Plógur - 14.11.1901, Blaðsíða 3
67
kosti ef á að nota það sem akurland
uni lengri eða skenmii tíma. Al-
gengasta aðferðin erað ræsa jörðina
Vel fram, fyrst með malarræsum eða
bar, sem mójörð er með jarðræs-
Uur, ræsi þessi kosta þar að jafn-
aði 12 aura faðmurinn. Þegar fram-
r3eslunni er lokið er landið brotið
UPP þannig, að tekinn er fyrir mjór
te'gur milli ræsa og stungið fyrir
breiðum renning þvert yfir teiginn;
Pessum renning er svo skipt þvert
í hæfilega stóra parta, og þeim
Velt við mcð spaðanum, svo þeir
leggist skáhallt eins og plógstreng-
Ur' síðan er neðri stungan tekin
upp úr farinu og lögð ofan á
bennan renning og svo koll af kolli.
Algengast er að gera þetta á
baustin og láta svo jörðina liggja
°pna vetrarlangt og vinna haná
S|ðan með plóg og herfi. Þegar
um mýrajörð er að ræða er hún
°Ptast látin liggja opin um lengri
hnia. Með þessu móti verður jörð-
1,1 djúpt og vel unnin og grasrót-
111 fúnar fljótt, en aðf. er nokkuð
ðýr. Á Jaðrinum er vanal. á grjót-
ai,sri jörð borgað 8-10 a. á □
111 °g er þaðekki dýrt, ef vandlega
e' unnið, og þessi aðferð myndi
gcfast vel hér, þar sem um það
Væ, i að ræða að brjóta upp land
1:11 'Uatjurtagarða.
Víðast hvar er þar hægt að ná
j ’'Mergel„eða skeljasand og er mik-
'ð notað afþví, þótt flutningur verði
°Pt dýr. Stundum er notað hreint
kalk, því án kölkunar þyki r ekki fært
að taka jörð til neinnar ræktunar
enda er jarðvegurinn þar eins og
hér afarkalksnauður.
Af jörð, sem svona er brotin
upp, kölkuð, vel borið á og vel
unnin hefir þar tekizt að fá af I.
“Maaljord" (lO ar 285, 7 Q fm );
af kartöflum 15 til 25 tn., Tur-
nips 50—80 tn., heyi 4— 6
skpd. Þetta er allálitleg eptir-
tekja, og eg ætla, að vér getum
einnig ræktað þessar jurtir með
góðum hagnaði, ef til vil! engu
síður en Jaðarbúarnir, því að því
er túrnips og helzt jarðeplarækt-
itia snertir, þá hófum vér allvíða
gnægð af margfallt betri jarðvegi
en þar er um að ræða. (Frh.).
Hreinlæti vöruvöndun.
Marga duglega ofanígjöf höfum
vér Islendingar fengið fyrir óþrifn-
aðinn, og marga óræka sönnun
fyrir því, að slíkar aðfinningar ekki
hafi verið um skör frant höfum
vér fengið, þegar vér nauðugir
viljugir höfum orðið að reka oss
á, að óþrifnaður og trassaskapur
hefir opt og einatt verið aðalor-
sökin til þess, að vér höfuni orð-
ið að selja vörur vorar fyrir smán-
arverð. Það væri ekki ólíklegt, að
þessar sannanir hefðu hvatt oss
til að bæta ráð vort, og því ber
eigi að neita, að töluverð breyt-
ing er á orðin til batnaðar, en
því miður alltof lftil. Það má dag-
lega sjá þess Ijós dæmi, að enn
þá er víða „pottur brotinn", að