Helgarpósturinn - 09.01.1981, Blaðsíða 12

12
Föstudagur 9. janúar 1981 hl=)lrjFirpn^tl irinn __holrjPRrpnc^tl irinn Föstudagur 9. janúar 1981
Ég stig út úr lyftunni á fimmtu
hæö Otvarpshússins — Fiski-
félagshússins réttara sagt. Geng
inn á ganginnog horfi i kringum
mig. Hvar er eiginlega skrifstofa
útvarpsstjóra? Dyrnar á skrif-
stofu Guömundar Jónssonar,
innst á ganginum standa upp á
gátt, og ég spyr hann til vegar.
„Hann er innaf gierbúrinu
frammi á gangi”, segir Guð-
mundur, og ég sný viö. Frammi á
gangi finn ég raunar tvö glerbúr.
i öðru þeirra situr Sigmar B.
Hauksson og talar 1 sima. Gegnt
aösetri þeirra Morgunpósts /
Vettvangsmanna er hitt gler-
búriö. Ég geng inn, og ó hurö þar
fyrir innan stendur „tJtvarps-
stjóri” á skiiti.
Andrés Björnsson útvarpsstjóri
segir mér aö ganga i bæinn, þegar
ég kný dyra. Skrifstofan er rúm-
góö og búin gamaldags bogfætt-
um og útfhíruðum húsgögnum
sem ollu talsveröu fjaörafoki og
blaöaskrifum, þegar Viihjálmur
Þ. Gislason fyrrverandi útvarps-
stjóri flutti þau inn á sínum tima.
Andrés vfsar mér til sætis undir
málverkum af fyrirrennurum
sinum, Vilhjálmi og Jónasi Þor-
bergssyni. Þriöji útvarpsstjóri ís-
ienska rikisútvarpsins i fimmtíu
ára sögu þess og sjálfur farinn aö
nálgast eftirlaunaaldurinn,
verður 64 ára i mars i ár.
— Við ættumkannski aöbyrja á
Skagafirðinum, segi ég þegar við
höfum komið okkur fyrir þarna
undir útvarpsstjórunum gömlu,
og það er ekki laust við, að kring-
umstæður minni eilitið á opinbert
samtal við þjóðhöfðingja eins og
þau eru oft sýnd i erlendum
fréttamyndum i sjónvarpinu.
„lippalinn r KírKiuqaröi" „Síldin var Djargvætlur’
„Já, ég er fæddur að Krossa-
nesi I Vallhólmi, en flutti fjögurra
ára gamall að Hofi á Höfðaströnd
þar sem ég ólst upp hjá móður
minni, systurogmági. Þar var ég
fram yfir fermingu, þegar ég tók
inntökupróf i Menntaskólann i
Reykjavik.
Mér þykir alltaf fjarskalega
vænt um Skagafjörðinn þótt
margt hafi breyst þar eins og
annarsstaðar, ný kynslóð komin
og kunningjahópurinn farinn að
þynnast. Mér finnst ég eins og
hálfgerður útlendingur þegar ég
kem i Skagafjörðinn núorðið. En
ég þekki fjöllin, og það er nóg.
Mér liður alltaf vel þegar ég kem
upp á Vatnsskarð.
— Það voru erfiðir timar á upp-
vaxtarárum þinum, en samt
hlytur þú að eiga góðar minn-
ingar úr Skagafirði.
,,Ég minnist margra góðra
stunda og mikillar æskugleði og
lifsfyllingar. En það þarf ekki að
vera bundið við atburði sérstak-
lega, kannski við hól læk eða eitt-
hvað slikt. Það er mikið frekar
bundið við náttúruna. Hof er
kirkjustaður og landnámsbær, og
ég hef stundum sagt i grini, að ég
sé alinn upp f kirkjugarði. Ég
þekkti mikið af gömlum leiðum,
og það getur vel verið að það hafi
haft meiri áhrif á mig en margt
>>Ég man vel eftir árunum
miili 1930 og 40, enda voru það
unglingsárin, og ég var næmur
fyrir öllu sem gerðist i umhverfi
minu. Það var ákaflega bágborið
ástandiðhjá almenningi, fólk var
blá, skinandi fátækt. Þó var
heldur bjartara yfir á þessum
slóðum en hjá mörgum öðrum.
Það var stutt á Siglufjörð I sildina
og á henni lifðum við. Þaö var sá
atvinnuvegur sem helst gaf eitt-
hvað af sér. Fólk sótti vinnu
þangað á sumrin til að ná sér i
lifsbjörg”.
