Helgarpósturinn - 12.06.1981, Blaðsíða 22
22
Fostudagur 12. júni 1981 helgarpóslurinn.
TILRAUNAELDHÚS HELGARPÓSTSINS FYRSTA TILRAUN:
í framtlðarskáldskap er
mannskepnan iðulega látin borða
pillur og fá lir þeim allan kraft.
Þá verður matur 1 nUverandi
myndóþarfur.þvi öllu má þjappa
saman f pilluformið, og enginn
getur efast um að önnum kafnir
tslendingar næstu aldar hafi
margt nytsamiegra að gera, en
að standa i matseld. Einhvern-
tima tökum við bara rauða pillu i
morgunmat, græna pillu i
hádeginu, og blá pilla getur svo
komið í stað kvöldmatarins. Þá
verða engin eldhUs i ibUðunum,
og engar sameiginlegar máltiðir
og m atsölustaðirnir fara allir á
hausinn.
Svona framtiðarsýn er hálf
napurieg, svo ekki sé meira sagt,
og vonandi verður sU ánægja sem
fylgir þvi að borða góðan mat
aidrei frá okkur tekin. En með
nUtimatækninni margumtöluðu
hefur átt sér stað hröð og lúmsk
þróun i átt til pillanna.
NU er löngu liðin sU tið aö
neytandinn þurfisjálfur að vinna
úr hráefninu. Engin þörf er á þvi
fyrir heimakokka að kunna að
flaka fisk, eða Urbeina kjöt. Þetta
er allt gert fyrir.mann. Og með
tilkomu örbylgjuofnanna svoköll-
uðu er farið að framleiða hér á
íslandi t.d. kjUklinga sem bUið er
að steikja og krydda og á bara
eftir að hita.
Erlendis er þetta langtum
svæsnara, og þá náttUrulega sér-
staklega I Bandarikjunum. Þar er
algeng fæða svokallaðir TV-dinn-
erar, sem er matur sem bara þarf
að stinga i ofninn. Diskar og
hnifapör eru Ur plasti og óvinir
þessarar fæðu segja að maturinn
sé það lika. Það er önnur saga.
Yfir allan mat af þessu tagi hefur
verið fundið eitt lýsandi orð á
enskunni: Junkfood. Margir
boröa litið annað en svona drasl-
fæðu, aðrir snerta hana ekki
Hvað sem þvi liöur eru framleidd
mikil reiðinnar býsn af allskyns
mat, sem neytandinn þarf ekkert
að gera við annað en annaðhvort
hita hann upp i ofni eða bæta við
hann vatni. Lykilorðin i mats-
eldinni verða þvi þrjU: just add
water.
Þóttvið Islendingar
höfum ekki kynnst junkfood
menningunni nemaaðlitlu
levti ennþá, er hægt
Þetta er matur fyrir
fjölda manns, — hrisgrjón
fyrir tóif, kjúklingur
fyrir einn, kínversk
nautakjötskássa fyrir
einn, gúllash fyrir svona
þrjá, rækjur i karri fyrir
tvo og grænmetisrétt-
ur fyrir þrjá.
Rauðvin eftir smekk.
DRASLFÆÐAN
ER ÓÆTT JUKK
eftir Guðjón Arngrímsson myndir: Valdis Óskarsdóttir
að fá hér ýmislegt sem kalla má
dralsfæöu með góðri samvisku.
(Draslfæða er þá þýðing á
junkfood). Það elsta af þessu og
það sem nýtur hvað mestrar
virðingar eru pakkasUpurnar.
Þærþekkja allir, enda fyrirlöngu
orðnar hluti af matarkUltúr hins
siðmenntaða heims. Maður rifur
bara endann af pakkanum, hellir
jukkinu i pott, bætir vatni
i, lætur sjóða I
smástund og i ljós kemur
kremuð kjUklingasUpa,
eða ávaxtagrautur
eða eitthvað
annað. Enginn vandi!
Tilraunaeldhús
Helgarpóstsins
var stofnað i kringum
draslfæðu, og hér á eftir
er lýsing á fyrstu
prófunum þess.
tJtivinnandi fólk
eins og við á ritstjórninni borðar
gjarnan slikan mat i hádeginu, en
færsérsvo gott að borða heima á
kvöldin. Samlokur, ham-
borgarar, pizzur, sem hitað er i
ofni er algengasti kosturinn. Um
daginn fórum við hinsvegar úti
búð og söfnuðum saman nokkru
af þvi fljótlegasta sem hægt er að
malla sér og elduðum I tilrauna-
eldhUsinu.
Matreiðslan er einföld. Pakki af
jukki er opnaður vatni blandað
samanvið, og allt hitað. Maturinn
er til. Það erfiðasta við þetta
alltsaman var að koma þessu
niður.
Þetta var það sem prófað var:
KjUkiingur f sUr-sætri sósu.
Nautakjöt Chow Mein.
Bolognese spaghettisósa úr
grænmeti.
Karriréttur með rækjum.
Nautasmásteik i sósu.
Hrisgrjón.
Meö var svo drukkið áfengis-
laust rauðvi'n.
Aö sjálfsögðu var byrjaö á þvi
að opna flöskuna. HUn var með
skrUfuöum tappa, og ilmurinn
var hvorki þungur né höfugur.
Umurinn var hálf vemmiiegur,
eins og reyndar allur þessi matur
iheild sinni. En höldum okkur við
vinið, ef vin skyldi kalla. „Þetta
er ekki likt neinu vini”, sagði einn
sérfræöinga eldhússins I áfengi,
„Þetta er verra en ávaxtasaft”.
