Plógur - 02.01.1900, Blaðsíða 2

2
gefi sig fram.sem ekki hafa fengið
hann skilvíslega. Vér höfum kom-
ist að því, að Plógur hefir glat-
ast einhversstaðar a leiðinni til
nokkra kaupenda á liðna árinu.
Kaupéndurnir fá það baett, sem
þannig misferst.
Plógur heldur sömu stefnu og
áður, flytur stutlar bendingar um
jarðrœkt, húsdýrarœkt, landbún-
arafurdir, hagsýni og sparnað í
búi, bústjórn og um mat ogdrykk.
Enn fremur: spurningar og sv'ór,
froðleiksmola og kvœði.
Kafli úr bréfi til Piögs.
(Frá mikilsvirtnm presti).
--------„Svo vil eg lýsa fví, að eg
er einn af þeirn, efalaust mörgu, sem
kunna Plógi góðar þakkir fyrir marg-
ar nytsamar og góðar bendingar, en
einkanlega þó fyrir urnmæli hans um
kaffið og kaffinautnina, sem bráðum
er orðin að landplágu, ef hún ekki
þegar er orðin það. Et það er satt, að
kaffið hafi líkar verkanir og áfengið,
og ef það er satt, að áfengið hafi
skaðlegar verkanir á taugakerfið og
líkamlegaogandlegaheilbrigði manna,
og um það efast nú orðið mjög fáir,
þá er það voðaleg tilhugsun, hversu
kaffinautnin er hér mikil og fer nú
vaxandi. Sjálfsagt er það, að kafifið
hefir daufar og seinni verkanir en á-
fengi, og að marga kaffibolla þarf af
kaffi á móti einu litlu staupi af áfengi.
Þegar nú þess er gætt, að kaffi er allvíð-
ast drukkið þrisv. og fjórum sinnum
á dag, þá gefur ao skilja, að kaffinautn-
in hefur litlu betri áhrif á taugakerfið
en all rífleg áfengisnautn hefir. Eg
hefi séð menn drekka svo mikið og
sterkt kafifi, að þeir urðu sem ölvaðir,
og ótal menn hefi eg séð verða hressa
og hreifa af kaffidrykkju líkast því,
sem þeir hefði fengið sér í staupinu,
en þegar frá leið, fór að draga af
þeinr, þeir urðu enn slappari en áð-
ur, og þurftu því aptur að fá sér góð-
an og vænan kaffibolla.
Sumt gamalt tólk, sem vanið hefir
sig á kaffinautn, er engu síður sólg-
ið í kaffi en drykkjumaður í vín, og
hafi það ekki kaffi, verður það óánægt
og ónýtt til allra starfa, á meðan það
er að venja sig af því, náhvæmlega
eins og ásér stað með drykkjumenn.
Eg hefi reynt það sjálfur, og reyni
daglega, að kaffinautnin hefir líkar
verkanir á mig og áfengi og er ná-
skylt því.
Blessað kaffið! en hvað það er inn-
dælt og gott á bragðið, einkum þeg-
ar það er dálítið sterkt. En hvað það
hitar, þegar manni er kalt, hressir
þegar maðurer þreyttur og örmagna,
vekur, þegar maður er daufur og
syfjaður, gleður og styrkir, þegar
maður er sorgbitinn — já blessað
kaffiðl En eg veit ekki hvernig það
er, því eftir litla stund verður mér
enn meira kalt, verð enn meira
þreyttur, enn meira syfjaður og enn
meira sorgbitinn. Og verð eg því
að fá mer aftur litla „lögg“ á ný. —
Mér batnar þá. — Ó, blessað kaffið!
Eg held eg dæi ef eg ekki hefði
kaffið, — blessað kaffið".