Helgarpósturinn - 27.02.1981, Blaðsíða 22

22
Endalokin færast
„Þaö eru orð sem viö setjum
saman, þaö er tónlist sem viö
semjum. Oröin útskýra sig sjálf.
Þegar þú skiiur þau ekki,
revndu þá bara aö hugsa svolit-
iö. Þaö skiptir ekki máliþó þú fáir
ekki alveg þaö sama útúr þeim og
viö, svo framarlega sem þú færö
eitthvað. Lögin eru öll mjög
augljós. Þau veita fólki tækifæri
til aö beita imyndunaraflinu, en
þau innihalda einnig afstööu sem
mikilvægt er að komi skýrt
fram”.
Þetta svar gaf Paul, trommari
Killing Joke, i blaðaviðtali á dög-
unum, þegarhann var spurður að
þvi hvað tónlist hljómsveitar-
innar heföi að geyma.
Killing Joke er ein athyglis-
verðasta hljómsveit Breta i dag.
Það leikur enginn vafi á þvi.
Hinsvegar er ekki svo auðvelt að
brjóta til mergjar tónlist hennar
og viðhorf. Samskipti Killing Joke
og bresku pressunnar hafa nefni-
lega veriö með endemum
skrykkjótt, ruglingsleg, misskilin
á báða bóga, i einu orði sagt:
fáránleg. Allar þær greinar og öll
þau viðtöl, sem ég hef séð um þá
hafa einkennst af þessari vit-
leysu: blaðamenn standa
skjálfandi á beinunum, (skit-
hræddir um að verða lamdir i
klessu), undan „stingandi”
augnaraði Jaz, hljómborðs-
leikara, söngvara og aðalsprautu
KJ, sem úthiiðar þá fyrir
skilningsleysi, skort á imynd-
unarafli og lága greindarvisitölu.
Samt eru flestir sem hafa skrifað
um þá sammála um að Killing
Joke sé mjög merkilega
hljómsveit.
— O —
Ekki fara miklar sögur af þvi
hvernig hljómsveitin kom saman,
enda vilja þeir félagar ekkert um
það segja: „fortiðin skiptir ekki
máli”. En það átti sér staö i júni
’79, þegar Jaz og Paul hittust
fyrst og uppgötvuðu að þeir áttu
margt saméiginlegt. Þeir
auglýstu eftir bassaleikara og
gitarleikara og fyrir valinu urðu
Youth og Geordie (eftirnöfn eru
lika eitt af þvi sem Killing Joke
finnst ekki skiipta máli). Þegar
búiö var að manna sveitina, fluttu
þeir ismábæ útá landsbygginni til
æfinga. Settu þar auðvitað allt á
annan endann, Hávaðanefnd
bæjarins fór á taugum, næstu
nágrannar í sumarfri og löggan
bankaði upp hjá þeim á nokkurra
klukkustunda fresti. Allt um það
Killing Joke yfirgáfu brátt
æfingastaðinn og héldu til London
með lagið Are You Receiving i
farangrinum, sem vakti strax á
þeim mikla athygli. Siðan hafa
þeir gefið út nokkrar smáskifur,
sem allar hafa styrkt stöðu þeirra
meir og meir, og fyrir skömmu
kom Ut fyrsta breiöskifan, Killing
Joke.
Tónlist Killing Joke er að mestu
leyti kröftugt rokk, einhvers-
staðar mitt á milli „heavy metal”
og nýbylgju (minnireinna helst á
Stranglers þegar þeir voru uppá
sitt besta), en einnig leika þeir
raggae með miklum ágætum.
Þeir boða afturhvarf til
einfaldari lifsmáta, burt með
kerfið, óttast framtiðina ef mann-
kynið heldur áfram á þeirri braut
sem það er á nú, kjarnorkustriðið
sem virðist vera á næsta leiti.
Þessi ótti, tilfinning dauðvona
manna, er það sem einkennir
tónlist og texta Killing Joke fyrst
og fremst.
„Thefeeling of a guy in the first
world var who’s just about to run
out the trenches.... and he knows
his life is going to be gone in ten
minutes and he thinks of that
fucker back in Westminster who
put him in that position. That’s
the felling... the Killing Joke”.
