Helgarpósturinn - 25.09.1981, Blaðsíða 10

10
^WoCiÍi^vLL
Reiöist ekki Guðl
Maður á ekki að reiðast guði, þótt manni finnist prestarnir
stundum heimskir.
Ofanskráöspakmæli var á kreiki i kolli mér hér um daginn, og
ég veit ekki hvers vegna. Kannski vegna alls fjasins kringum
biskupskjörið. Kannski vegna þess.aðspakmælið er íjári goit og
gildir oft og viða. Kannski vegna þess, að ég horf öi áHallgrims-
kirkju á Skólavörðuholti. Maður veit aldrei.
Ég villtistá strætisvögnum. Aður en ég vissi af, var ég kominn
á fornar slóðir. Ég sat i vagni merktum Lækjartorg-Noröurmýri.
Hann er númer eitt, arftaki gömlu Njálsgötu-Gunnarsbraut,og
Vikupóstur frá Gunnari Gunnarssyni
ekur um finasta hverfi i heimi. Ég fæddist á þessum slóðum og
ólst þar upp. Eftir að ég flutti á brott, hefur mér ekki fundist ég
eiga heima neins staðar. Fleiri en ég segja sömu sögu. Eitt
þeirra barna sem skrapp i heiminn á áhrifasvæði leiöar númer
eitt, Njálsgötu-Gunnarsbraut,var strákur sem átti flottasta reiö-
hjólið i bænum. Ég stóö i fjarlægð og dáðist að gripnum og eig-
anda þess.
Nú er reiöhjólseigandinn hjóllaus maður, kominn meö grátt
skegg og ekur Skoda.
Ég fór úr vagninum þegar bilstjórinn æpti Frakkastigur! og
viö svöruðum stundum ikór: Játakk! Og svo klifraöi maöur niö-
ur llfshættulega tröppu, stóö i útblæstrinum frá vélinni og skellti
hurðinni aftur. Ef maður var að skemmta sér, þá þóttist maöur
gleyma aö skella hurðinni og bilstjórinn varð að loka sjálfur. Það
var mjög fyndið.
Svo kom nútiminn eins og hann heföi verið pantaður séstak-
lega frá útlöndum. Allt i einu bjó maður meöal fjandsamlegra
innbyggja vestur i bæ. Allt var þar á fcrki; sandur i augum, ofs-
tæki i fasi og maöur stóð i margra ára basli við að útbreiöa
menningu, hugtök eins og vináttu og drengskap. Ég hef alltaf
óttast KR-sparkið.
Strætisvagninn þarna vestan að var og er númer fimm. Hann
kemur úr Skerjafirðinum. Sá vagn gæti þess vegna komiö beint
frá Labrador eða Kúlúsúk. Ég tók hann klukkan núll sjö á
morgnana, þessi sumur sem ég þrælaðist I að steypa út-
hverfi, sem eru hönnuð af slikri snilld, að maður trúir þvi ekki,
að þar muni nokkurt barn komast til þroska.
Leið fimm fer annars um forvitnileg hverfi. Hún sýnir manni
horniöá gamla kirkjugarðinum, lónar virðuleg gegnum miöbæ-
inn.og svo er stefnan tekin austur með ströndinni og inn i það
furðulega Snobbhill, Laugarásinn, sem varla gæti talist vera
innan marka hins byggilega heims, ef ekki væri Hrafnista og
Laugarásbió, áfengisútsalan og sundlaugarnar. En þetta er
reyndar allt nokkuö og bætist senn við: Er það ekki kirkja, þetta
sem ég hélt lengi að væri skiöastökkpallur, eins konar Holmen
kollen fyrir Snobhill-sálirnar, þegar þær reyna að brjóta sér leiö
upp i Himnariki? En það mun ekki takast. Ef þeir ætla þangaö
upp, verða þeir að byggja miklu stærri stökkpall, þvi eins og
menn vita frá Holmenkollen og viðar, þá detta þeir svo til beint
niður úr háloftunum, skiðastökkvararnir, og fara þeir þó meö
fallega bæn á fluginu.
A minni tið lékum viö knattspyrnu við Leifsstyttuna á Skóla-
vöröuholtinu. Við fórum á bak viö styttuna til aö pissa. Nú væri
það vist ekki hægt, þvi ekki fengi maður sig til að vera svo ó-
merkilegur að kasta af sér vatni framan i musteri þeirra
kristnu. Maður er soddan tepra.
