Alþýðublaðið - 09.03.1927, Blaðsíða 4

4
ALÞ.ÝÐUBLAÐIÐ
Ffrlrspras0®,
Af [)ví tilefni, að það raenning-
arleysi á sér stað nú á 20. öld-
inni, að botnvörpungar rnunu vera
að veiðum alla sunnu- og helgi-
daga og pað sjálfa jólahátíðina,
og meira að segja um hámessu-
timann, leyfi ég mér að beina
þeirri spurningu til hlutaðeiganda,
hvort almannafriður sunnu- og
helgi-daga nái ekki á sjóinn. Nú
bannar pessi volaði vanskapnaður,
helgidagalöggjöf síðasta þings,
vinnu að eins frá kl. 11 f. m. til
3 e. m. alla helgidaga.
Gamall togaraháseti.
Atliugasemd Alpýdubladsins. 1
iögunum frá í fyrra um almanna-
frið ti. lielgidögum þjóðkirkjunnar
®r að eins talað um vinnu á íandi
og við land.
4.^-^ ._____!_____
Mossoímistjóra í Ghile.
í Chile hafa nýverið orðið
stjórnarskifti, og heíir Ibanez
hershöfðingi tekið þar við stjórn-
inni. Var hann hermálaráðherra í
ráðuneyti því, sem áður var, og
var hann talinn hinn „sterld mað-
ur“ pess. Telja fréttaritara’r í San-
tiago þetta muni draga til ein-
ræðis.
Kottur gera usla I Kallforaíu
FyJkið Kern í Kaliforníu hefir
orðið heldur greypilega fyrir á-
troðningi af rottum. 1 nóvember
hófu þær herferð sína og átu
ait útsæði, sem fyrir varð. Pær
fara í skörum, sem skií'ta mjjlj-
ónum, og er jörðin að sjá, eins
og hún gangi í öldum, þar sem
þær fara. Bændur eru með öllu
ráðþrola, því aö gildrur koma að
engu haldi, og ketíir flýja ótta-
Oddur Sigurgeirsson tilkynnir:
Hefi látið gera mér grafarmerld
á klappirnar fyrir innan Lækjar-
hvamm; þessi er áletrunin: Oddur
Sigurgeirsson ritstjóri, 1927. Letr-
ið er mjög greinilegt, höggvið
djúpt á klöppina, sem er hér með
friðlýst á meðan ég liíi.f En þá
er ég hefi verið grafinn, bið ég
velunnara mína og flokksbræður
að kljúfa það stykki af klöppinni,
sem letrið er á, og færa það á
gröf mína. Þar fyrir skulu koma
alíir mínir eftirlátnu fjármunir,
bæði í föstu og iausu. Ef þessari
beiðni minni verður ekki sfat, mun
ekki heiglum hen't að hitta mig á
kvöldgöngu minni þeirri, er ég
rölti þegar þar að kemur. Oddur
Sigurgeirsson, Sólmi, Bergþóru-
götu 18.
slegnir undan skörunum. Nú ætl-
ar landbúnaðarráðuneytið að sker-
ast í leikinn.
Aldraðir memi
þykja þeir vera hér á landi, sem
eru um sjötugt eða áttrætt, og er
fátítt, að menn verði eldri; ní-
ræðir menn þykja hér kjörgripir,
og tíræðir menn eru ekki til. Á
Rússiandi er þetta á alt annan
veg; þar verða margir menn tí-
ræðir eða þaðan af meira. Þó
mun það vera sjaldnasí, að menn
verði þar jafngamlir og Marianna
klaljorevitj, sem er fædd 1796 og
er því á 131. árinu. En betur
hefir þó maður, að nafni Schap-
kovski, enzt. Hann er 145 ára og
var því í uppvexíinum, þegar
Loðvík XVI. var tekinn af, og
kominn unciir þrítugt, þegar Na-
poleon fór til Rússlands og Jör-
undur hundadagakóngur gerði hér
óspektir sínar. Karlinn er sexgiít-
ur og bráðern enn þann dag í
dag.
HJarta-'ás
sraJ®ríM§
@s“ beæt.
komin aftur; kosta
stk.
Vöruhúsið.
málgagn alþýðu í Vestmanneyjum
fæst við Grundarstíg 17. Útsölu-
maður Meyvant O. Hallgrímsson.
Simi 1384.
Hæ! Hæ!
Frú Sigmunda! Allar Kryddvör-
ur og Hveiti, og þá blessað Kaffið
frá honum Theodór, líkar mér
langbezt. — Það er svo, Jóna
mín! Hvaða síma hefir hann? —
951. —- Já. Ég skal muna
S 51®
Þessar bækur fást í afgreiðslu
Alþýðublaðsins:
Rök jainaðarstefnunnar, bezra
bók ársins 1926.
Bylting og íhald, úr „Bréfi til
Láru“.
„Deilt um jafnaðarstefnuna“ eft-
ir Upton Sinclair og kunnan x-
haldsmann.
Byltingin í Rússlandi, fróðleg
og skemtileg frásögn.
Kommúnista-ávarpið eftir Marx
og Engels.
„Höfuðóvinurinn" eftir Dan Grif-
fiths.
