Helgarpósturinn - 21.08.1981, Blaðsíða 2

2
Fösludagur 21. égúst ,98! Holg^rpn^fllrinn.
Myndir og texti: Þorgrímur Gestsson.
— Ég ætla að gefa út bók um
feril Sigurbjörns Eirikssonar, og
þar veröur ekkert dregið undan.
— Það verða sko engar kvenna-
farssögur. 1 fyrri bókinni, ,,Ég vil
eiga minar konur sjálfur”, sem
Dagur Þorleifsson skráði, þorði
e'g ekki að segja allan sannleik-
ann. En hann verður sagður
núna, og bókin mun vekja gifur-
lega athygli um alit land.
Þetta segir ólafur Jónsson á
Oddhóli við Helgarpóstinn, en
hann á nú i málaferlum við
Sigurbjörn Eiriksson, sem ým-
ist er kenndur við Stóra-Hof i
Rangárvallasýslu, Álfsnes á
Kjarlarnesi eða Kliibbinn. Máia-
ferlin snúast um eignarréttinn á
jörð ólafs, Oddhól I Rangárvalla-
hreppi. Sigurbjörn fékk Ólaf til að
undirrita afsal að jörðinni, og
kaupsamning, og hefur sá siðar-
nefndi nú höfðað mál til ógilding-
ar þessum plöggum.
Réttarhöld hafa þegar farið
fram fyrir aukadómþingi Rang-
árvalla sýslu og verður haldið
áfram í byrjun september. Lög-
maður Ólafs er Jón E. Ragnars-
son.
Hvorki Sigurbjörn né lögmaður
hans, Ingi Ingimundarson, vildu
nokkuð um málið segja, þegar
Hdgarpósturinn hafði samband
við þá.
„Það er ekki viökunnanlegt, aö
ég fari að tjá mig um málið nú”,
var svar Sigurbjörns, en lögmað-
urinn sagðiaö þetta mál sé ekkert
fyrir blöðin. ,,Ef á að fara aö
skrifa um þetta mái mætti skrifa
um öli önnur dómsmál”, var svar
Inga Ingimundarsonar.
Ólafur og kona hans, Borghild-
Það var snemma árs 1978, að
Ólaf fór að gruna, að Sigurbjöm
ætlaðiað halda eignarrétti sinum
til streitu. Nágrannabóndi hans
hafði leitað til hans og beðið um
aö fá að dýpka skurð, sem á er
mótum jarðanna. ólafur neitaði
þvi á þeirri forsendu, aö dýpri
skurður gæti orðið hættulegur fé.
En nágranninn leitaði þá til
Sigurbjörns, sem veitti leyfið og
skurðurinn var dýpkaður.
200 hross i tiu ár
„Sigurbjörn talaði á þessum
tima eins og hann ætti jörðina, og
margir voru famir að halda að
það væri rétt. En þegar hann
kynnti mig talaði hann alltaf um
mig sem „stórbóndann á Odd-
hóli”. 1 ti'u ár var hann hér inni á
gafli með her manna og hafði 200
hross á jörðinni en borgaði aldrei
nokkra leigu. Ég gat mig hins-
vegar hvergi hrært. Hann sá til
þess,aðmér var ómögulegt að fá
nokkra fjárhagsfyrirgreiðslu, og
án peninga er maður ansi litill.
Þetta gekk svo langt, að stundum
var algjörlega matarlaust lang-
timum saman, áheimili þar sem
eru sjö börn, og þrautarlendingin
var að leita á náðir nágrannanna
um mat”.
„Leitaði til Sigur-
björns”
En samskipti þeirra Ólafs og
Sigurbjörns eiga sér lengri sögu.
Hún hófst i' rauninni árið 1961,
þegar Ólafur seldi honum jörð
sina, Alfsnes á Kjarlarnesi.
Vorið 1963 keypti ólafur Oddhól
og fluttist þangað. Tveimur árum
siðar, 1965, réðst Ólafur i stór-
fellda kartöflurækt. HUn tókst þó
ekki betur en svo, að þann 16.
ágúst.sumarið eftir fraus grasið
og uppskeran varð sáralitil.