Þegar menn voru að rifast um Hallgrimskirkju, þe. hvort þvi-
likt afrek i byggingarlist skyldi fá að risa, skaut Jóhannes Kiar-
val þvi að Reykvikingum, að eina ráðið til að geta tekið afstóðu I
kirkjumálinu, væriað byggja hana og sjá hana þannig með eigin
augum. Ef mönnum fyndist hún ljót, væri hægt að rifa hana.
Ég var að vona, aö menn hefðu ekki gleymt þessu ráði meist-
arans. Eða var þetta tekið sem grin?
Um siðustu helgi voru tvær stelpur vigðar til prests. Sjónvarp
iö hafði viötal. Fréttamaður spurði þær um kvennaguðfræði —
hvaðþað eiginlega væri. Þá kræktu þær nývigðu saman örmum,
litu r jóðar og undirf urðulegar hvor á aðra og flissuöu.
Þegar maður ekur með leið eitt upp Klapparstig og inn Njáls-
götu, flögrar kannski að manni, að timinn standi i stað. En það
gerirhann ekki. Fyrir tveimur eða þremur áratugum hefði ekki
gengið vel að fá tvær blómarósir vigöar til prestsstarfa. Og brátt
rennursádagur.að viömunum sjá tvo unga, nývigða karlpresta
krækja saman örmum, roðna og flissa undirfuröulega þegar
fréttamaður spyr þá um nýjustu fréttir úr karlaguðfræöinni.
Hverfisgata — Klapparstigur — Njálsgata o.s.frv.? Nú er
gamall þrjótur kominn á kreik i minu hverfi. Þessi sem átti
heimsins flottasta reiðhjól. Nú sýna þeir eftir hann kvikmynd
um Snorra Sturluson. Það finnst mér merkilegt.
Föstudagur 25. september 1981 He/narDÓsturinrL_
Tvö hinna dularfullu andlita i Bélmez, það til hægri er sennilega af konu.
Draugarnir f
eldhúsgólfinu
Eldri kona og barnabarn
hennar sátu f eldhúsinu þegar
barnið hrópaði skyndilega upp-
yfir sig. Barnsaugun höfðu bara
séð nýjan skemmtileganleik. En
það var „leikur” sem gömlu kon-
unni fannst ekkert fyndinn, og
sem varð að ráðgátu fyrir vis-
indamenn. Aldreifannst á honum
eðlileg skýring.
Þetta geröist i þorpinu Bélmez,
skammt frá Cordoba á suöui"
Spáni á heitum ágústmorgni 1971.
Þaö sem barniö hafði séð var
mennskt andlit sem skyndilega
hafði prentast af sjálfu sér á
bleikar gólfflisarnar — andlit
með áhyggjusvip og afar sorg-
bitið. Ekki var um neina niður-
hellingu aö ræða.Þegarfólkið ætl-
aði að þurrka myndina af gólfinu
sá það sér til skelfingar að augun
1 andlitinu opnuðust enn meir og
svipurinn varð angistarfyllri.
Hræddur og ruglaöur reif hús-
bóndinn upp flisarnar og steypti
gólfið. En aðeins þremur vikum
siöar kom annað andlit I ljós, og
ennþá greinilegra en hið fyrra.
Þetta varð fólkinu i þorpinu um
megn. Haft var samband við yfir-
völd. Þau ákváðu að grafa upp
þann hluta gólfsins sem mynd-
irnar birtust á og hefja opinbera
rannsókn. Verkamennimir hófu
gröft og innan tiðar var komiö
niður á kirkjugarð frá miðöldum.
A meöan fjölgaöi andlitunum i
eldhúsgólfinu. Ekkert ráð dugði.
Að lokum var eldhúsinu lokaö
meö innsigli. Fjögur andlit til við-
bótar birtust i' öörum hluta húss-
ins. En þau voru þau siðustu.
Fyrirbæriö hvarf jafn óvænt og
það birtist.
Aöur en að þvikom höfðu fréttir
dregið allskyns sérfræðinga að
húsinu.Enginn þeirra gat sannað
að um handverk væri að ræða.
Undrun þeirra varð ennþá meiri
þegar næmum hljóðnemum var
komið fyrir i' eldhúsinu.