Húsið við Norðurá, spennandí
leyhilögreglusaga, íslenzk.
Tvo útgerðarmenn og eina
hlutakonu vantar suður í Voga.
Hátt kaup. Uppl. gefur Elías S.
■ Lyngdal.
Ef Sjóklæðageróin ber í tvo
sloppa fyrir yður, þá græðið þér
einn.slopp og eruð aldrei blautur
við vinnuna.
Veggmyndir, fallegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. ínnrömmun á
sama stað.
Sofekas* — gsokkaa* — Sokkaí’
frá prjónastofunni Malin eru ís-
ienzkir, endingarbeztir, hlýjastir.
Brauð og kökur frá Alþýðu-
brauðgerðinni á Vestúrgötu 50 A.
KltstjOlf og ányrgöiirwBOuí
Has!»jör» Ha5Idórsso«
Aiþýðuprentsmiðjan.
Upton Sinciair: Smiður er ég nefndur.
hneykslanlegt athæfi hér hafði verið framið.
En hann mælti ekki orð frá vörum, og hvut-
klæddir „Klansmennirnir11 þyrptust í biireið-
ina að baki honum; þokulúðurinn blés út í
nóttina; bifreiðin fór aftur á bak út að horn-
inu, snéri þar við og bruna'ði af stað. ög
T—S og ég og Jói gamli klöppuðum á bakið
hvær á öðrum alla leiðina út til Eternai City
og völtumst um af hlátri, og allir „Kians-
ménnirnir" veltust um af hlátri, — allir
nenia hinn Hákeisaralegi Örn, sem sat við
hlfðina á Smiði og var að gráta.
.LVIiI.
Við T -S hvísluðumst á npkkrum orðum
og ákváöum að fara með Smið hejjn til T--S,
en það var fáeinar milur úti í sveitinni
fyrir utan Eternal City. Hann hlaut áð vera
eins óhultur þar eins* og nokkurs staðar
annars staðar, sem mér gat bugkvæmst. Þeg-<
ar við komum að inyndaiökulnisunum, send-
um við „Kiansmennina" í burtu,- gerðum ráo-
stafanir til þess, að Jóa ganiíji yrði ekiö
heim og lærisvtinunum þremur til gistihúss
til ]>ess að vera í um nóttina. Því næst bað
ég Smið að stíga upp í bifreiö T—S. Hann
hafði ekki sagt neitt hingaö til, og alt, sem
hann nú sagði, var: „Ég vil fá að vera einn."
Ég svaraði: „Ég er að fara með yður á
stað, þar sem þér getið verið eins lengi
einn og yður listir." Hann steig þá upp; í bif-
reiðina, og nokkrum mínútum sí'ðar leiddum
við T S hann inn í hina íburðarmiklu höil.
Okkur var ekki farið að verða um sel, því
að okkur virtist jxessi þögn Smiðs ekki vitá
á gott. En hann sagði aftur: „Ég vjl fá að
vera, einn." Við förum þá með hann upp i
svefnherbergi, leiddum hann inn og skildum
við hann, en til frekari varúðar aflæst-
um við hur'ðinni.
Þegar við komum aftur Ofan, litum við
hver framan í annán eins og tveir skóla-
drengir, sem hafa haft öknytti í frammi, en
eigá bráðlega að horfa íranian í kennararm.
„Þér verðiö aö vera hérna kyrr, Billy!“
sagði kvikmyndakóngurinn, „Þér verðið ao
fara upp til hansV í fyrra málið. Ég ge,ri
það ekki!"
„Ég skal vera kyr,“ sagði ég og leit á
klukkuna. Hún var ýfir eitt. „Látið mig fá
vekjaraklukku," sagði ég, „því a'ð Smfður
vaknar um leið og fuglarnir, og við kærum
okkur ekki um, að hann fari út urn glugg-
ann.“
Ég barði að dyrum á herbergi Smiðs i
dögun, hægt til þess að vekja hann ekki, ef
hann kynni a'ð vera sofandi. En hann svar-
aði: „Kom inn!" Ég fór inn, og þá sat hann
•við gluggann og var að horfa á sólarupp-
komuna.
Ég staðnæmdist feiminn í miðju herberg-
inu og tók til máls: „Eg veit vel, herra Smið-
ur! að ég hefi verið mjög nærgöngull við
yður —
„Já, þér haiið veriö það,“ svaraði hann.
Mér stóð ógn af augum hans.
„En,“ hélt ég áíram, „ief þér vissuð, í
hvaða hættu þér voruð
Hann mælti: „Haldið þér, að ég hafi kom-
ið til SkrílsJands til þess að ieita að þæg-
indum?"
„En ef. þér þektuð að eins þennan sérstaka
hóp! Vitjð þér, að þeir höfðu fali'ð vítis-
vél, spreíigikúlu, í herberginu? Og ailur
heimurinn átti að lesa það í morgunblöðun-
um, að þér hefðuð hafið samsæri til þess
pö sprehgja einhvern í loít upp!“
Smiður mælli: „Hefði þaö verið í fyrsta
skifti, sem lygar hefðu verið sagðar um
mig?“
„Ég veit auðvitað," sagði ég, „hvað ég
hefi gert —•
„Þér getið ekki haft neina hugmynd um