Föstudagur 27. fébrúar mr hé/nRrpnc;fl jrinn
maura-sexí maura-sexi maura-sexi maura-sexí maura-sexi maura-sexí maura-sexí maura-sexí maura
anum yfir smáskifur, og breið-
skífan hefur trónað i efsta sætinu
fyrir slikar plötur um nokkurt
skeið.
Eins og sjá má af textanum hér
að ofan, og flestum öðrum á plöt-
unni, vita Adam og Maurarnir
ekki hvað minnimáttarkennd er.
Þeir segjast vera stórkostlegir,
boðberar tónlistar framtiðar-
innar, maura-tónlistar fyrir sexi-
manneskjur, sexi-tónlist fyrir
maura-manneskjur, hin nýja
Konungsfjölskylda i nýju sam-
félagi, samfélagi maura-mann-
eskjanna. Það er ekkert minna!
En Adam hefur ekki alltaf verið
i paradis velgengninnar. Hann
stofnaði hljómsveitina árið 1976
um svipað leyti og pönkið var að
halda innreiö sina á markaðinn
með Sex Pistols i broddi fylking-
ar. Adam kynntist þá fyrst
Malcolm McLaren umboðsmanni
Pistols, sem oft er kallaður guð-
faðir pönksins, og varð fyrir
miklum áhrifum frá hónum.
McLaren gaf Adam mörg góð
ráö, benti honum á leiðir til að út-
færa hugmyndir sinar. Og eftir
þrjú ömurleg ár hjá Adam og
Maurunum, ömurleg vegna þess
að umboðsmaður þeirra, Jordan
að nafni, gerði þeim meira ógagn
en gagn, tók McLaren hljóm-
sveitina að sér. Ekki virtist það
þó ætla að verða Adam til góös,
a.m.k. i fyrstu, þvi guðfaðir
pönksins hafði ekki lengi stýrt
skipi Mauranna þegar hann varp-
ekki boði nokkuð gott, einsog þar
stendur. Adam hóf samstarf með
gitarleikáranum Marco Pirroni,
sem ma. var i fyrstu Utgáfu
Siouxsie and the Banshees, og
hafði stjórnað hljómsveitunum
Models og Rema Rema. Þeir
félagar settust niður og ákváðu að
móta nýja tónlistarstefnu, mynda
nýja hljómsveit með sterkt
identitet. Efniðviðinn sóttu þeir i
tónlist frumstæðra þjóðflokka i
Afriku og indjána N-Ameriku,
sem þeir blönduðu saman við
hefðbundið rokk. Og, einsog vin-
sældir Adams og Mauranna bera
með sér, hefur þessi sérstæði
kokteill heppnast mjög vel. Takt
föst (enda tveir trommarar),
friskleg og lifandi popptónlist, og
sjálfshólið I textunum virkar
fremur fyndið og skemmtilegt,
jákvæður egóismi fremur en nei-
kvæður.
Adam, Marco og hinir maur-
arnir standa nú meö pálmann i
Éitek <r
fyrir 9exí-manneskjur
aura-tónlist
Fyrir margt löngu I Lundúna-
borg sat maður sem kallaður var
Maurinn I þungum þönkum. Hann
var að velta vöngum yfir þvl
hvorum megin giröingarinnar
hann væri... Sperrið eyrun... En
tíminn leið og brátt varð Maurinn
fimm ungir menn, með eld I aug-
um. Þeir voru i engum vafa um
hvorum megin girðingarinnar
þeir voru. Þeir trúðu á kynllfið og
gott útlit. Með eigin tónlistarstll,
ófullnægðir... Sperrið eyrun
(fimm stór-kostlegir)....
Svona lýsa Adam og Maurarnir
tilkomu sinni i breskt tónlistarlif
á breiðskífunni Kings of the Wild
Frontier, sem hefur notiö fádæma
vinsælda á undanförnum vikum.
Um tíma áttu þeir fjögur lög sam-
timis hátt á breska vinsældarlist-
aði Adam fyrir borð og myndaði
hljómsveitina Bow Wow Wow úr
þeim sem eftir voru. Það var þá
sem Adam vissi ekki lengur hvor-
um megin girðingarinnar hann
var.
En fátt er svo með öllu illt að
höndunum og viröast eiga bjarta
framtiö f vændum. Þeir eiga þó
enn eftir að staðfesta getu sína,
þvi það hefur oft skeð I poppinu að
hljómsveitir eða einstaklingar slá
i gegn með einni plötu, en siðan
ekki söguna meir...
texti: Páll Pálsson