skal gera þessar
tvær flutningabrautir:
a. Frá Blönduósi að Vatnsd.hólum
b. Frá Hvammstanga á þjóðveg-
inn í nánd við Stóra-Os.
55. Fjáraukalög fyrir árin
1916 og 1917.
Sjóliðið breska hefir nýlega verið
aukið um 50 þús. manns.
Gamla og nýja
LIFUR
kaupir hæsta verði.
O. Tynæs.
FRÁ LANDSÍMANUM.
Nokkrir nemendur (3—5) verða teknir til kenslu í símritun og loft-
skeytafræði við símritaraskóiann í Reykjavík. Eiginhandar umsóknir, stíl-
aðar til Landsímastjóra, sendist stöðvarstjóranum á Siglufirði innan 24
þ. m. Umsókninni fylgi:
1 1. vottorð um að umsækjandi hafi óflekkað mannorð.
2. vottorð um að umsækjandi hafi lokið gagnfræðaprófi, eða hafi not-
ið þeirra mentunar er talin verður að jafngilda nefndu prófi, og
að umsækjandi sé á hæfilegum aldri (helst 17—21 ára.)
3. læknisvottorð (eyðublað undir læknisvottorð fæst hjá Lardsíma-
stjöra.)
Kenslan er ókeypis. Gert er ráð fyrir að nemendur skólans fái að
loknu prófi, starfa við Landssímann þegar stöður losna.
Námskeið í loftskeytafræði verður haldið í sambandi við símritunar-
skólann í Reykjavík og hefst 1. febrúar.
Á þetta námskeið verða þeir teknir, sem ætla sér að stunda loft-
skeytastöðvar á skipum, Eiginhandar umsóknir, stílaðar til Landsímastjóra
sendist stöðvarstjóranum á Siglufirði innan 24. þ. m. Umsækjandi verð-
ur að vera fullra, 17 ára, og hafa góða tungumála kunnáttu. Nemend-
ur greiði 20 krónur á mánuði í skólagjald, sem greiðist fyrirfram fyrir
hvern mánuð. Skipstjórar eða aðrir yfirmenn skipa verða fyrst nm sinn
látnir sitja fyrir.
O. Forberg.
42 43
»Getur verið,« svaraði hann, »en eg held nú samt að
hún hafi verið hefðar kvenmaður.«
»Á hverju byggið þér það?« spurði Mr. Pemberton.
Ökumaðurinn klóraði sér í hnakkanum.
»Sjáið þér til herra umsjónarmaður, þegar hún kallaði
til mín bjóst eg ekki við miklum vikapeningum, — við
sjáum þesskonar á fólki það gerir vaninn, — en mér skjátl-
aðist hrapallega. Um leið og hún sagði mér að eg ætti að
aka henni á hornið á Brecknochvegi og Carletonstræti stakk
hún sterlingspundi í lófa mér, og þessvegna hugsaði eg sem
svo, að hún væri ekki eins blásnauð og búningur hennar
benti ti!.«
»Hvernig var andlit hennar?« spurði Mr. Pemberton.
Ökumaðurinn hristi höfuðið.
»Það sá eg ekki herra umsjónarmaður. Hún hafði þykka
svarta slæðu fyrir andlitinu og húfu á höfðinu, sem náði
langt ofan á enni.«
Mr. Pemberton gretti sig ergilegur. Pað leit ekki út fyr-
ir að ökumaðurinn gæti sagt honum annað en það sem
hann vissi áður.«
»Ef eg ætti að segja mitt álit,« hélt ökumaðurinn áfram,
»þá hugsa eg að kvenmaðurinn hafi mælt sér þarna mót
með einhverjum.«
»Af hverju dragið þér það?« spurði Mr. Pembertoh. “
»Eg veit ekkert með vissu, en þegar hún talaði til mín
fyrst og eins þegar hún fór úr vagninum, var hún svo glað-
Ieg og létt í spori, alveg eins og ung stúlka, sem ætlar íil
fundar við ástvin sinn.«
»Hvað skeði svo þegar þér komuð á strætishornið,«
spurði Mr. Pemberton.
Ökumaðurinn hristi höfuðið.
»Skeði!« tók hann upp eftir Mr. Pemberton.
»Það skeði ekki neitt. Eins og eg sagði áðan stökk
kvenmaðurinn Iéttilega og með mesta flýti út úr vagninum
þegar eg stöðvaði hann, og lofaði mér öðru sterlingspundi,
ef eg viidi bíða þar til hún kæmi til baka, svo eg gæti flutt
hana aftur til Paddington.«
Og hversvegna biðuð þér ekki eftir henni?« sagði Mr.
Pemberton skarpt.
»Hvað meinar herra umsjónarmaðurinn?« spurði öku-
maðurinn undrandi.
»Hver þremillinn!« sagði Mr. Pemberton reiður og
stappaði fætinum í gólfið. »Skiljið þér ekki mælt mál? Hvers-
vegna slóguð þér í klárinn þegar kvenmaðurinn var horfinn
út í myrkið í Carletonstræti ? Hversvegna? Var það veðrið
sem kom yður til að stökkva frá hinum lofuðu vikalaunum?
Það sýnist þó sannarlega vera dágóð borgun að fá tvö pund
sterling fyrir að aka frá Paddington til Carletonstrætis og
til baka aftur.«
»Fyrirgefið að eg segi það herra umsjónamaðtir,« svar-
aði ökumaðurinn, »en ef eg ekki misskil yður, þá álítið þér
að eg hafi farið mína leið þegar kvenmaðurinn var kominn
útúr vagninum, en eg skal sverja að eg beið eftir henni.«
»Það er ómögulegt,« sagði Mr. Pemberton bystur.
»Lautenant Stewenson, sem þarna situr stjórnaði iög-
regluflokknum, er umferð hafði á 'þessum slóðum í nótt, og
það einmitt á þeim tíma, sem þér hafið átt að vera þar, en
hann sá engan vagn.«
»Það hlýtur að hafa verið á þeim augnablikum sem