— Þrátt fyrir erfiða tima fórst
þú til mennta.
„Það var snemma ákveðið af
fjölskyldu minni að ég ætti að
fara til mennta. Eldri bróðir
minn, sem var dáinn þegar ég
fæddist og ég heiti i höfuðið á var
menntamaður. Systurininar voru
þess hvetjandi, aöég færi i skóla
og hjálpuðu mér eftir megni.
Eins og ég sagði tók ég inntöku-
próf i Menntaskólann i Reykja-
vik, en leiddist þar og las þann
vetur utanskóla. Siðan fór ég i
Menntaskólann á Akureyri og tók
stúdentspróf 1937.
Menntaskólinn á Akureyri var
ákaflega mikilvæg stofnun.
Meö honum sköpuðust
möguleikar fyrirunga
menn á Norðurlandi og
skemmti sér betur nú, þó allt sé
fullkomnara, betri farartæki og
meiri veitingar.
Við sungum mikið, og það voru
starfandi kórar og kvartettar i
skólanum. MA-kvartettinn varð
til i herberginu minu. Hælis-
bræöur voru með mér á herbergi
og Jakob Hafstein og Jón frá
Ljárskógum voru ekki langt
undan. Þeir sungu oft saman
langt frameftir nóttum. Ég man
vel eftir þvi þegar þeir sungu á
fyrstu samkomunni. Hún var
haldin til að safna fé i skiðaskála,
sem tókst með mikilli vinnu nem-
enda, en Steinþór Sigurðsson,
sem seinna fórst i Heklugosinu
1947 var potturinn og pannan i
öllu saman”.
„indir höroum aga”
— Hvernig ræktuð þið sjálft
námið?
„Menn stunduðu það misjafn-
lega eins og gengur og gerist. Þó
— LTngu skáldin — hvað segir
þú um þau?
„Ég hef allt gott um þau að
segja. Ég veit ekki hvort ég er
sérstaklega næmur fyrir nýjung-
um i skáldskap, en reyni að fylgj-
ast með eftir bestu getu. Ung
skáldeigaað koma meðnýjungar
og þó fólki kunni ekki að meta
það, er sjálfsögð kurteisi að taka
sliku með velvild þótt menn viti
ekki hvað þau eru að fara. Það á
ekki að taka sliku með for-
dómum, spara stóru orðin. Þetta
á ekki siður við um tónlist”.
„EKKi léll á tungu”
— En hagmæltur?
„Nei, ég er ekki sérstaklega
hagmæltur. Þó kann ég að setja
saman rétt kveðna visu að þvi
leyti, aðég kann bragfræði. En ég
er ekki hagmæltur þannig, að það
til þess að taka þátt 1 innrásinni i
Evrópu og okkur til vemdar voru
tvö beitiskip. En það kom ekkert
fyrir á leiðinni, þótt kafbátahern-
'aður væri i fullum gangi. Ég sá
ekki einu sinni kafbát. En ég sá
nóg af öðrum skipum og i London
varég vitni að loftárásum. Ég sá
meðal annars, þegar Þjóðverjar
notuðu sjálfstýrðar sprengjur i
fyrsta sinn. Það var 17. júni,
þegar við vorum að stofna lýð-
veldi hér heima. Það var mikil
árás. Hús hrundu viða i kringum
mig, og manni varð ekki svefn-
samt þá nótt”.
— En nánar um starfið.
„Ég hafði aðsetur i Bush
House, niður undir Fleet Street,
þar sem þessi deild annaðist út-
varpssendingar til annarra
landa — það var fyrst og fremst
strlðsáróður. Deildin var hluti af
eitthvað farið að ræða um sjón-
varp hér, en það kom ekki til um-
ræöu fyrir alvöru fyrr en ég var
farinn af stofnuninni.
Arið 1965 fór ég til Háskólans og
ætlaði að vera þar áfram. Ég
ákvað að söðla um og fara að fást
við kennslu, en var ekki nema til
1968, þegar ég tók við hér”.
— Hvers vegna snerist þér
hugur?
„Þaðer nú það. Eiginlega sner-
istmérekki hugur. Mér likaði
13
Wnvll'jsjendú
Ka^fjöt0},?rskal^;
„Gengum yfirleitt snemma
brattir á morgnana.”
annað — andleg áhrif. Ég
var mjög snemma látinn fara
í kirkju og fylgjast með kirkju-
legri þjónustu.
