Plógur - 02.01.1900, Blaðsíða 5
5
Hjörleifshöfða) um veturinn, en utn
vorið sáði hann korni. Hann lét
Jiræla ganga fyrir Plóg (arðinum),
sem hann plægðij land sitt með.
•Gullþórissaga: »Gullþórir eignaðist
Flatey og hafði þar sæði. — Þór-
ir ól reiðhest sinn á korni.« I Land-
námu(kap. 20): „Þeir Kjallakur deildu
um land, er var milli Klofnings og
Lábeinsár og börðust á ökrunnmfyr-
ir utan Klofning. .Þar vildu hvoru-
tveggji sá.“ I Vígaglúmssögu (kap.
7): »En þau gæði fylgðu Þverárlandi,
að þar var akur, er kallaður var
Vitasgjafi, því hann varð aldrei U-
frærr". Njála (kap. 9): „Þorvaldur Ö-
svífsson fór út í Bjarneyjar að sækja
þangað korn og skreið." I sömu bók
<kap. 77): Gunnar á Hlíðarenda fór
einnsaman af bæ sínum með korn-
knippi í annari hendi, en í hinni öxi
og sáði korni í akur sinn“. Þetta
var sama sumar, sem Oddkell í Kirkju-
bæ reið á hann ofan. Hefur það að
líkindum verið niður í Akratungum.
(Kap. 76): »Fögur er núhlíðin, svoað
mér hefur hún aldrei jafnfögur sýnst.
Bleikir akrar, slegin tún.« . Hefir ak-
uryrkja í Fljótshllð efalaust verið mik-
il t þá daga. í Egilssögu (kap 29):
er þess getið, að Skallagrfmur hafi
haft sæði á bæ nokkrum vestur á Mýr-
um, sem hann kallaði að Ökrum.
Þetta se/n hé/ er sagt, er frá 9. og
10. öld.
Saga Bj. Hítdælakappa (kap. 12):
„Ey liggur ! Hftará gagnauðug af egg-
veri. Þar er sláttur í og sæði." Á öðr-
nm stað 1 sömu sögu: »Nú munu
bonur fara að hreifakorn«. I Sturl-
ungu (kap, 13)): »Á Reykjanesi voru svo
eóðir landkostir, að þar voru aldrei
ófrjófir akrar,« þar var jafnan nýtt
mjöl haft til eins og annars ágætis.—
fiad var snemma d 13. 'old. Seinna
segir, að Guðm, biskup helgi hafi gist
að bæ nokkrum á Austurlandi og hafi
hann gengið með helga dóma og
stökt vígðu vatni yfir tún, engjar og
akra (árið 1201). Arið 1216 keypti
Magnús Skálholtsbiskup land á Gufu-
nesi handa Atla og lagði þá mjöl-
skuld á landið. Landskuldin átti að
gjaldast f mjöli. Frh.
Atli (bls. 87-88).
Atli: Eg verð fyrir aðhlátri, þegar
eg er svo opt að sýsla með mykju
moldbleytu og aðra óhreinlega hluti,
sem aðrir mínir líkar.skipta sér ekkert
af, og vilja ei snerta með fingri sínum.
Bóndi: Þegar þeir hafa hlegið út
um sinn, þá hætta þeir, því enginn
maður getur án afláts hlegið; og þeg-
ar guð blessar erfiði þitt, en hinir ó-
nytjungar svelta heilu hungri, þá þarftu
ekki að tvlla að hláturinn fari afþeim,
þú kant segja þeim, að aldrei muni
þeir verða haldnir jafn göfugir, miklu
síður göfugri en aðrir menn, sem þessa
iðn brúka, og lifa við auð og sælu.
Að margir stórhöfðingjar og lærðir
menn hafa greinilega skrifað um alt
hvað jarðyrkjunni viðkemur, og líka
starfað þar að með eigin höndum.
Svo skrifar Xenophon um Cyrum
persákong að hann hafi sagt: »eg sver
við þessa kórónu, sem eg ber, að þeg-
ar eg er ósjúkur, fæ eg mér aldrei
mat, fyr en eg hefi unnið mér til svita,
annaðhvort með hermannakúnstum,