Alþýðublaðið - 16.03.1927, Síða 4

4
ALÞ. ÝÐUBLAÐIÐ
Þægilega gleymimi.
„Jón Þorláksson er ósköp þægi-
lega gleyminn á alt, sem honum
myndi annars vera óþægilegt að
muna.“ Þann vitnisburð gaf
forseti sameinaðs alþingis forsæt-
ísráðherra íhaldsstjórnarinnar ný-
■lega í þingræðu.
Sjómerki.
Flothylkið (,,baujan“) á Valhús-
grunni við Hafnarfjörð hefir ver-
ið lagt út aftur.
Skrá «m vita og sjómerki
á íslandi, samin af vitamála-
stjóra, er nýkomin út.
VestHr-islenzfeaaj íréttlr.
FB., 10. marz.
Tiliaga um íslandsheimsókn
1930.
Séra Rögnvaklur Pétursson
skrifar langt mál um íslandsför
Vestur-Islendinga 1930 í sam-
bandi við Alþingishátíðina, er þá
veröur haldin hér. Skrifar séra
Rögnvaldur um ferðina á þeim
grundvelli, að 1200—1300 íslend-
‘ingar að vestan tækju þátt í henni
saman eða eigi færri en svo, að
100 verði úr hverri þinghá fornri.
Greinarhöf. gerir ráð fyrir því,
að hópurinn safnist saman í
Wiimipeg og fylgist að jjaðan,
en samið verði við eitthvert járn-
brautar- og gufuskipa-féiagið um
flutning. Á austurleið ráðgerir
séra Röignvaldur, að komið verði
við í Dublin á írlandi, Mön, Suð-
ureyjum og Orkne.yjum. A. m. k.
fjórir mánuðir færu til fararinnar,
HJarta^ás
er foezt.
hálfs mánaðar dvöl í Reykjavík,
síðan farið kringum land. og utan
um Vestmannaeyjar og Færeyjar.
Repfrakbar
og
Regnhlífar
il.f'&SBIBlH 1
Verzl. Alfa.
Puma
Rakvélablðð
komin aftur; kosta
©,1S stk.
Vöruhúsið.
Armbands-karlmannsúr með
mjórri ól tapaðist. Finnandi skiliá
afgr. blaðsins gegn fundarlaunum.
Drengir óskast, Skólavörðustíg
46, kl. 9—10 og 1—3, að selja
smárit.
Kvenmaður óskast.til að sauma
dýnur, nú strax. A. v. á.
S®kkiai> — Sok&sas* — 2S®lkikæiF
frá prjónastofunni Malin eru ís-
lenzkir, endingarbeztir, hlýjastir.
Or fimdu). Eigandi vitji á afgr.
blaðsins og greiði auglýsingu.
Veggmyndir, íallegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. Innrömmun á
sama stað.
Frá Alþýðubrauðgerðinni. Út-
sala á brauðum og kökum er
opnuð á Framnesvegi 23.
Harðfiskur, riklingur, smjör,
tólg, ostur, saltkjöt; alt bezt og
ódýrast í Kaupfélaginu.
Verzlid vid Vikar! Þad verdur
notadrýgst.
— ■■■ - " —.............. >
Rltatjórt. óg ábyrgðíirHíaðBí
Hatlbjðnt HaUdórsaos.
Alþýðuprentsmiðjan.
Raflýsing sveiíánna.
Eftir Halidór Kiljan Laxness.
---- (Frh.)
Kvöld eitt fyrir nokkrum vik-
um varð ég hríðteptur í koti uppi
á Jökuldalsheiöi; hafði lagt af
stað úr byggðum snemma morg-
uns og ætlað alla Teið í Möðrudal,
.en tungls naut ekki að kvöklinu
sakir muggu; skíðafæri- í lakara
lagi; ferðin sóttist seint.
Þetta kot stendur iangí frá
mannabyggðum. Að undaii skild-
um nokkrurn kötum öðrum, sem
standa þar á víö og dreif um
heiðina, þá er dagleið til byggða,
þrjár dagieiðir í kaupstað (að
sumarlagi). Það var ekki sjónar-
munur á kotinu og jöklinum;
fyigdarmenn mínir fundu það
með því að fylgja sérstökum
miðum. Við gengum (margar
tröppur niður í jö'kulimn til þess
að komast inn í bæjardyrnar.
