Plógur - 08.08.1900, Blaðsíða 3

43
með samheldni, og góðri samvinnu
við stjórnina.
Nú er svo mikill stjórnarskrár-
hiti í mönnum, að engar 1 íkur eru
til þess, að það mál fái enda. En
einmitt nú, liggur þjóðinni lífið á
því, að þingið verji vel tímanum
til rækilegrar umhugsunar um at-
vinnumálin, sérstaklega landbúnað-
inn og þau mál er beinlínis snerta
hann. Eg segi því, að fyrst um
sinn færi bezt á að fá stjórnar-
þreýshvíld. — Það er sú bezta
stjórnarbót sem landið getur fengið
eins og nú stendur.
Það væri ekki hyggileg búskap-
araðferð ef bóndi, sem sér að
hann er í hættu staddur með bú
sitt, legði sig í endalaust þref við
landsdrottinn sinn til þess að fá
slakað til með ábúðarskilmála,
eyddi til þess bezta tíma ársins
ár eftir ár, enda þótt hann sæi,
að það væri mikil búhlunnindi að
fá betri skilmála, þegar það leiddi
til þess, að hann sjálfur hætti að
hugsa um búið ogkæmistsvo ekki
til að skipa fyrir verkum og jörð-
in og búið gengi svo af sér. Það
væri hyggilegra fyrir hann að bíða
í nokkur ár, þangað til hann hefði
rétt við búið og sjá þá, hvort ekki
betur tækist með samninga.
Líkt þessu er varið með lands-
búið. Alþing vort má skoða sem
húsbóndann á landsbúsheimilinu;
aðrir meðlimir þjóðarinnar eru
hjúin. Nú er landsbúið í mestu
niðurm'ðslu og basli. Húsbóndinn
kemst ekki til þess, að hugsa ræki-
lega um hag búsins og leggja á
ráðin fyrir hjúin svo jörðin kom-
ist í rækt og búið í góð efni. Hús-
bóndinn er aldrei samþykkur sjálf-
um sér, á í sífeldum deilum við
þann, sem að nokkru leyti á búið
og stendur svo vel að vígi að
hann hefir töglin og hagldirnar
yfir landsbúinu og skilur ekki að
þörf sé á að slaka til um einn
þumlung. Honum sýnist líka að
húsbóndinn (alþing) sé ónýtur bú-
maður, og ósamkvæmur í kröfum
sínum og hagnýti sér ekki þau rétt-
indi, sem hann þegar hefir fengið.
(Frh.).
Níðingsverkl
MottO. Það er sorglegt en sannlcikur þó,
að sjálfstæðiskúgarar þjóðina reita.
Með svíðinga-einkcnni og ágimdarkló.
öllum velferðarmálum þeir neita.
Með útdauða samvizku og hjarta af stein.
Auðvaldsins afli þeir beita.
Núna með byrjun „hundadag-
anna“ þóknaðist þeim Englending-
unum Parker & Fraser að boða
okkur þau tíðindi, að þeir væru
hættir við fjárkaup hér í haust eins;
og til stóð, og menn vonuðust
eftir, að yrði landbúnaðinum til
mikillar hjálpar. Þetta svívirði-
lega gabb, sem þessir herrar hafa
sýnt oss, er ekki hið fyrsta, og
líklega ekki hið seinasta skammar-
og skaðræðisbragðið, sem vor fá-
tæka og varnarlausa þjóð fær frá
Englandi.
En hvaðan eraldanrunnin? Það
getur víst engum blandast hugur
um, sem hefir opin augu fyrir