Ég kunni ákaflega vel á þessi
leiði og skoðaði gömlu höggnu
steinana og trélokin, sem voru öll
útskorin, og meira og minna farin
að grotna niður. Enda voru þau
gömul og úr forgengilegu efni”.
— Kreppuárin i Skagafiröi hafa
sjálfsagt verið erfið eins og
annarsstaðar.
viðar, sem-vildu ganga mennta-
veginn. Það var mjög vel búið að
okkur i skólanum, heimavistin
var ókeypis, sömuleiðis ljós og
hiti og gott ef ekki öll þjónusta
lika”.
„Lífið var sKemmlilegl”
— Hvemig var skólalifið I MA á
þessum árum?
„Þegar maður er ungur held ég
að þaö skipti ekki svo miklu máli,
held ég, aðþaðhafi yfirleitt verið
vel stundað að þeirra tima hætti.
Við lásum mikið i hópum og
reyndum að búa okkur vel undir
timana, enda varkennslan meira
og minna yfirheyrsla. Þaö var
ekki neitt um óreglu, enda vorum
við undir hörðum aga. Við áttum
að vera komin inn klukkan tiu á
kvöldin, tólf á laugardags-
kvöldum. Undanþágur frá þessu
voru mjög sjaldan gefnar og
við gengum yfirleitt snemma
til náða, enda vorum viö brattir á
morgnana’”.
— Siðan tók háskólanámið við.
,,Ég fór suður haustið 1937 og
innritaðist I Háskólann, en tók
námið létt framan af, stundaði
ýmis hjástörf á háskólaárunum.
Fyrir utan hafnarvinnu, vega-
hugsun.”
stund ý
liggi mér létt á tungu, enda hef ég
litiö gert af þvi að yrkja visur.
Hinsvegar hitti ég stundum
visnamenn sem kenna mér visur,
og stundum skrifa ég niður á
snepla. Ég kann þvi margar
góðar visur”.
— Gætum við fengið eina góða?
Reyndarget ég nefnt eina góða
stöku eftir Sigurð Nordal, segir
Andrés eftir að hafa hugsað sig
um stundarkorn. Og hún hljóðar
svo:
Yfir flúðir, auðnu og mein
elfur lifsins streymir.
Sjaldan verður ósinn eins
og uppspretturnar dreymir.
„Þetta er nokkuð sem skýtur
upp i huganum af sjálfsdáðum
vegna ertingar utan frá. Ef svo er
ekki liggur þetta kyrrt hjá mér.
3.“ nr.“ strars
mig ekki þanmg, og eg eyo
upplýsingaráðuneytinu, sem var
geysimikil stofnun, og striðsfyrir-
brigði. Hún hafði að öðru leyti
bækistöð i Lundúnaháskóla. Ég
haföi skrifstofu með landflótta
Norðmönnum, sem höfðu komið
til Bretlands með her sinn og
flota’ ’.
„itlll rilshoöaö”
— Þetta voru striöstimar, og þú
talar um striðsáróður. Varla
hefur þú getað stundað frjálsa
fréttamennsku.
„Nei, þetta var allt ritskoöað.
En ég sá aldrei ritskoðarana, þeir
voru ekki hafðir til sýnis. Ég varð
að skrifa allt bæði á ensku og is-
lensku, og siðan tók skrifstofu-
stúlka þetta allt hjá mér og sýndi
„sensúrnum”. En það stoppaði
aldrei neitt hjá mér, það var
aldrei gerð athugasemd. Eins og
ég sagði áðan var þetta létt verk,
ég vann þetta að mestu úr norsku
fréttunum”.
Oetum ^
NorðH'anna'
ákaflega vel að kenna við Háskól-
ann og sótti ekki fast að verða út-
varpsstjóri. Það er erfitt aðsvara
þvi hvað réði úrslitum. En það
kom margt til greina. Framtiðin
við Háskólann var óviss, og það
var i rauninni ekki erfitt að gera
upp hugsinná þeim forsendum”.
— Hefur þú séð eftir að söðla
um aftur?
„Nei, Ég held það sé mesta vit-
leysa að hugsa um hvort maöur
hefur tekið réttar eða skakkar
ákvarðanir i' ýmsum efnum. Það
er alveg þyðingarlaust”.
— Freistaði þin ekki að vinna
við sjónvarpið eftir að þú hafir
lagtþigeftirað kynna þérþennan
nýja miðil?