Hljóðnemarnir gátu greint
hljóð sem mannseyraö greinir
ekki. Og eldhúsið var fullt af
hljóðum, röddum sem töluöu
framandi tungur, og angistarfull-
um veinum sem komu heim og
saman viö þjáningarfull andlitin.
Enginn hefur hingað til komið
meö fullnægjandi skýringar á
andlitunum i Bélmez. Þaö eina
sem sérfræöingarnir hafa getað
stungið uppá er að húsið hafi einu
sinni verið vettvangur hræöilegra
atburða, ja&ivel tengdum mið-
aldagöldrum einhverjum.
Aö reyna að reikna út spilalegu
andstæðinganna
Takist manni að reikna út
legu spila andstæðinganna,
tekst oft að vinna spil sem ann-
ars virðast óvinnandi. Litum á
eftirfarandi spil:
að austur ætti öll trompin. En nú
er auðséð að vestur fær tvo
trompslagi. Nú litur út eins og
að allt velti á hjarta svfnunni.
Hann getur aðeins svinað i
Æ- • \ |p •
Spi/
effjr 'Friðrik Dungal

S1Ó764
HKG42
T76
LAD4
SKD3
H103
TAKG109
L953
S4
HD9871
TD8532
LG1072
SÁG9852
HA65
T4
LK86
Suður opnaði á einum spaða.
Vestur sagði tvo tigla og norður
stökki þrjá spaða. Austur sagði
þá fjóra tigla og sagnir enduðu
meö fjórum spöðum suðurs.
Vestur reiknaði með tveim
öruggum slögum i trompi. Hann
lét út tigul kóng sem hann fékk.
Lét siðan ásinn sem suður
trompaði. Hann spilaði borðinu
inn og lét tromp. Hefði austur
átt tromphundinn sem úti var,
hefði suður svínað til þess að
tryggja sig gegn möguleikanum
gegnum vestur, þvi hann skortir
tiuna. En áður en farið er út i
slik ævintýri, verður að athuga
sinn gang og reyna að reikna út
hvaða spil vestur á. Vonandi
þarf ekki á hjarta svinunni að
C«fd* wlth •rtisttc dðftlgn*
replacmg sfandard faces.
halda. Látum okkur sjá. Vestur
sagði tvo tigla. Sennilega á hann
fimmlit. Það er gefið að hann á
þrjá spaða. Þá vitum við um
átta spil hans. Hvort að hin
fimm eru þrjú lauf og tvö
hjörtu. Ef svo er, þarf ekki á
hjarta svinunni að halda. Þá er
hægt að spila honum inn. Hann
athugar stöðuna nánar. Tekur á
spaða ás. Spilar tveim laufum.
Trompi vestur er það á tromp
sem hann fær hvort sem er.
Þriðja laufið látið. Vestur fylgir
lit. Nú vitum við að hann á tvö
hjörtu eftir, svo nú þarf enga
hjarta svinu. Vestri spilar inn á
tromp. Hann má fá á tromp
hjónin en verður svo að spila
tigli, sem borðið trompar,og þá
losnar suöur við hjarta hundinn.
CR HEIMl SPILANNA — II: Listræn spil sem taka viö af hefö-
bundnum.
SKÁKÞRAUTIR HELGARINNAR
Herbert Hultberg Dr. Werner Speckmann
H!P "'Wé'.
........ WW WM
m, m, m %

a b ; d e ! 9 h
Mát 1 3. leik.
Mát i 5. leik.
LAUSNIR
ZMM-
Z eijiai qb ispfn jnijeAS nptf
uinuSuiua; p iddn jnQJOA pediAS
•;pui g8a S (tq) zqM-+£3H
+ l3M-a88 £ IJM-i8 Z
xSm zSh 'I :z8h 'I buXoj qb jai}
jnQjaA jnQew iued ja jnjjBAS
80 a88 g lJM-f.8 Z l8M-£PH
’I : epuejis zoh bqo gpn
I ug jpai efQU(j j ejpui qb ji; ja
Qiaj uiðua 80 zaM-a88 Z iaxM-i8
•j :jn uinui8up3j eddajs qb ejpm
jjl jnmaij jnna luueunjaeads
jpui
I»H "£ XOM-+£qa Z Z3M— I
Tpui
£pa '£ ZOM-+IPH z zqa — t
(Jpm
IPH ’£ I3M 'lBM ‘zqa-+£qa
z JBjpij) £PH T :8jaqijnH
— Guömundur Arnlaugsson.