Helgarpósturinn - 30.12.1981, Blaðsíða 10

Miðvikudagur 30. desember 1981 f~ig/ggrpÓSÝLJrÍnnL
„Eitthvaö i minum karakter? Nei, þaö
held ég nú ekki, nema ef vera skyldi, aö
hæfiieikar séu karakterspursmál.
Þaö má kannski segja, aö maöur Ilengist
i störfum, ekki vegna karakters, heldur eft-
ir þvi hvar hæfileikar manns liggja. Sumir
kjósa frekar aö leika, en aörir vilja heldur
vera i leikstjórn, o.s.frv. Þetta er ekki
karakterspursmál, heldur spurning um
starfsgetu, og hæfileika. Þaö þarf vissa
eiginleika i leikstjórn, sem mér finnst ég
hafa. Þaö þarf talsveröa skipulagsgáfu,
verkstjórn og „samhæfingargáfu”, en
stjórnsemi er ekki endilega þaö, sem þarf.
Fólk álitur gjarnan, aö leikstjórn sé spurn-
ing um aö stjórna alltaf öörum, en þaö, sem
ekki snýr aö hinni verklegu hliö, sem er jú -
verkstjórn og skipulagning, er m.a. sam-
band viö leikarana. Aö þeir beri traust til
manns, og aö þeir finni, aö maöur ber
traust til þeirra. Þetta er spurning um sam-
skipti og aö geta laöaö fram i þeim, þaö
sem þeir hafa mest og best.”
—■ Þú segir, aö þaö þurfi ákveöna hæfi-
leika i leikstjórn. Hvernig fórstu aö þvi aö
finna, aö þú haföir akkúrat þessa hæfileika,
en ekki einhverja aöra?
„Ég á ósköp margbreytilegan og langan
feril i leikhúsi, þvi aö ég byrja sem barn i
ballett i Þjóöleikhúsinu, og I janúar eöa
febrúar næstkomandi veröa liöin 25 ár
siöan ég var fyrst i sýningu i Þjóöleik-
húsinu. 1 þessi 25 ár hefur ekki liöiö þaö ár,
aö ég væri ekki á einn eöa annan hátt starf-
andi viö leikhús. Þó ég sé ekki oröin ægi-
gömul, á ég ansi langan feril.
Þaö er i gegnum ballettinn, sem ég kem
inn i leikhúsiö. Þegar ég ákvaö aö koma
heim, eftir aö hafa veriö úti viö ballettnám,
þá var þaö fyrst og fremst til aö stunda
kennslu og væntanlega til aö semja dansa
eöa eitthvaö slikt. Þannig byrjaöi ég aö
starfa viö sýningar, fyrst og fremst viö
samningu dansa, en þá bætast gjarnan hóp-
atriöi viö, sem eru oft spurning um kóreó-
grafiu, aökoma mörgum fyrir og hreyfa þá
lipurlega um sviöiö. Sem slik kem ég inn i
Leiksmiöjuna, fyrst og fremst til aö sjá um
likamsþjálfun og kóreógrafiu.
Þaö var svo bara fyrir fólksfæö i Leik-
smiöjunni, aö ég var látin leika þar lika.
Þannig æxlaöist þetta smátt og smátt.
Síöan fórum viö noröur til Akureyrar og þar
lék ég og söng um tima. Þar voru náttúr-
lega hvorki leikstjórar né kóreógrafar á
hverju strái og þaö tókst þannig til, aö ég
tók aö mér leikstjórn i einu verki. Og þar
meö var boltinn tekinn aö rúlla. Eg byrjaöi
á einföldu verki og litlu, sem ég held aö sé
mjög hollt, vegna þess aö þetta er starf,
sem lærist smátt og smátt. Þaö veröur ekki
kennt meö góöu móti.
Þegar viö stofnuöum Alþýöuleikhúsiö,
kom þaö af sjálfu sér, aö mitt hlutverk þar
yröi viö leikstjórn. Af þessu má sjá aö ég
hef ekki stefnt aö þvi markvisst frá unga
aldri aö veröa leikstjóri. Þaö bara kom.
Hitt er svo annaö mál, aö ég hef ekkert
starf stundaö, sem mér likar betur. Ég hef
hugsaö mér aö vera þar eins lengi og ég lafi
I þvi.”
