Plógur - 03.12.1900, Qupperneq 6

8o
komi að notum nenia hclmingur-
inn af þeim saur, er til fellur og
nemur það þá 187,500 kr. eða
kr. 2.50 á hvern mann.
Mannasaur er mjög góður á-
burður til hvers sem hann er not-
aður. Það má nota hann bæði
sem „for" og fastan áburð, en þá
verður að blanda saman við hann
mold, eða öðru þvílíku, sem þuik-
ar upp.
Einfaldast er að gera hæginda-
hús þannig, að undir setunni sé
hafður kassi, og þegar hann er
fullur, er helt úr honum saman við
í hauginn. í hvert sinn, semkass-
inn er tæmdur, ætti að látaíhann
mold eða ösku og mætti það ekki
vera rriinna, en að hann væri hálf-
ur. Einnig væri gott að hæginda-
húsið stæði í sambandi við lagar-
helda gryfju eða for. ' Þangað ætti
alt þvægið að renna, því eigi má
það fara niður í undir grunninn
undir húsiriu. Eykur það óholl-
ustu og óheilnæmis, auk þess, sem
við það tapast góður áburður.
Bezt er að hægindahús séu úr
tré, og eiga þau að standa á af-
viknum stað, helzt að húsabaki.
Það verður að loSa kassan undir
eins og hann er orðin fullur, og
gæta um leið þess, að þvo eða
ræsta setuna eða sætið, og eins
gólfið. Hægindahús eru alveg
sjálfsögð og bráð nauðsynlg, og
ættu þau því að vera á hverjum
bæ. *
Búi Dagsson.
í ísafOld skrifar hr. amtmaður
Páll Briem um búnað vorn langa
og mjög góða ritgerð. Það er
nýlunda, að æðstu menn landsins
láti sig miklu skifta um atvinnu-
vegi þjóðarinnar. Og vonandi er,
að menn leggi fremur á minnið
það, sem hr. Páli Briem skrifar
um búnað, en það sem við smærri
postularnir höfum sagt og segjuni
um það mál.
Búast má við, að mörgum þyki
amtmaðurinn gera miklar kröfur
til þjóðarinnar í fjárframlögum til
landbúnaðarins. En þess ber að’
gæta, að hér er að ræða um við-
reisn landsbúsins í heild sinni.
„Engin sál þrífst án líkama". Ef
þjóðin hefir engin ráð til þess, að
bæta svo aðalatvinnuveg sinn, að
hún geti sæmilega haft í sig og
á, þá sé eg ekki að vert sé fyrir
hana að vera að rífast mikið um
benedizku og valtýsku eða annað
þvílíkt.
Plógur hefir í hyggju í næsta
árg., að fara nokkrum orðum um
grein hr. Páls Briems, ekki til þess
að rífa grein hans niður, þess ger-
ist ekki þörf, en það er nokkuð
annað, sem þessi mikilsverða rit-
gerð, gefur tilefni til að minnast
á. Þeir eru nú tímarnir, að eng-
inn ætti að standa þegjandi úti í
horni, sem finnur hvöt hjá sér til
þess að láta skoðun sína í ljósi,
um þetta mestvarðandi málefni
þjóðarinnar, búnaðinn. Menn mega
ekki þreytast á að benda þjóðinni
á það, sem hún mest þarfnast,
þótt svo líti út, sem menn skelli
við því skolleyrunum. Hvernig
mundi fara,ef prestarnir einn góðan
dag hættu að prédika siðgæði ?
Ætli menn gleymdu ekki fljótt
skyldum sínum.
Ritstjóri og ábyrgðarm.:
Sig. Þórólfsson.
Prentaður í Glasgow-prentsmiðjunni.