Baðstofukytran var á Joftinu;
niðri var hey og hrútur. Hér bjó
karl og kériing, strákur, sonur
þeirra, og móðir karlsins, farlama
gamalmenni. Bóndinn átti nokkr-
ar kinclur, en hafði slátrað • eintii
kúnni til þess aö hafa nóg handa
kindunum. Hann sagði, að það
gerði nu'nna til, þótt fólkið væri
mjólkur au t og matarlítið; aðai-
atriðið væri að hafa nóg handa
kindunum. Þetta fanst mér eink-
ar lærdómsríkt. Fólkið var mjög
guggið, einkum strákurinn og
gamla kerlingin. Hún var veik,
stundi sífelt og kveinaði og sagði,
að sig iangaði svo mikiö í mjóik.
Hún sagðist alt af vera að óska
sér þess, að hún hefði svolítinn
mjólkurdropa; allan daginn og
alia nóttina væri hún að óska sér
þess; „bara svolítinn dropa“,
sagði hún. Fylgdarmenn mínir
komu með mjólk upp úr main-
um og gáíu henni. Hún heiti
mjólkinni í skál og saup einn
sopa, setti siðan iok á skálina
og lét hana upp í hornhillu.
Seint um kvöldið saup hún aftur
einn 'sopa og setti síðan lokið'á
skáiina. Unr miðja nótt fékk hún
sér aftur einn lítinn sopa. „Ég
með alia mjólkurílöngunina!“
tautaði hún fyrir munni sér. Hún
sagðist ætla aö, geyma sér þenn-
an leka í nokkra daga.
Inni í kotræfli þessum var ait
eins og venja er til hjá 99°/o af
fátæklingum, skitugt og Ijótt. Við
sátum uppi um nóttina, gestirn-
ir, og spiluðum bridge. Hríð yfir
heióinni. yfjr endalausum jöklin-
um, snjórinn hyergigrynnri en
meter á jafnsléttu, dagleið í færu
veðri til manna, þrjár, fjörar dag-
leiðir til borgarastéttarinnar, þar
sem fójkið hefir þriggja herbergja
íbúð og elclhús. Kotungarnir gerðu
fyrir okkur alt, sem þeir gátu.
öreiginn er höfðinglegasta skepna
jarðarinnar; hann gefur alt. Alt
var til reiðu, hið bezta í búinu.
Við fengum soðið beljukjöt um
kvöldið og soðið beljukjöt um
morguninn, kaffi og grjótharðar
kieinur. Fylgdarmenn mínir
sögðu, að bóndinn væri heylítiil
eins og ailir heiðabændur; þeir
verða heylausir og allsiausir á
hverjum vetri; þeir eru í raun-
inni alt af allslausir. Þeir hafa
ekkert nema ánægjuna, hamingj-
una og sæluna. Það er höfuðein-
kenni aumustu kotunga, að Joeir
eru manna sælastir. Svo var um
hjónin hér. Bóndinn reri fram í
gráðið og brosti út undir eyru
af orðlausri fagnaðarfjálgi. Ég
hugsaði með mér; Skyldi þess-
um manni í rauninni finnast tak-
mark lífsins vera hér í heiðinni?
Ég spurði hann, hvort liann lang-
aði ekki ti! að flytja héöan burt?
Nei, í rauninni hafði honum aldrei
dottið j>að í tíug, a. m. k. ekki í
alvöru. En Jnað var annar karl
einhvers sta^Jar í heiðinni, sem
keypti „Hæni,“. Og sá karl hafði
sagt honum frá grein nokkurri,
sem staðið hafði í „Hteni“. Það
hafði staðið í „Hæni“ eitthvað á
þá iéið, að Grænland væri bezta
land í heimi, og þangað skyldu
ísiendingar flytja, sem ættu bágt
heima fyrir. Þeir höfðu tálast
mikið við um Grænland, heiða-
bændurnir, og lrafði meira en
'dottið í hug, að líklega væri nú
bezt þar. I hugum þessara kot-
unga var að eins ein Paradís dýr-
iegri en heiðin, og það var Græn-
land. Fyigdarmenn mínir báðu
bóndann iengstra orða að fara
ekki tjj Grænlands, því þar væru
mannætur. Bóndann furðaði á, að
„Hæni“ skyldi hafa láðst að geta
um þetta, og komst að þeirri nið-
urstöðu, að þegar öllu væri á
botninn hvoift, þá væri þó líklega
bezt í iheiðinni. Þú ættir heldur að
fara til italiu. sögðu lylgdarmenn
mínir; þessi hefir verið þar! —
og bentu á mig. Bóndinn leit á
mig stórum augum og sá tnig nú
í nýju ijósi, spurði síðan; Eru
góðir afréttir á Italíunni? (Á It-
aiíunni, sbr. í heiðinni.) Þetta er
einhver sú fróðiegasta spurning,
sem ég hefi verið spurður, rnann-
iýsing, æfisaga, já, heil opinberun
fyrir mann, sem kann aó lesa.
Auðvitað var ég ekki nógu ment-
aður til að geta svarað.
(Frh.)