Lllíl leiKDúsroiið
— Hvaö var þaö, sem heillaöi þig i upp-
hafi? Hvernig æxlaöist þaö, aö þú byrjaöir
aö starfa i leikhúsi?
„Þaö er i rauninni jafn hversdagsleg
skýring á þvi. Ætli ég hafi ekki fariö i ball-
ett af þvi aö einhver vinkona min var i ball-
ett. Ég man þaö hreinlega ekki lengur. Ég
man greinilega eftir fyrstu sýningunni, sem
ég sá, og ég man eftir mörgum sýningum,
sem ég sá sem barn, en ég býst ekki viö, aö
ég hafi hrifist meira en börn gera almennt,
ekki neitt umfram þaö, sem venjulegt er,
þegar barn er hrifiö inn i töfraheim leikhú
ins. Aftur á móti, þegar komiö er aö tjalda-
baki, er leikhúsiö ævintýri fyrir flesta, sem
þar eru, og ég tala nú ekki um þegar barn á
1 hlut. Þaö kviknaöi mjög sterkt á „áhuga-
perunni” hjá mér um leiö og ég fór aö vera
meö I sýningum. Ég var i mörg ár uppi I
Þjóöleikhúsi sem sannkölluö leikhúsrotta.
Ég var þarna eins mikiö og ég gat, I baliett-
inum og horföi á sýningar, hlustaöi á þær i
gegnum hátalarakerfiö, jafnvel laumaöist
til aö leika eina og eina rullu meö hátalara-
kerfinu.
Sem sagt, þetta var aldrei spurning um
aö velja sér iifsstarf, aöeins áframhald á
þvi, sem ég þvældist inn i sem barn. Ég hef
stundum gert tilraunir til aö hætta. Ég hef
ööru hvoru fengiö einhver skynsemisköst
og hugsaö meö mér, aö nú væri nóg komiö
af þessari vitleysu. Nú hætti ég og fer aö
gera eitthvaö skynsamlegt, en þaö hefur
aldrei tekist.”
— Aö hætta þá alveg I leikhúsinu?
„Já, já. Ég ætla aö fara aö gera eitthvaö
skynsamlegt, veröa lögfræöingur, eöa eitt-
hvaö annaö, sem ég reyndar gæti mjög vel
hugsaö mér.
Ég nefndi lögfræöing af tilviljun, en þaö
eru ótal mörg störf, sem ég gæti hugsaö
mér aö stunda, og ég hef I rauninni aldrei
séö neitt tragiskt viö þaö, þó maöur þyrfti
aö hætta. Ég stóö i mörg ár i þeim sporum,
aö vita ekkert hvort leikhúsiö vildi mig eöa
ég þaö. Þaö var ekki eins og ég gengi þessa
braut mjög beina og greiöa. Þetta var löng
og erfiö ganga, og þaö var á þeim árum,
sem maöur var mest aö hugsa um aö dvelja
ekki of lengi við þetta. Ég hugsaði oft sem
svo, aö ég ætlaöi ekki allt i einu aö vakna
upp viö þaö fertug eöa fimmtug, sem mér
hefur sjálfsagtþá fundist ógnarlegur aldur,
að ég væri búin aö biöa fyrir utan dyrnar i
tuttugu ár. En þetta hefur leitt hvaö af ööru
og ég held, aö nú sé svo komiö, aö ég muni
ekki hætta i bráö.”
Maour og konð
— Þaö haföi þannig ekkert meö Arnar aö
gera, aö þú fórst frá ballettinum út I leik-
húsiö?
„Þaö má vel vera. Ég efast um aö ég
heföi veriö i Leiksmiöjunni, ef ekki heföi
veriö Arnar. Viö komum einhvern veginn
inn i þaö sem hjón. Þaö var upphafið aö þvi,
aö ég færöist svona mikiö inn i leikhúsiö, og
þó... þaö heföi komiö aö þvi hvort heldur
var. Ég Imynda mér þaö. Þó getur maöur
aldrei sagt eftir á hvaö hefði oröiö ööru visi,
ef aö... Hitt er svo annaö mál, aö ég efast
ekki um að þaö hefur oft oröiö mér til mikils
gagns aö vera, eins og ég var i mörg ár,
„kona Arnars”. Þá var maöur inni i kreös-
unum, þó maöur hafi ekki veriö þar fyrir
eigin ágæti lengi vel, heldur einhvers konar
fylgifiskur. Fyrir utan þaö, aö ég er miklu
gjarnari á aö guggna á áhuganum ööru
hvoru, en hann hefur alltaf viöhaldiö glóö-
inni.”