„Dælli irumslœll nú”
„Það gerði það ekki sérstak-
lega. Ég hafði unnið 13 ár við út-
varp og eftir þann tima lærir
maður ekki fjarskalega mikið um
það. Þess vegna sneri ég mér
aðallega að sjónvarpinu. En
þegar ég var i Bandarlkjunum
var sjónvarpstæknin eins og barn
„Egill var gotl sháld”
— Hvert er uppáhaldsskáld
þitt?
„Ég get ekki tekið eitt skáld
framyfir annað til að móðga ekki
einhvern. Egill gamli Skalla-
grimsson finnst mér alltaf geysi-
lega gott skáld. Það ætti að vera
óhætt að nefna hann”.
— Svona tilað fara út i alltaðra
sálma, Andrés. Ég hef heyrt
meðal útvarpsmanna, að þú sért
hinn mesti leikfimimaður.
„Það er langt i frá, að það sé
rétt.Það var oftsagtbæðii gamni
og alvöru, þegar ég var I skóla að
menn skiptust i tvo hópa. Það
voru þeir sem voru vel að sér til
likamans og þeir sem voru vel að
sér til sálarinnar. Um þetta varð
aðvelja, það var ekkert til þarna
á milli. Ég var lipur sem krakki
en lét sem minnst á þvl bera, þvi
égvaldiseinni hópinn. En svo
var það einhverntlma, ég
hef liklega veriö um
fertugt, að i sumar-
ferðalagiútvarpsins var
komið að Reykholti.
Þar komum við inn i
stóran og glæsileganleikfimisal,'
veröi byrjað að byggja strax i
vor?
„Þaö er vel hugsanlegt”
„Norðmenn hafa aldrei
vanlaö lé”
— Að lokum örlitið um framtið
útvarpsins.
„1 þeim efnum getum við litið
meðlotningu til Norömanna. Þeir
eru ákaflega sjálfstæðir i sjón-
varps- og útvarpsrekstri sinum
og hefur aldrei vantað fé, þegar
aðrir eruá hausnum. Þeirhafa til
dæmis ekki sett af stað aðra dag-
skrá eins og hefur verið gert á öll-
um hinum Norðurlöndunum.
Hinsvegar hafa þeir fengiö mik-
inn stuðning til að halda uppi
dreifikerfi sinu, sem er ákaflega
dýrt I þessu fjöllótta landi þar
sem aðstæður eru að mörgu leyti
svipaöar og hér. Til þess hefur
norska útvarpiö fengið sérstakt
gjald af öllum rafeindatækjum,
ogstjórnmálamenn i Noregi hafa
sýnt stofnuninni miklu meiri
skilning en þekkist víðast annars
staðar. Norðmenn hafa lagt
mikla áherslu á landshlutaút-
varp, og ég held að þróunin hér
ætti aö vera svipuð. Hún hefur
reyndar þegar tekið þessa stafnu
með upptöku- og útsendingarað-
stöðu á Akureyri.
En Norðmenn geta Hka
ýmislegt af okkur lært, og
norskir tæknimenn sem hafa
verið hér við útvarpið hafa
verið ákaflega
MA-Kvðrtctliiin varö tii í hergerginu mfnu
99

Andrés Bjiirnsson f HdgarpðsisvlOlall
þótt það séu erfiðir timar. Lifiö
sjálft var skemmtilegt og við átt-
um okkar bráðskemmtilegu
stundir. Það var hægt að verða
sér úti um ódýrar skemmtanir.
Ég man til dæmis eftir þvi, að við
útveguðum okkur kassabil og ók-
um út um allan Eyjafjörð og
Þingeyjarsýslu með söng og gleð-
skap. Þaö voru ekki geröar kröfur
um góö sæti og mikið nesti. Aðal-
atriðið var að vera ungur og vera
saman. Það gaf nægilega llfsfyll-
ingu. Ég er ekki viss um, að fólk
vinnu og kaupavinnu á sumrin
dútiaði ég dálitið við blaða-
mennsku á þessum árum og mig
minnir, að ég væri settur ritstjóri
Fálkans árið 1940. Ég gaf lika út
bók sjálfur, safnaði kvæðum og
fleiru eftir Andrés heitinn bróður
minn.
Svo byrjaði ég að lesa I út-
varpið. Þaö Var fyrst I febrúar
árið 1939 að ég bar mig að lesa
ljóð, fyrst eftir Einar Benedikts-
son. Ég kom nokkrum sinnum og
las og var óskaplega nervus við
þetta fyrirtæki og þorði ekki að
koma út á götu I nokkra daga eftir
þennan fyrsta lestur”.
