Alþýðublaðið - 05.02.1927, Blaðsíða 4

4
ALUÝÐUBLAÐIÐ
50 aura.
Elephant-cígarettur.
LfOSSengar og kaldar.
Fást alls sfaHar*
fi helldsllln iifá
Ttrbaksverzlnn tslands h.f
M er engln
»útsala« hjá okkur, en allir vita, að
fötin fara bezt, eru ódýrari en á
«Útsölum». Þess vegna verður
hyggilegast að verzla i Fatabúð-
inni. Sími 269.
og í Vestmannaeyjum, lítil snjó-
koma á Seyðisfirði, en þurt ann-
ars staðar. Djúp loftvægislægð
jfyrir suðvestan land á norðurleið.
tJtlit: Suðlæg átt, allhvöss. Hvass-
fast á Suðvestuflandi í dag á.suð-
laustan, en gengur í nótt í suð-
vestrið. Regn í dag á Suður- og
Austur-landi. Píðviðri á Vestur-
og Norður-landi.
Snaælki
Von var, að hann spyrðii
Drukkinn maður kemur inn í
búð, gengur til búðarþjónsins og
segir við hann:
„Sáuð þér, þegar ég kom inn?“
„Já!“
„Hafið þér nokkurn tíma séð
mig áður?“
„Nei!“
„Nú; hvernig gátuð þér þá vit-
að, að það væri ég?“

SBrJtójessr er
Mj allar4 ‘-dropinn.
kom með margar tegundir af f. ta-
efnum, enn fremur pelbcmcl 3að,
hvítt, blátt, grænt, brúnt og rautt,
nærfataband blágrátt 2að.
Verðið iágt. Varan gðð.
CfefJiBii,
Bankastræti 7.
(ísiands stærsta og fullkomnasta
klæðagerö.)
Pilsnes*.
Bezt. - Ódýrast.
Innlent.