Jung’s Rotlack vinið var því
dæmt nánast óhæft til drykkjar
enda mun það einkum ætlaö til
sósui 3rðar, eins og önnur
áfengislaus vin. Vatn var þess-
vegna drukkið með hinni
fimmréttuðu máltið sem i
vændum var.
Hrisgrjónin voru næst gerð
tilbUin. Samkvæmt leiðbein-
ingum utan á pakkanum voru
hrisgrjónin þegar soðin — aðeins
átti eftir að bleyta I þeim á ný.
Það var gert: Sjóðandi vatni var
bættvið tilhelminga, og það látið
standa i fimm mínútur. „Þessi
hrisgrjón eru nU ógeösleg”, var
dómur ljósmyndarans, en
kannski var það full harkalegt.
Hrisgrjónin voru bragðlitil og
þurr þó nóg væri vætan i kringum
þau, og ekki nærri eins góð og
„alvöru” hrisgrjón.
Fyrsti „rétturinn” sem
prófaður var hét á ensku „Sweet
and Sour Chicken” — kjUklingur i
sætsUrri sósu. Hann var I litilli
plastdós, eins og sést á myndinni,
og matreiðslan var einföld eins og
fyrri daginn. Hita bara vatn i
katli, hella þvi yfir jukkið i dós-
inni, og biða i þrjár minUtur
meðan þurrefnin samlöguðust
vatninu. „t ýtrustu neyð, má
alveg borða þetta”, var niður-
staða tveggja smakkara. „Miðað
við pappa er þetta ágætt”, sagöi
annar. Heildarniðurstaða
dómnefndarinnar var sú að þessi
kjUklingur og sósan sem umlék
bitana væri ekki góður matur.
Kjötbitarnir og grænmetið var
bragðlaust, og af sósunni var
undarlegur keimur.
Nákvæmlega sami keimur var
af „Beef chow mein” kássu frá
sama fyrirtæki. Einhver gáfum
prýddur dómnefndarmaður sagði
að það væri gervisykurinn sem
gæfi þetta bragð, og hinir tóku
hann trUanlegan. Aðeins var
grænmetið frábrugðið þvi i
kjUklingakássunni, og einhvers-
konar hveitilengjur voru mjög
áberandi. Heildarniðurstaðan var
sU sama og I næsta rétti á undan.
Nautasmásteikin i sósu, sem
næst var prófuð, hafði nokkra
sérstöðu I tilrauninni. Þetta er
islensk vara, og þar að auki Ur
dós. Þetta var lika það eina af
þessu sem var étandi. Mat-
reiðslan var einföld að vanda.
Hellt er Ur dósinni i pott og hitað
við vægan hita. Kjötið var mjUkt,
en allverulega slepjulegt.
Heildarniðurstaðan varð sú að
þetta væri viðunanlegur Utilegu-
matur, og bæri helst ekki að hita
nema á primus.
Keimurinn af gervisykrinum,
eða einhverju öðru gerviefni, kom
mjög við sögu i þeim tveimur
réttum sem eftir voru. Karrirétt-
ur með rækjum var i poka, sem
hellt var Ur i pott. Svo var vatni
hellt i pokann, upp að ákveðinni
linu, og þvi siðan bætt úti pottinn.
Þetta átti svo að sjóða I um 20
minútur. „Vatn! gefiði mér
vatn!” var það eina sem yfir-
smakkari tilraunaeldhússins gat
sagt eftir að hafa stungið uppi sig
munnfylli af kássunni. Hún var
svakaleg, gervibragðið yfir-
gnæfði karribragðið þannig að
þetta virkaði rammt og særði
hálsinn — svo ekki sé talað um
bragðlaukana.
Þetta var þó hátið hjá þvi sem i
vændum var. Til að gera öllum
jafn hátt undir höfði prufuðum við
einnig draslfæðu fyrir græn-
metisætur. Bolognese spaghetti-
jafning án kjöts. Þetta var
ævintýralegur matur. Gervi-
bragðið yfirgnæfði allt annað
gjörsamlega svo ekki varö greint
hvort um var að ræða Bolognese-
bragð eða eitthvað allt annað, til
dæmis sUkkuiaði. Það eina góða
við þessi ósköp var að þetta er
hundódýrt. Pakkinn á að duga
fyrir þrjá, og kostar ekki nema
um tværkrónur á manninn — um
sjö krónur I allt, og það er ekki
dýr máitið. Lágt verð er þó ekki
nóg, þvi eins og einn dómnefndar-
mannanna sagði, þá mundi hver
sem er borga helmingi meira fyr-
ir aö borða matinn EKKI.
Semsagt: algjört ojbjakk!!
Heildarniöurstöður þessarar
prófunar Helgarpóstsins á
draslfæðu eru þvi augljósar.
Dralsfæða er draslfæða og ekkert
annað, hún er yfirhöfuö bragð-
vond, fremur ódýr að visu, og
þægileg I framleiðslu, en óþægi-
leg I munni og maga. Enginn
dómnefndarmanna beið skaða á
heilsu sinni, en allnokkuð var um
vindhviður i neðanverðu kviðar-
holi og þar i kring á eftir.
TilraunaeldhUsið ráðleggur þvi
lesendum að foröast jukkið, og
gefa sér tima til að elda sinn mat
sjálfir. Látum ekki pillurnar ná
völdum.
Svona litur kjúkiingur i sætsúrri sósu út...
... svo er bara hellt yfir heitu vatni...
...og jukkið er til. Veröi okkur aö því.