Alþýðublaðið - 16.03.1920, Qupperneq 1

Crefið út aí Alþýduílokknum.
1920
Þriðjudaginn 16. marz
60. tölubl.
jfftkvæðagreilslan
í SnÍnrjótlanðL
Tilkynning frá fuiitrúa Dana hér.
Samkv. símskeytum frá Kaup-
mannahöfn voru á sunnudaginn
kl xi kunn lárslit viðvíkjsndi at-
kvæðagreiðslunni í Suðurjótlandi,
þó ekki cpinber; samkvæmt þeim
'hafa 1631 atkv dön-k og 8334
atkv þýzk verið greidd í 67 sveita-
kjördæmum, og í 6 kjördæmum í
Flensborg hafa Danir hlotið 989
atkv. og Þjóðverjar 3864 atkv.
Fullnaðarúrslit ekki fyrir hendi,
enn þá.
Síðari fregnir segja, að á máu-
dagsnóttina hsfi úrslit verið kunn
í 134 sveitakjördæmum og þar
3134 dönsk og 16911 þýzk atkv.
Samkv, bráðabirgðatölu alþjóða-
aefndarinnar hefir Danrnörk fengið
7589 atkv. en Þýzkaland 19416
atkv. meðal heimilisfastra manna
í Flensborg. Áf atkvæðisbærum
mönnum utan Flensborgar, hafa
1358 greitt D-mmöiku atkv. en
7495 Þýzkalandi. Bráðabirgðaút-
J'eikningur bendir þvf til, að í
Fiensborg hafi 25 °/o allra atkv.
fallið á Danmörk, en 28 °/o af atkv.
heimilisfastra manna.
Hanðauði á ^kureyri
25 manns, flest börn og gamal-
fcJenni, hafa dáið á Akureyri tvo
s*ðustu mánuði. Hafa flestir dáið
kíkhósta. Eru þetta óvenjumörg
^í uðsföll, borið saman við mann-
Qöldann, og þegar litið er á það,
35 manns dóu alt síðastlrðið
ar í prestakallinu. Kíkhósti er nú
k°ttiinn allvíða um Eyjafjörð og
S^rir þar talsverðan usia á börn-
Urri> segir sfmfregn frá Ákureyri.
Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
jsleuzka sjóliðii.
Óverðskulduð árás á það.
Nýlega barst hingað sú fregn,
að vélbát úr Vestmannaeyjum
hefði hvolft.
Týndu fjórir hraustir íslenzkir
sjómenn þar lífinu, og ættingjar
þeirra og ástvinir sátu eftir með
þann missi, sem ómögulegt var
að bæta þeim.
Því hvernig ætti aö vera hægt
að bæta móðurinni eða föðurnum
soninn, sem sjórinn tekur? Eða
hvernig hægt að bæta barninu
föðurmissirinn, konunni manninn,
eða unnustunni elskhugann?
En jafnframt því, sem aðstend-
endurnir verða fyrir missi, tapar
íslenzka þjóðin þarna átta starf-
andi höndum — missir af því
dýrmætasta, sem hún á, vinnu-
aflinu.
í vetur fóru aðrir fjórir 1 sjóinn
héðan úr Reykjavík, og við og við,
alt árið, má heyra: sjómenn
druknaðir, eða: sjómönnum bjarg-
að úr sjávarháska.
Einn hraustur sjódrengur geng-
ur með brotinn upphandlegg, sem
aldrei grær — áverki, sem hann
fékk í ofviðri á sjó. Annar sjó-
maður brosir nær aldrei, síðan
helmingur af félögum hans, fyrir
mörgum árum, sökk með skipinu,
sem þeir voru á, eftir skyndilegan
árekstur í illviðri og náttmyrkri.
Einn gáfaður íslendingur benti
á það fyrir mörgum árum, að
það væri eins mikill lífsháski að
vera sjómaður á fslandi, eins og
það hefði verið að vera þýzkur
hermaður í þýzk-franska stríðinu
1870 (útreikningurinn var gerður
fyrir heimsstríðið.).
En okkur, sem í landi erum,
hættir við að gleyma því, hve
hættulegt starf það er, sem sjó-
maðurinn vinnur fyrir okkur hina,
sem í landi sitjum, og köllum það»
lífsháska, þegar hált er á götun-
um!
Og okkur hættir til þess að
gleyma því, að það sé fyrir okk-
ur, fyrir þjóðfélagið í heild
sinni, að íslenzka sjóliðið heyjar
látlausa, mannskæða orustu við
Ægi, en svo er það nú samt. Því
íslenzka þjóðfélagið byggist eins
og nú er — við skulum ekkert
ræða hér um hvernig mönnum
kann að finnast að það ætti að
vera, heldur bara hvernig það nú
er — algerlega á sjávarútveg-
inum.
Það eru að sönnu fleiri en sjó-
mennirnir, sem leggja líf og limi
í sölurnar fyrir heildina. Yerka-
mennirnir í landi — sem auk þess
oft hafa tekið þátt í orustunni við
Ægi yfir lengri tíma — hætta iðu-
lega lífi og limum. Það kemur ofoft
fgrir, að það fellur eitthvað, við
uppskipun eða húsabyggingar, of-
an yfir þá, sem eru að vinna, og
margskonar háski er flestum þeim
búinn, sem vinna líkamlega vinnu,
ekki að gleyma fjármanninum í
hríðarveðrinu, póstinum, sendi-
manninum og lækninum, sem þurfa
að fara hættulega fjallvegi á vetr-
ardag — hinn síðastnefndi auk
þess stundum skoða sjúklinga, sem
geta sett banvæna veiki í hann
sjálfan.
En það er þó sjómaðurinn, sem
fyrst og fremst og öllum öðrum
fremur hættir lífi sínu, eins og
það líka er á starfi hans fyrst og
fremst, að íslenzka þjóðfélagið
hvílir nú.
Það hefir því furðað marga, að
á Norðlendingamóti því, er haldið
var um daginn, skyldi einn ræðu-
maðurinn verða til þess að gera
árás á íslenzka sjómenn — áiás,
sem í fyrsta lagi var ósanngjörn,
og því óviðeigandi, í öðru lagi ó-
viðeigandi á skemtisamkomu, sem
enginn mun hafa hugsað sér sem
deilufund — þó einhver hefði ver-
ið viðstaddur til andsvara.