Eyjablaðið,
málgagn alþýðu í Vestmanneyjum
fæst við Grundarstíg 17. Útsölu-
maður Meyvant Ó. Hallgrímsson.
Sími 1384.
Danzskóli Sig. Guðmundssonar.
Danzæfing í kvöld kl. 9 á Hótel
Heklu.
Stúlka óskast í vist. Uppl. á af-
greiðslu Alþbl. Sími 988.
Mjólk fæst ailan daginn í AI-
þýðubrauðgerðinni.
ÞMSimd kg.
firzkur
Steínbíts-rikllipr
selst ódýrt í stærri
og smærri kaupum.
TheodðrN.Siprgeirsson,
Nönnugötu 5.
Símí 951. Sími 951.
Verzlid vid Vikar! Þad verdur
notadrýgst.
Alpýduflokksfólk! Athugið, að
auglýsingar eru fréttir! Auglýsið
því í Álþýðublaðinu.
Ef Sjóklæðagerðin ber í tvo
sloppa fyrir yður, þá græðið þér
einn slopp og eruð aldrei blautur
við vinnuna.
Veggmyndir, failegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. Innrömmun á
sama stað.
Rjómi fæst í Alþýðubrauðgerð-
Inni.
Ritstjórl og ábyrgðarmaður
Hallbjðrn Halldórsson.
Alþýðuprentsmiðjan.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
Ég held, að mér hefði staðið enn mairi
ógn af þéssu heldur en mér gerbi, ef ég
heföi vitað, hvaða söngur þetta var, ef ég
hefði vitað, að þessi ofstækismannahópur var
að syngja hinn hræðiiega Alþjóðasöng verka-
man:na á þrepum borgarfangeisisins. Mér
þykir líkiegt, að það hafi bjargað þeim, áð
fangelsisverðirnir. höfðu ekki meiri hugmynd
um þetta helþur en ég.
Þe,ir voru búnir að syngja tvö erindi, þegar
járnbentu dyrnar voru opnaðar og iögreglu-
þjónn kom út. Hann ávarpaði Smið, sem ekkj
söng með: „Segið þér þessum þöngulhaus-
um yðar að halda sér saman.“
Smiður svaraði: „Ég segi. yður, að ef menn
jþessir þegðu, þá inyndu steinarnir í fangelsi
yöar taka til aö hrópa,“ og hann snéri sér
við og horfði eftir strætum borgarinnar, og
ég sá, að hann var alt í teinu farinn að gráta.
„Ó, Skrílsland! ó, SkríisJand! ef þú hefðir
þekt, þó ekki væri fyrr en nú, veg réttlæiis-
ins! En vegurinn er hulinn augum þínum, og
þú vilt ekki sjá hann, en nú er stundin kom-
in; skelfingar stéttaófriðarins kofna yfir þig;
ógnir og eyðing standa fyrir dyrum; kastalar
hroka þíns munn falla; þín eigin börn munu
brjóta þá niður; þau munu eigi láta stein yfir
steini standa vegna þess, að þú þektir ekki
stund réttlætisins, þegar hún kom.“
Fangelsisdyrnar voru opnaðar aftur, og
þrír eða fjórir lögregluþjónar í viðbót komu
út með kýifur í höndum. „Áfram með ykkur
sirax!“ sögðu þeir hranalega og ýttu í bakið
á spámanninum og lærisveinum hans; þeir
hrundu þeim niður þrepin og nokkrar hús-
lengdir eftir strætinu, — þangað til þeir
voru vissir um, að þeir, er í fangelsi voru,
jnyndu eigi lengur verða fyrir ónæði af
óþægilegum hávaða. En þeir tóku þá enn
. ekki höndum, og mig furðaði á því og
hugsaði um, hversu lengi þetta gæti gengið.
Ég hafði óþægi’egt hugboð um, að því ieng-
ur seiii aðaltíðindunum yrði frestað, þess
aivarlegri 'yrðu þau.
Töluverður hópur manna elti okkur í þeirri
von, að eiíthvað markvert myndi gerast. En
alt í einu sá kona okkur, liljóþ eins og
örskot inn í hús og Jeiddi út með sér blindan
mann og hét á Smið að gefa honiim sjónina
aftur, en þegar hann nam staðar til að
gera það, þá voru komnir tveir fréttaritarar
og maður með Jjósmyndavél, og æsingin fór
vaxandi, og mannþyrpingin stækkaði, svo að
við urðum að leggja af stað aftur og komum
að Aðalstræti, sem í vorri borg er eingöngu
notað fyrir ódýr kvikmyndahús, veðmangara,
búðir, er selja gömul föt, og verkamanna-
knæpur. Við sáum mannfjölda mikinn fá-
einar húslengdir í burtu; hugboðið læstist
um mig; — ég misti hugrekkið með öllu.
Enn annar skríishópur!
XLVII.
Við heyrðum mikil kölh og sáum fólkið
síreyma að úr öllum áttum. Þyrpingin seig
undan, og nokkrir hlupu á brott. „Hvað er
um að vera?“ spurði ég nxann, er hjá mér
stóð, og mér var svarað: „Þeir eru að sópa
þeim rauðu burt!“ Abell, sem kunnugur var
á þessúm slóðum, hrópaði nærri því í ör-
væntingu: „Það er bókabúð Ermans!"
„Hverjir eru að þessu?“ spurói ég annan
mann. „Það er Stórskotaliðsdeildin! Þeir eru
að hreinsa bæinn, áður en þingið kemur
saman!“ Og Abell tók hendinni um ennið
og sagði sorgbitinn: „Það er vegna þess,
að þeir selja ,Liberator‘. Ermann sagði mér
í síðustu viku, að hann hefði verið varaður
við að halda áfram að selja það.“
Ég veit ekkert um það, hvort Smiður hefir
nokkru sinni heyrt getið um þetta róttæka
mánaðarrit. En hann vissi, að hér var skríis-
hópur og menn í vanda, og hann hristi af