,,Ég tapaði stórfé á þessu og
var auk þess skuldugur fyrir i
báðum kaupfélögunum, kaupfé-
lagi Árnesinga og Kaupfélagi
Rangæinga. Ég vildi ekki láta
þessa menn tapa á mér, þvi hing-
að til hefur það aldrei komið fyr-
ir, að aðrirhafi tapað á samskipt-
um við mig.
Þá datt mér i hug, að kannski
mætti leita til Sigurbjöms, og ég
hugsaði með mér, að honum væri
ekki of gott að hjálpa mér. Hon-
um hafði nefnilega gengið illa að
„Sigurbjörn lét alltaf sem hann ætti jörðina. En þegar hann kynnti mig
var það alltaf „stórbóndinn á Oddhóli”.
Ólafur og Borghildur ásamt
jremur af sjöbörnum og móður
J. u JL liln KSmii A
ur K. Skarphéðinsdóttir, undirrit-
uðu fyrrnefnd plögg i ágúst 1975.1
afsalinu segir, að Ólafur selji og
afsali Sigurbimi Eirikssyni,
Stóra-Hofi „eignarjörö minni
Oddhóli i Rangárvallahreppi,
ásamt húsum og mannvirkjum,
gögnum og gæðum, sem jörðinni
fylgja og fylgja ber”. En I afsal-
inu er þó sá varnagli sleginn, að
ólafur áskilji sér „ábúðarrétt á
jörðinni ævilangt og hafi á henni
þann bústofn sem ég þarf á hver j-
um ti'ma fyrir mig og fjölskyldu
mina”.
„Kom askvaðandi”
„Sigurbjörn kom hingað ask-
vaðandi með þessi plögg og bað
mig um að undirrita þau. Ég var
orðinn þvi vanur að skrifa undir
allskonarplögg fyrir hann, svoég
sá enga ástæðu tilað skorast und-
an. Konan mín færðist hinsvegar
lengi vel undan, en gaf sig að lok-
um. En Sigurbjörn hélt vandlega
yfir textann, og sjálfur hirti ég
ekki um að lesa hann”, segir
Ólafur viö Helgarpóstinn.
,,0g þessir tveir vottar, sem
hann haföi meöferðis, þau
Magnús Leopoldsson og Björk
Valsdóttir, kona hans, sátu þann-
ig að þau sáu alls ekki þegar
skrifað var undir plaggið”, bætir
Ólafur viö.
Ólafurhefur boriö fyrir rétti, að
hann hafi litið á umrætt afsal sem
málamynda tryggingu fyrir pen-
ingum sem hann skuldaöi Sigur-
bimi, ef hann félli frá. Óg tilefnið
var,að ólafur og kona hans höföu
* hyggju að fara til útlanda.
„Sigurbjörn haföi oft talað um,
að nú færi ég að deyja, og það
þyrfti að ganga frá okkar málum
áður. Nú sé ég, að þaö sem fyrir
honum vakti var að standa uppi
með jörðina eftir minn dag og
reka konuna og krakkana burt”,
segir Olafur.
borga Alfsnesið, og restina borg-
aöi hann mér loks með lélegri
ibúö i Reykjavik og bilarusli.
Ég fór því til hans og hann lán-
aði mér 1,5—2 milljónir gamalla
króna. Með þvi gat ég gert upp
skuldirminar við kaupfélögin. En
Sigurbjöm setti skilyrði. Hann
vildiekkilána mér nemaég skrif-
aði undir það, að ég mætti ekkert
gera, ekki taka lán né reyna á
nokkurn hátt að bjarga mér sjálf-
ur. A móti lofaði hann þvi, að ég
skyldi fá tiu þúsundkróna Uttekt i
kaupfélaginu á mánuði.
Hirti allan bústofninn
En það var ekki nóg með það.
Skömmu seinna'kom hann heim á
Oddhól og hirti af mér allt búið
upp iskuldina. Hann rak allan bú-
strfninn burt, 500 fjárog 25 hross
og tók tvo traktora og bilræfil
sem ég átti. Hann seldi síðan allt
þetta, en ég hef aldrei séð staf
fyrir þvi og get ekki séð að skuld-
in hafi lækkað neitt.
