Plógur - 01.01.1901, Blaðsíða 1
PLÓGUR
LANBBÚNAÐARliLAÐ
„Bóndi er búst61pi.u
„Bú er landsst61pi.u
III, árg.
Reykjavík i. janúar igoi.
J\§ 1 .
Aldarkveð ja.
Hverfur umliðin öld,
stígur árgeisla rós,
rennur eygló frá svalköldum hler.
Vakna vættir vors lands,
leika ljósálfar dans.
Litast sólroða fjallhringur hver.
Kveður Bragi s(n ljóð,
dynja fossar og flóð;
fágar eldrósum Hekla sitt skaut.
Skín á fjall-meyjarfald
nyrzt við norðurheims tjald
nýtt Við ár-mót á þjóðlífsins braut.
Heill þér farandi öld,
sem á sögunnar skjöld
hefur sett þína framsóknar-rún;
hún mun vitna þín verk,
hún mun standa svo sterk,
eins og stuolabergs snæþakin brún.
G. Viborg.
Gleðilegt ár!
Blessunarríka öld!
óskar Plógur lesendum sínum og
I landsmönnum yfir höfuð, og þakkar
öllum, sem hafa stutt hann í orði
og verki þessi tvö ár, sem hann
hefir lifað. Alt af fjölgar þeim,
sem taka honum hlýlega og bjóða
j hann velkominn. Plógur hefir aldr-
ei vetið neitt mikill á velli. Þeg-
j ar hann fæddist kveið hann mjög
fyrir því, að enginn vildi líta við
i sér, þar eð svo mikið var á flestum
■ heimilum af stórum og stæðileg-
' um fréttagestum, sem höfðu ljúf-
fetrgari fróðleik að færa mönnutn,
en hann gat búist við að flytja.
En nú hefir Plógur komist að raun
unt, að menn vilji fleiraheyra, en
fréttir, skammir og söguþvætting,
og þótt hann hefði meira að
bjóða. mundi flestum það kær-
komið. En alt fyrir það, þykir
Plóg ekki ráðlegt, að þenja sig út
að svo komnu. — Margur er knár
þótt hann sé smár. Hann sér
veðrabreyting í loftinu. Ef birtir
yfir landsmönnum, þá hagar hann
sér eftir þvi. En ef skrugguveð-
ur er í nánd, er vissara að fara
gætilega, skreppa út að eins ein-
stöku sinnunt i milli hryðjanna.
Gamla öldin.
Nú er 19. öldin horfin til systra
sinna í djúp aldanna; hún kvaddi
okkur í gærkveldi, þegar hún sá,
hvar nýja öldin sveif til vor yf-
ir höf og hauður, tífalt bjartari og
fjörlegri en nokkur öld hefir til vor
komið, með vinabrosi og mjög íbygg-
in yfir því, að hún hefði meðferðis
meira af vísdóm og listum og als-
konar framförum, en menn hefðu
nokkru sinni dreymt um áður. Það
var því ekki að undra, þótt sú aldr-
aða kveddi oss fljótlega og frem-
ur hrygg í huga yfir því, að hún,
sem þegar í æsku hafði sett sér það
mark og mið, að farsæla mann-
kynið, skyidi þó sjá um leið og hún