— Var lengi litiö á þig eingöngu sem konu
Arnars?
„Já þaö var mjög eölilegt. Flestar konur
upplifa þaö að vera „kona mannsins sins”
og hvaö þá heldur þegar þau eru aö brjótast
áfram i sömu atvinnugreininni og henn
hefur náö miklum árangri , en hún ekki.
Þaö þarf ekki aö vera niörandi merking i
þvi, heldur er þetta endurspeglun á þjóö-
félagsmunstri.”
— Lituröu á sjálfa þig sem alhliöa leik-
húsmanneskju i dag?
„Þó maöur vinni y firleitt alttaf i gluggalausu húsnæöi, skyggnist maöur einstöku sinnum ut
I þjóöfélagiö".
Dorhlidur Þorieilsdöiiir i lielprpósisviöiail
Það reyndist ekkert áhlaupaverk að ná sambandi við Þórhildi Þor-
leif sdóttur leikstjóra til þess að ákveða stund og stað f yrir viðtal. Hún
vinnur um þessar mundir við leikstjórn á fyrsta verki hinnar nýju ís-
lensku óperu og vinnudagurinn teygist oft langt f ram yf ir miðnætti og
ekki mögulegt að truf la hana þar eitt andartak. Eina ráðið er að ná
henni á morgnana, þegar hún er nýrisin úr rekkju.
Þórhildur hefur á undanförnum árum getið sér gott orð sem leik-
stjóri og eins og hún segir sjálf getur hún ekki kvartað undan verk-
efnaskorti. Hún þykir skelegg og ákveðin í framkomu, eins og af-
skipti hennar af kvennaf ramboðinu sýna glögglega. Hún var því fyrst
spurð hvort það haf i verið eitthvað í hennar karakter, sem gerði það
að verkum, að hún ákvað að verða leikstjóri.
Jielgarpásturinn Miðvikydagur
30. desember 1981
„Eftir á aö hyggja sé ég ekki eftir þeim
árum, sem mér fundust vera eintóm von-
brigöi og vesen. I sambandi viö leikstjórn
er ekki hollt aö fara þá leiö of greiölega og
of fljótt. Þegar ég fer aö leikstýra, hef ég aö
baki reynslu sem dansari, leikari og kóreó-
graf. Ég held, aö ég hafi aö mörgu leyti
ákaflega dýrmæta reynslu aö baki, og geti
sagt, aö ég hafi alhliöa reynslu sem leik-
húsmanneskja. Ballettinn hefur sannarlega
hjálpaö mér, þó hann hafi stundum gert þaö
aö verkum, sérstaklega framan af, aö fólk
haföi þá skoöun, aö ég gæti fyrst og fremst
gert einhverjar „sætar hreyfisýningar.”
Tönn límans j
— Hefur islenskt leikhús þróast og breyst
mikiö á þeim árum, sem þú hefur veriö
starfandi innan þess?
„Nú hljómar spurningin næstum þvi eins
og þetta sé bundiö viö mina persónu.
Þaö er náttúrlega ekki auövelt aö gera
sér grein fyrir breytingum sins eigin sam-
tima. Vissulega held ég, aö margt hafi
breyst. Leikritun hefur aö mörgu leyti
breyst.leikstiórnaraöferöin, leikmyndir og
leikstill held ég aö hafi breyst, en þaö er
ekki svo gott aö höndla i hverju breytingin
er fólgin, eöa hvaö orsakar breytinguna.
Stundum, þegar maöur er t.d. aö skoöa
gamlar myndir, þá sér maöur, aö þar eru
bæöi búningar og útlit, og jafnvel svipur,
sem ekki mundi ganga i dag. Þetta gerist
auövitaö i samhengi viö annaö i þjóöfélag-
inu. Þaöeru ýmsar skoöanir á kreiki i þjóö-
félaginu i dag, sem heföu ekki gengiö fyrir
fimm árum, tiu árum, tuttugu árum. Þetta
gerist smátt og smátt, en vonandi batnar
leikhúsiö alltaf, vonandi er þaö alltaf í
framför. Þó aö margir sjái i hillingum
sýningar, sem þeir sáu sem börn eöa ung-
lingar, þá efast ég um, aö þær standist
timans tönn, en þær tapa ekki gildi sinu
fyrir þaö.