„Halöi einhverja lilhuröi”
— Ertu sjálfur skáld?
„Nei, ekki get ég sagt það. Það
kann að vera, að ég hafi haft til-
buröi til þess fyrir tuttugu árum
en það voru æskubrek, Manni
þótti merkilegt aö setja þetta
saman, en ég fór aldrei langt út á
þá braut og hætti þvi alveg að
lokum. Það eru afskaplega
margir ungir menn sem fara út i
aö böggla einhverju saman. En
ég hef alltaf haft áhuga á skáld-
skap og hef lesið óhemju mikið
allt frá blautu barnsbeini. Ef ég
hef einhverja ástri"ðu þá er það
lestur. Mér þykir afskaplega
gaman aö lesa, bæöi hátt og I
hljóöi”.
Ætti ég að velja visu af handahófi
veit ég ekki hvernig það
færi — ég yrði að fá lengri frest til
að skila þvi”.
— Svo við snúum okkur aftur
þangað sem frá var horfið: Þú
fórst I Háskólann haustiö 1937...
„Já, ég lauk kandidatsprófi I
norrænum fræðum 1943 og fór
sama sumar til Bretlands þar
sem ég var fréttaritari hjá BBC I
eitt ár. Ég vann hjá deild sem var
nefnd British Overseas Serviees
og las fréttir á isiensku einu sinni
i viku. — þetta var eiginlega
striðsáróður. En starfið var létt
og þægilegt”.
— Hvernig stóö á þessari ferö
þinni til Bretlands i miðri heims-
Styrjöidinni?
„Ég lenti eiginlega I þessu fyrir
hreina tilviljun. Eftir að ég lauk
námi vissi ég ekki vel hvað ég átti
að gera og sló til þegar breska
upplýsingaráðuneytið bauð mér
starfið. Helst haföiég hugsað mér
að fara I kennslu, og flestir bjugg-
ust við aö ég gerði það. En leiðin
lá allt aðrar götur hjá mér”.
„Sá ekkí kaihái”
— Hvernig lagðist það I þig að
halda I þetta ferðalag á þessum
hættutimum?
„Ég hikaði ekki viö að fara,
þótt ég sé alls ekki hugrakkur. Ég
fór meö geysistóru herflutninga-
skipi, sem var að flytja hermenn
— Þú varst ekki laus við út-
varpið eftir að þú komst heim
aftur — þtítt þú hafir ekki orðið
útvarpsstjóri strax.
„Ég byrjaði hjá útvarpinu
seinnihluta sumars 1944, var ráö-
inn á dagskrárskrifstofuna.
Raunar gat ég valið milli frétta
og dagskrár, en mér fannst
menntun min vera þannig að hún
hentaði betur i dagskrárdeildina.
Enda haföi ég enga sérstaka
löngun til aö fara i frétta-
mennsku.
Þá var þetta ólikt þvi sem nú
er, enda ekki löng dagskrá. Við
vorum þrir, Helgi Hjörvar,
Ragnar Jóhannesson og ég og
tvær skrifstofustúlkur. En við sá-
um lika um alla dagskrána, lika
leikritin, þvileiklistardeildin kom
ekki strax. Þótt dagskráin væri
ekki löng var nægilega mikil
vinna fyrir svo fámennan hóp að
safna efni”.
„Læröi s|önvarpslr<eöi”
— Þú hefur ekki verið óslitið við
útvarpið siðan — einhver hlé
urðu á dvöl þinni þar.
„Arið 1956 bauð bandariska
utanrikisráðuneytið mér á nám-
skeið i útvarps- og sjónvarps-
fræðum I Bandarikjunum. Ég
vann þarna i sex mánuði og
dvölin var ákaflega lærdómsrik.
Liklega er ég fyrsti Islendingur-
inn, sem leggur einhverja stund á
sjónvarpsfræöi. Þá var liklega
i reifúm og þetta var ekki nándar
nærri eins stórt og umfangsmikið
og það er nú. Mig minnir að ég
hafi heyrt, að það hafi verið fyrst
árið 1948 aö sjónvarp var sent
samtimis yfir öll Bandarikin. Ég
imynda mér, að nú þætti mönnum
það ákaflega frumstætt sem var
gert á þessum árum, sjónvarps-
tæknin hefur tekið svo tröllaukn-
um vexti, að það er ekki sam-
bærilegt við það sem þá var”.
