Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1984, Qupperneq 66

70
TlÐINDI
í för með mér. Hún hefir brátt orð á því, hvort kennt muni
verða í dag. Ég leit undrandi á hana og mun hafa spurt, hvers
vegna hún spyrði svona. „Hefirðu ekkert frétt?“, spurði hún
aftur. Nei, ég hafði ekki talað við neinn annan en konu mína
þá um morguninn. Hún segir mér þá, að um nóttina hafi
Sunnuhvoll, hús þeirra bræðra Hjálmars og Friðgeirs
Magnússona, brunnið til kaldra kola og Hjálmar og yngri
sonur hans brunnið inni. Mér þóttu þetta mikil tíðindi og ill
og hefir sjálfsagt brugðið við þau. Samt höldum við sem leið
liggur upp að skóla og var þar þá óvenju fátt komið af börn-
um. Mér liggur við að segja, að mér þætti vænt um það. Ég
beið þar svona nokkra stund. Það komu aldrei nema örfá
börn, svo að ég ákvað að láta kennslu falla niður. Ef satt skal
segja, treysti ég mér ekki reglulega vel til að kenna, a.m.k. ekki
fyrr en ég hefði fengið glöggar fréttir af líðan fólksins. Ég fór
ekki heim, heldur suður fyrir á, og þangað sem fólkið lá. Þóra
fór með mér. Ég hafði skjótt tal af mönnum þar syðra og
fengum við þá glöggar fréttir. Ég get víst aldrei gleymt sam-
þjáningar og samúðarsvipnum á andliti Þóru, er okkur var
sagt frá, hvernig ástandið væri. Hann er ógleymanlega fagur,
samúðarljóminn á andliti góðs barns. Eg held, að ég muni það
rétt, að ég hafi ráðlagt Þóru að halda heimleiðis, þvi að líklega
yrði henni ofraun að sjá, hvernig eldurinn hefði leikið þá
skólabræður hennar, Jóel Hjálmarsson og Sigurð Ólason.
Mig minnir, að þeir lægju báðir í Brautarholti, hjá Jóni Jó-
hannssyni. Ég kom inn til þeirra og talaði fáein orð við hvorn
þeirra um sig. Virtist mér, sem þeim þætti betur að ég kom til
þeirra, sérstaklega Sigurði. Jóel leið svo mikið, að hann mátti
lítt mæla. Eg man, að Sigurður var að spyrja mig, hvort ég
héldi að hann myndi missa langan tíma frá skólanum, en mér
varð erfitt um svarið. Hann missti aleigu sína í brunanum, en
mest saknaði hann einnar bókar, en það var Njála. Eg kvað
hann ekki skulu setja það fyrir sig, einhver ráð kynni ég að
hafa með að bæta honum það tjón innan skamms og þótti
honum betur. Eg laut niður að Jóel litla. Get ég varla sagt, að