— Hver er staöa islensks leikhúss i dag?
Er hér rekiö gott leikhús?
„Já. Ég held, aö þaö sé engin ástæöa til
aö vera meö eitthvert uppgeröar litillæti I
þvi sambandi. tslenskt leikhús stenst alveg
fyllilegasamanburð. Þaö er stundum talaö
um aö hitt og annaö sé á heimsmælikvaröa,
en þá er oftar en ekki á huldu hver sá mæli-
kvaröi er. I stórborg eins og London, séröu
kannski tuttugu sýningar, og ein er af-
bragös góö, nokkrar eru góöar, afgang-
urinn sæmilegar og lélegar.
Mér finnst oft gæta óþarfa litillætis, eöa
þá kannski minnimáttarkenndar i þvi, aö
auövitaö getum viö ekki átt góöa list á
tslandi, af þvi aö viö séum svo fá. Ég veit
ekki betur en myndlistarmenn veki athygli
út um allt, Islenskir tónlistarmenn eru aö
láta aö .sér kveða I nágrannalöndunum.
Þegar viö förum i leikferðir til útlanda, þá
eru þær rómaöar. Við eigum eins gott og
eins vont leikhús og mestu leikhúsþjóöir
kringum okkur.”
•é;
Áþreílanlegur ryinii
þeir mega helst ekki snúa mikiö uppsviös
og þaö er kannski takmarkaö I hvaöa stefnu
þeir geta sungiö, þannig aö þaö þarf aö
sýna meiri tillitssemi viö þeirra aöstæöur
en leikarans.
1 svona óperettu er þaö lika spurning um
aö staösetja fólkiöá sviöinu, skapa llf I hóp-
atriöum. Stundum eru einsöngvararnir aö
syngja og hvaö gerir þá kórinn á meöan?
Þaö er mjög sjaldgæft I leiksýningu, aö þaö
séu 40 manns á sviðinu, sem ekki hafa
annaö erindi en aö syngja eftir tlu minútur,
eöa vera einhvers konar bakáhorfendur aö
sýningunni. Þaö má kannski segja, aö þetta
sé eins og þú settir upp sýningu, sem
samanstæöi mjög mikiö af eintölum, eöa
tali tveggja, og aörir yröu aö biöa á meöan.
I þessu held ég, aö helsti munurinn sé
-fólginn, aö skapa llf á sviöinu, sem oft á sér
ekki meiri forsendur en þær, aö kórinn þarf
aö vera inni á sviöinu til aö geta tekiö undir
á réttum stööum og eru þá einhvers konar
fulltrúar þorpsbúa eöa hiröar en hafa ekki
einstaklingsbundin verkefni.
í öllumleiksýningum er viss rytmi en þaö
er miklu áþreifanlegri rytmi sem þarf aö
fylgja i óperettu heldur en I leikriti. 1 leik-
ritinu er frekar um aö ræöa innri rytma,
sem ekki er svo greinilegur á yfirboröinu.
— Er þetta erfiöara en að stjórna leiksýn-
ingu?
Nei, þaö finnst mér ekki. Þetta er meira
skipulagsatriöi aö koma fólki fyrir og
skipuleggja hvaö þaö geri næst, o.s.frv.
Þannig er þaö meira mas, en auöveldara aö
þvl leyti aö þarna er tónlist sem hljómar af-
skaplega áheyrilega og þaö þarf ekki aö
hafa miklar áhyggjur af henni á meðan hún
stendur yfir. Þaö er ekki spurning um aö
hver replikka taki viö af annarri. En
erfiöaraog auöveldara.þaö er alltaf afstætt.
Þaö er heldur ekkert einhlltt meö leik-
sýningar”.
AD laKa Konur ðlvðrlegð
— Er þaö ókostur aö vera kona innan
leikhússins?
„Þaö er kannski ekki ókostur þegar þú
hefur brotist I gegn, en ég held aö þaö sé
enginn vafi á þvi, aö þaö sé erfiöara aö vera
kona heldur en karlmaöur i leikhúsi á
meöan þú ert aö skapa þér sess. Þaö er al-
veg greinilegt aö það eru karlmennirnir
sem sitja I fyrirrúmi. Þeir leika meira,ein-
faldlega vegna þess aö þaö eru fleiri rullur
og betri fyrir þá. Þannig fá þeir aö æfa sig
mikiu lengur og oftar. Konurnar koma
sjaldnar á sviöiö og þær þurfa aö leggja
meira undir hverju sinni, þvi þaö eru miklu
fleiri sem biöa eftir sætinu ef þeim mis-
tekst. Karlleikarar veljast lika fremur til
leikstjórnarstarfa en konur. Þaö eru marg-
ir fastráðnir leikarar, sem starfa sem leik-
stjórar lika en mjög fáar leikkonur.
