Plógur - 20.03.1900, Blaðsíða 4
20
aí því leiðir aptur það, að erfitt
er að fá fólk til þess að vera í
fjósinu, eða hirða kýr Um þetta
er almenn kvörtun, og oft á rök-
um bygð. Það, sem einkum
fælir fólk frá því að vilja vera í
fjósinu, er þetta, að það þykir ó-
þrifalegt og máské um of reglu-
bundið. Þess utan eru sumir hrædd-
ir við fjósalyktina og halda, að
að hún festist við sig. Jafnvel
þessi einföldu og saklausu nöfn,
„fjósamaður" og „fjósakona" hafa
verið, og eru máské enn höfð
halfgert í fyrirlitningu, og er það
eitt með öðru, er gerir fólk myrk-
fælið við að vera í fjósinu.
Fjósaverkin lenda því tíðast á
unglingum og eldra fólki, pipar-
sveinum og piparjómfrúm, eða með
öðrum orðum á þeim, er ekki þykja
gjaldgengir ti! annarar vinnu. En
hvernig geta menn svo ætlast tii,
að þessi verk séu vel af hendi
leyst, þegar þau eru fengin fólki,
sem skortir þrek eða líkamsburði
til að ynna þau af hendi, svo vel
sé, Það getur auðvitað gengið og
farið vel, ef viðkomandi fá góða
hjálp með alt það erfiða, svo sem
vatnssókn o. s. fív. En nú er þvf
svo varið, að fjósaverkið eru miklu
erfiðsri, vandasamari og um leið
óþrifalegri, en þau þyrftu að vera,
ef fyrirkomulagið væri dálítið öðru-
vísi á fjósunum. Fjósin eru tíð-
ast mjög léleg, þröng, dimm, lág
og loftlítil, eða með öðrum orðum,
eins og þau eiga ekki að vera.
Það er enginn gangur eftir þeim,
hvorki eftir miðjunni eða til hlið-
anna, því sjálfan flórinn kalla ég
ekki gang eða gangstétt. Bás-
arnir stuttir, enginn stallur til að
gefa í heyið, og alt eftir þessu.
Verst af öllu er þó þegar þau
leka eins og hrip, því það gerir
ómögulegt að viðhalda þrifnaði og
góðu lofti, Og eyðileggur heyið
og háir kúnum. Það er því í raun-
inni lítil furða, þó fólk sé hálf tregt
til að vera í fjósi, og vilji koma
sér hjá því. Það er eigi ávalt af
því, að það þykist of gott til þess.
(Frh.).
Samtal.
Frh. Pétur'. Eg get ekki séð
neina tilfinnanlega vöntun á vinnufólki
hjá bsendum og nóg fæst af kaupa-
fólki til sumarvinnunnar. Eg pekki
mörg heimili, sem fyrir io—20 árum
voru á 3—4 vinnumenn, en sem nú
eru einugis 1 eða 2 og eru búin þó
jafnstór, ef ekki stærri, en þau áður
voru. Vinnufólkseklan hefi kent bænd-
um að komast af með færri ársvistar-
hjú, en þeir áður gjörðu.
Páll'. Ekki er annað sýnna, en að
mikill skortur sé á gagnlegu vinnu-
fólki allvíðast. Gétur verið að það
sé satt, að áður hafi margur bóndi
haft fleiri ársvistarhjú en þörf var á.
En það mun naumast hafa kveðið
mikið að því. Hið afar háa vinnu-
hjúa kaup, sém nú er alment orðið,
stafar mest megnis af vinnufólks fæð.
Fólkið er nú líka oriö heimtufrekara,
óstjórnlegra og afkastaminna, en áð-
ur. Fólki þykir skömm að vinnahin
grófari bústörf, og verða því oft hús