Plógur - 06.10.1900, Blaðsíða 2
5°
ir geti útvegað sér markað fyrir
búsafurði án hjálpar, eða gjört
fólkshaidið ódýrara? Eg segi nei.
En hvernig getur þá löggjafarvald-
ið bætt úr þessu, munu menn spyrja.
Því íná eflaust svara áýmsa vegu.
Eg ætla að leyfa mér að benda.
á nokkur atriði, sem mér hefur í
hug komið að löggjafarvaldið geri.
Fyrst að útvega markað fyrir
búsafnrði, tolla smérlíki, breyta
fátœkral'Qggfófinni, semja ný land-
búnaðarlög, breyta vinnuhjúalög-
unmn. ný ákvœði um verðlauna-
hcitingu, tolla álnav'óru, bœta pen-
ingaástandið í la?idinu (ekki þó
samkvæmt frumvarpi hlutafélags-
bankans), breyta búnaðarkenslunm
draga úr samkepninni milli land-
búnaðarins og sjávarútvegsins.
Um þessi atriði o. fh ræðir
Plógur í þessari ritgerð, sem lík-
Jega verður ekki lokið í þessum
árgangi.
Að útvega marleað erlendis fyr-
ir búsafurðir, er eitt af því nauð-
synlegasta fyrir búnaðinn. Enjafn
tranrt því, þarf að kenna þeim
bændum, sem ekki kunna það, að
vanda svo vöru sína, að hún gangi
nt fyrir viðunanlegt verð, t. a. m.
smjör og ull.
Eg hefi hugsað mér, að 2 hæf-
ir menu séu launaðir af landsjóði
í markaðsleit erlendis, sem ekki
mættu hafa önnur störf á hendi
né hafa nokkurn útveg hvorki fyr-
ir sig eða aðra. Þessir menn kynna
sérfjársölu á Englandi, Frakklandi
og víðar, gefa svo landshöfðingja
nálcvæma skýrslu um störf sín með
hverri póstferð frá útlöndum. Þess-
ir menn benda á, hvernig og hvar
sé markaður, og útvega útl. fjár-
kaupmenn hingað. Sama er að
segja um markað fyrir smjör og
ull. Þeir sæju um hann.
Mikil líldndi eru til þess, að
enginn vandi sé að selja ísl. smjör
á Englandi, ef það er vandað. En
smjörgjörðin í landinu þarf að taka
æskilegum breytingum, og vísir til
þcss er þegar fengin þar sem
mjólkurkensla á Hvanneyri er
stofnuð. Mjólkurbúum þarf að
koma upp, með styrk af opinberu
íé, til að byrja með. Bændum
verður að skiljast það, að kúarækt-
in er heppilegri en sauðtjárræhtin,
þar sem sauðlönd eru rýr, eins og
víða erá suðurlandi, og einkum á
meðan að fé er í lágu verði.
Löggjafarvaldið má ekki horfa
í að launa þessa 2 konsúlenta
sómasamlega. Það yrði að likind-
um þörfustu launamenn landsins,
Slílc embætti yrðu auðvitað engin
líftíðarembætti og allra síst eftir-
launaembætti. En það sem erfið-
iast verður, er að finna hæfa menn
til þessa starfa, þótt úr 76 þús,
sé að velja,
Það ma ekki koma með þá mót-
báru, að þetta sé þýðingarlaust,
óframkvæmanlegt o. s. frv. vegna
þess að tilraunir þær sem hingað
til hafa verið gerðar í þessa átt,
hafa ekki hepnast. „Orðið ómögu-
legur, er ekki til í minni orðabók"