Ég held aö mér sé óhætt aö segja aö mér
hafi gengið talsvert erfiölega aö fá nokkurn
til aö trúa þvl aö ég gæti eitthvaö hvort sem
þaö stafar af þvi aö ég er kona, eöa ekki. Ég
vil halda þvi fram, aö þaö sé meðal annars
vegna þess. Þaö er erfiöara aö láta taka sig
alvarlega”.
— Hvers vegna?
„Af þvl aö konur eru ekki teknar mjög al-
varlega. En ég get ekkert kvartaö núna,
• hvorki yfir verkefnaskorti eöa mótlæti. En
einmitt þess vegna er ég I aöstööu til aö
kvarta, ekki fyrir sjálfrar minnar hönd,
— Nú ert þú aö setja upp óperettu fyrir
Islensku óperuna; er mikill munur á aö
setja upp þannig sýningu og venjulega leik-
hússýningu, og I hverju er þá munurinn
helst fólginn?
„Mér finnst þaö talsvert mikill munur.
Þetta er óperetta, og þaö er tónlistin, sem
skiptir máli. Söguþráöurinn sem sllkur er
talsvertaukaatriði. Munurinn er llka sá, aö
þarna er fólk aö syngja
en ekki tala og þaö þarf aö
taka annars konar
tjllit til söngvara
en leikara.
Þeir þurfa aö sjá
hljómsveitar-
stjórann,
þeir þurfa
aö heyra
hver
I öörum,
heldur annarra”.
— Er það sem er aö gerast i leikhúsinu þá
smækkuð mynd af þvl sem er aö gerast I
þjóöfélaginu almennt?
„Já, auövitaöer þaö svo,nema aö þetta er
einn af fáum vinnustööum, þar sem ekki er
hægt aö fara I kringum lög t.d. um jafnrétti
Ilaunum. Konur og karlar fá þarna borgað
þaö sama fyrir sömu störf vegna þess, aö
þaö er ekki hægt aö kalla leikkonu
eitthvaö annaö en leikkonu.
Þar af leiöandi skipar hún sama
launaflokk og leikari, þó hann sé
Þaö er ekki hægt aö
hana leikskriftu eöa
leikritara, eins og gjarnan
gerist annars staöar.
Launajafnrétti rikir þarna
en að ööru leyti er þetta
bara spegilmynd af
þjóöfélaginu. Og ekki
slst kemur þaö fram
I þvl aö konur
og karlar eru
11
......
„Þaö er ekki hægt aö kalla hana leikskriftu eöa leikritara, eins og gjarnan gerist annars
staöar”.
viöiðl: Guöiðupr Bergmundsson myndir: Vðidís OsKarsdoiiir
náttúrlega oftast I hlutverkum á sviöinu,
sem endurspegla þjóöfélagsástandiö, þó
skáld og listamenn gangi oft fram fyrir
skjöldu og sýni aöra hliö. En flest leikrit
endurspegla afskaplega vel þau kynjahlut-
verk, sem rikja”.
Víijuin eKKi sKipið um Kyn
— Er þetta kannski ástæöan fyrir þvi aö
þú fórst aö hafa afskipti af kvennafram-
boöinu?
Sem betur fer lifir maöur ekki algerlega
lokuöu lifi inni I leikhúsinu. Þó maður vinni
yfirleitt alltaf I gluggalausu húsnæöi,
skyggnist maöur einstöku sinnum út I þjóö-
félagiö og þá getur ekki fariö framhjá
manni aö ýmislegt mætti betur fara. Þegar
ég frétti af þessu „kvennabardúsi” mætti
ég á vettvang og ég vil leggja eitthvaö af
mörkum og taka þátt I starfinu.