Siðan gerist það, að Sigurbjörn
lætur reka hingað 200 hross, sem
hann hafði hér næstu niu eða tiu
árin. Allan þann tima var hér fullt
af mönnum, tukthúslimum, sem
alla tið hafa fylgt Sigurbirni. Þeir
óðu hér inn um allt og voru með
lappirnar uppi á borðum. Sigur-
björn fór alltaf inn i búr þegar
lika. Þetta segi ég núna, þótt ég
eigi það á hættu að fólk dliti mig
heimskan gamlan karl. En ég sá
ekki ekki ígegnum þennan mjúk-
mála mann, sem þóttist alltaf
vera vinur manns, en gætti þess
að láta mig skrifa upp á nógu
marga vixla og allskonar plögg til
að hann héldi á mér tangarhaldi.
Einu skiptin sem ég var laus við
Sigurbjörn var þegar hann sat i
tukthúsinu.
Árið 1969 var ég svo heppinn að
vinna milljón i happdrætti. Fyrir
hluta af peningunum borgaði ég
skuldir minar við nágrannanna,
og dreif mig siðan I nokkurra
mánaða ferð til Vestur-India. bað
má segja, aðég hafi verið að flýja
land.
Nokkru seinna bauðst mér að
taka að mér skólakeyrslu i
hreppnum, en til þess þurfti ég
bil. Ég leitaði til Sigurbjörns, en
hann lét mig hafa bil sem hann
átti — og hann var að sjálfsögðu
skráður á nafn hans. Seinna
endurnýjaði ég bilinn, og aftur
kom hann þvi svo fyrir, að hann
var sjálfur skráður fyrir bilnum.
Arið 1973 ætlað ég siðan að selja
Ólalurá^Odd^V^numj
Deilan stendur um kaupsammng
og afsal - Sigurbjörn sakaður
um að notfæra sér „bágindi
stefnanda og fákænsku
í fjármálum”
hann kom hér, til að athuga hvort
nógur matur væri til og kom með
það sem á vantaði úr Klúbbnum.
En eftir að hafa gefið öllum þess-
um mönnum að éta var allt tómt
og enginn matur handa fjölskyld-
unni, en við erum hérna með sjö
börn, allt i ómegð. Ég neyddist
þvi til að litillækka mig með þvi
að fara til nágrannanna og biðja
þá ásjár. Sigurbjörn sá til þess,
að ég gat ekki bjargað mér sjálf-
ur, þvi hann leyföi mér ekki aö
hafa nema tiu kindur, sem hann
heyjaði fyrir gegn þvi, að ég sæi
um hrossinn fyrir hann á veturna.
Sá ekki i gegnum hann
Ég var þvi i algjörri klemmu,
gat mig hvergi hrært, og var að
verða að heilsulausum aumingja,
blóðþrýstingurinn rauk upp úr
öllu valdi af tómri streitu. Og ofan
á allt annað er konan heilsulitil
nýja bilinn. Um það leyti hitti ég
Sigurbjörn, sem samþykkti að ég
seldi bilinn og keypti nýjan á
minu nafni upp á, að ég skrifaði
undir proforma afsal á jörðinni til
tryggingar skuldum minum við
hann. Svo gerist það árið 1975, að
hann kemur til min með þessi
plögg, sem ég undirritaði athuga-
semdalaust þar sem ég treysti á,
að þau væru aðeins til mála-
mynda.
Eftir það fór allt að ganga bet-
ur, ég gat farið að fjölga fénu og
Sigurbjöm hætti að vera með
hrossinn á Oddhóli. Nú hef ég 100
fjár, 30-40 hross og fjóra naut-
gripi. En þá gerðist þetta með
skurðinn og ymislegt fleira, sem
vakti grunsemdir minar á þvi, að
Sigurbjörn ætlaði að halda fram
eignarrétti sinum á jörðinni. Eitt
af þvi var, að Sigurbjörn
leitaði eftir þvi við
hreppinn, aö hann
Afsalið umdeilda og yfirlýsing ólafs um, að kaupsamningurinn
og afsalið væru aðeins „proforma gerningar”.