— Þótt þú hafir lengst af starf-
að við útvarpið hefur þú sinnt
hugðarefniþinu, bókmenntum, og
meðalannars séð um bókmennta-
kynningar I útvarpihu fyrir jól.
„Ég fékkst töluvert við þýð-
ingar á fyrstu árum minum hér
við útvarpið, og var þó nokkuð i
útgáfustarfsemi. Meðal annars
gaf ég út nokkur ljöðaúrvöl á veg-
um Menningarsjóðs, þar á meöal
ljóð Stefáns ölafssonar, Jóns
Þorlákssonarog Grims Thomsen.
Hann var lengi viðfangsefni mitt,
ég valdi hann sem viðfangsefni 1
Háskólanum og gaf út ljóðasafn
hans og greinasafn eftir að ég
dvaldi iKaupmannahöfn áriö 1975
til að átta mig á ferli hans þar.;
En þessi blessaöi bókaþáttur
barst mér i hendur með allt öðrum
hætti. Vilhjálmur Þ. var iengi
með þátt sem nefndist Bækur og
menn. Ég tók viö honum og hef
veriðað dútla við þetta siðan. Ég
reyni alltaf að veita athygli þvi
sem kemur út af bókum og fylgj-
ast með eins og ég get
myndir:
Jlm Smarl
og ég gat ekki stillt mig og fór
eina bunu eftir salnum endilöng-
um. Allir urðu óskaplega undr-
andi, en ég hélt að þetta hlytu’
menn að geta ef þeir heföu ein-
hverja sveigju i skrokknum.
Þetta er liklega ástæðan fyrir þvi,
að einhverjir halda mig mikinn
leikfimimann”.
„Aö komasi á
sakamannaalður”
— Ef við drögum 17 frá 81
verðurljóst, að þaðeru ekki mörg
ár þangaö til þú kemst á eftir-
laun. Og I ljósi þess, aö nú er
bygging nýs útvarpshúss mál
málanna hjá stofnuninni, langar
migað spyrja þig: Stefnir þú ekki
aðþví, innst inni aö minnstakosti.
að ljúka starfsferli þinum I nýju
útvarpshúsi?
„Þetta er nú 37. árið siðan ég
kom á útvarpið, og er að komast á
sakamannaaldur, eins og við
.segjum. En ég verð að segja al-
veg eins og er, að ég hugsa ekki
um þetta hús fyrir mig. Það
snertirmigekki þannigog ég eyði
ekki að þvi orðum né hugsun. En
vitanlega gleöst ég yfir öllum
framförum sem verða i þeirri
stofnun sem mér er trúað fyrir,
og ég tel mikið mál að sjá fram-
gang þessa máls. En hvort það
verður ég eða aðrir sem kem þvl i
höfn er allt önnur saga”.
— „Gjöf” menntamálaráð-
herra i tilefni af afmæli útvarps-
ins — breytir hún miklu i þessu
máli? Þá hef ég sérstaklega i
huga, að henni fylgdu þau orð, að
eingöngu megi nota eigið „smiða-
fé” útvarpsins.
„Þetta getur breytt miklu ef
framhaldið verður á réttan hátt.
Þessi gjöf getur hugsanlega
komið þvi til leiðar, að byrjað
verði að reisa þarna byggingu.
Ég get ekki sagt upp á dag hve-
nær það verður, en það getur
orðið innan tiðar. Þaö eru eftir
nokkur fyrirkomulagsatriði til að
byggingin geti hafist. En það er
ekki heppilegtað byrja númeöan
er klaki yfir öllu.
Ég hef aldrei reiknað með öðru
enokkarféf þessa byggingu, þaö
eru verulegar fjárhæðir tilbúnar
til þessara nota”.
— Þú segir, „ekki meöan klaki
er yfir öllu”. Attu við, að það
„Þetta var allt ritskoöað, en
ég sá aldrei ritskoðarana.”
ánægðir. Hér er nefnilega ekki
allt svo slæmt. Þeim hefur þótt
vinnan hér mun fjölbreyttari en
við norska útvarpið, en þar er
hver maður á sinum stað og vinn-
ur alltaf sama verkið. Hér er
starfið mun fjölbreyttara, og
hættan á þvi að menn lokist inni I
einhverjum filabeinsturni með
sitt þrönga starfssvið er ekki svo
mikil”.