Þaö er ekkert allsherjar pislarvætti aö
vera kona, þó þær eigi oft erfiöara upp-
dráttar og veröi fyrir alls konar kúgun,
bæöi i opinberu lifi og einkalifi. Viö upplif-
um ýmislegt sem er þaö verömætt, aö fæst-
ar okkar mundu vilja skipta um kyn, þó viö
ættum kost á þvl. Aö minu áliti er hlutur
eins og kvennaframboö ekki bara til aö
rétta hlut kvenna og barna heldur álitum
viö aö viö höfum ýmislegt fram aö færa,
sem gæti komiö karlmönnum til góöa”.
— Eins og?
„Aöra sýn á ýmsa hluti, sem varöa okkur
öll. Kannski má þá fyrst telja þaö sem
hlýtur jú þegar allt kemur til alls aö vera
okkar mikilvægasta hlutverk,hvort sem viö
erum karlmaöur eöa kona,aö eignast af-
kvæmi,ala þau upp og skila þjóöfélaginu til
þeirra. Þar held ég, aö konur hafi oft aöra
skoöun en karlmenn um hvaö ætti aö sitja i
fyrirrúmi. Vegna sinna starfa úti I þjóö-
félaginu hafa karlmenn miklu meira ánetj-
ast tæknibundnum hugsunarhætti, sem
ákaflega oft er andstæöur velferö, þ.e.a.s.
andlegri velferö. Manni finnst stundum, aö
atvinnulifiö og efnahagsmálin dragi okkur
á asnaeyrunum á eftir sér, og þvingi menn-
ina aö sinum aöstæöum,en ekki öfugt,aö þaö
sé ekki til fyrir okkur, vegna okkar heldur
viö fyrir þaö”.
UmrœOð og ellirieKi
— Eruö þiö ekkert hræddar um aö stjórn-
málaflokkarnir taki upp ykkar baráttumál
og setji þau jafnvel á oddinn I kosningabar-
áttu hvaö svo sem veröur um efndir slöar?
„Þeir eiga sjálfsagt eftir aö gera þaö, aö
minnsta kosti sumir hverjir. Ég hef heyrt;
einhvern ávæning af þvi,án þess aö ég selji
þaö dýrar en ég keypti, aö einhverjir
stjórnmálaflokkar hafi tekiö þá ákvöröun
aö láta sem þeir viti ekki af kvennafram-1
boöi. Aörir eiga sjálfsagt eftir aö taka miö
af þvi og þaö er bara ágætt. Þaö hlýtur þá
lika aö veröa þeim meira aöhald til efnda.
Þó aö þær konur, sem standa aö kvenna-
framboöi,hafi hafnaö flokkum, er ekki þar
meö sagt, aö þeir eigi ekki fullan rétt á sér.
Og þeir sem vilja starfa þar, starfa auö-
vitaö þar og hljóta aö gera þaö samkvæmt
bestu sannfæringu alveg á sama hátt og viö
kjósum aö starfa viö kvennaframboö sam-
kvæmt okkar sannfæringu”.
— Ertu bjartsýn á aö þetta kvennafram-
boö skili þvl, sem þiö viljiö?
„Ég er ekkert bjartsýn á þaö aö hlutir
breytist I einni andrá, en þaö er stórt skref
fram á viö ef konum tekst aö koma fram
sem sameinaö og sterkt afi. Þaö hlýtur aö
minnsta kosti aö vera konum hvatning aö
þær láti meira til sin taka á hvaöa vettvangi,
sem þær kjósa aö gera þaö. Þaö er llka al-l
veg ljóst, aö þetta kvennaframboö vekur
gifurlega umræöu og eftirtekt. Orö eru til
alls fyrst og þvl meira, sem um þetta er'
rætt, þvi betra. Þetta getur lika gefið
fjöldamörgum konum kjark til aö krefjast
meiri réttar bæöi á slnum vinnustaö og
heimili. En þaö aö kjósa nokkrar konur inn
I borgarstjórn.þó ég bindi auðvitaö vonir
viö þaö aö þær geti haft áhrif á einhver mál,
þá dettur mér ekki I hug aö andlit Reykja-
vlkur myndi breytast á einu kjörtimabili,
frekar en þaö hefur gert það viö þau
borgarstjórnarskipti sem uröu viö sföustu
kosningar. Þaö hefur auövitaö ýmislegt
veriö gert, og sumt breytt.en þaö hafa ekki
oröiö stökkbreytingar og kvennaframboö
myndi heldur ekki koma sliku til leiöar.
Baráttan veröur ekki unnin á einum
kosningadegi”.

■
.

■ ■